Remember(Completed)

eighteen

Zawgyi

ေဆးရံုရဲ႕ အေရးေပၚအခန္းေ႐ွ႕တြင္ ေခါင္းငိုက္စိုက္လ်ွက္ထိုင္ေနတဲ့ လူသားတစ္ဦး။

မ်က္ႏွာျပင္ထက္တြင္ ပူပင္ေသာကေရာက္ေနပံုက အထင္းသားေပၚလြင္လ်ွက္။

ေသြးသံတရဲရဲႏွင့္ အေရးေပၚခန္းထဲဝင္သြားသည့္ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာက သူ့ကိုတုန္လႈပ္ေစခဲ့သည္။

ဒီတစ္ခါ ကေလးကိုသူထပ္ဆံုး႐ႈံးရမွာလား။

ဟင့္အင္း သူေၾကာက္တယ္ အဲ့အျဖစ္မ်ိဳးကို အေတြးေလးနဲ႔ေတာင္ သူထပ္မေတြးရဲ။

အခုေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူအျပစ္တင္ဖို႔မွတစ္ပါး က်န္တာဘားမွသူမတက္ႏိုင္ခဲ့။

"Tae Hyung......''

ခပ္ေသာေသာေျခလွမ္းေတြႏွင့္အတူ သူ႔ျမင္ကြင္းထဲကိုေရာက္လာသည္က Jin Hyung ၏ စိုးရိမ္တႀကီး ပူပန္ေနသည့္မ်က္ႏွာ။

"ကေလး! ကေလး ဘယ္မွာလဲ!...."

"Hyung.....''

"Tae Hyung ငါေမးေနတယ္ ကေလးဘယ္မွာလဲ......''

"Hyung ကြၽန္ေတာ့အျပစ္ပါ......''

သူ႔စကားသံအဆံုးမွာ ခပ္ေလးေလးသက္ျပင္းခ်သံက ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။

"မင္းကိုငါ အျပစ္တင္ေနတာ မဟုတ္ဘူး Tae Hyung.....အျပစ္လည္း မတင္ခ်င္ဘူး Ji ေျပာျပလို႔ မင္းနဲ႔ကေလးနဲ႔ ကိစၥကို အရိပ္အႁမြတ္ေတာ့ ငါသိတယ္......အခုငါေမးေနတာက ကေလးဘယ္မွာလဲ အေျခအေနက စိုးရိမ္ရလားဆိုတာ.......''

Jin Hyung ရဲ႕ စကားသံအဆံုးမွာ မ်က္ရည္ေတြၾကားထဲ သူေမာ့ၾကည့္မိသည္။

ျပည့္အိုင္ေနတဲ့ မ်က္ရည္ေတြေၾကာင့္လားပင္မသိ အရာအားလံုးက ေဝေဝဝါးဝါး။

"အေရးေပၚခန္းထဲမွာ ေခါင္းထိထားေတာ့ စိုးရိမ္ရတယ္တဲ့ Hyung.....ကေလး အခုလို ျဖစ္ရတာ ကြၽန္ေတာ့္ အျပစ္ေတြပါ Hyung ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပါ......''

ေျပာရင္း႐ႈိက္ႀကီးတငင္ငိုေႂကြးေနမိတဲ့ သူ႔အျဖစ္က ညအေမွာင္မွာ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္လို႔။

"Tae Hyung ငါ့ကိုၾကည့္ မင္းအခုလို မင္းကိုမင္းအျပစ္တင္ေနလို႔ေရာ အရာတိုင္းက အေကာင္းအတိုင္း ျပန္ျဖစ္မလာဘူး.....ငါ့မိဘေတြ မ႐ွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္း ကေလးက ငါ့အတြက္အရာရာပဲ ငါေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးရမယ္ တစ္ဦးတည္းေသာ ငါ့မိသားစုပဲ.....အခုလို ပူေဆြးၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္အျပစ္တင္ေနလို႔လည္း ဘားမွထူးမလာဘူး.....ကေလးဆိုရင္လည္း ႀကိဳက္မွာမဟုတ္ဘူး ငါ့တို႔သူ႔အတြက္ ၾကံ့ခိုင္ေနဖို႔လိုတယ္.....ၾကားလား Tae Hyung......''