(GEÇMİŞE BAKIŞ)
Kaçmaya çalıştıkça beni kovalamaya devam eden canavarın, yüreğimde yarattığı korku, deprem misali şiddetli ve dehşet vericiydi.
Çocukluğumdan bu yana, kabuslarıma ev sahipliği yapan o anımın içinde yine cebellleşiyor ve kaçıp sığınacak bir yere ihtiyaç duyuyorum.
Yılllardır yaptığı şeyi yapacağını biliyorum.Ve bunu bilmek içimdeki korku silsilesini daha fazla körüklemekten başka bir işe yaramıyor.
Ne kadar hızlanmaya çalışsam da, bana yetişip hiç acımadan üzerimde hüküm sürmeye çalışacağını biliyorum.
Yüzünde takındığı iğrenç gülümsemesiyle, vahşi denebilecek kadar kalıpsız o varlığa insan diyemezdi kimse.
Çünkü o; kirli uzvunu küçücük bir kız çocuğuyla tatmin etmeye çalışacak kadar aşağılık birisi olduğu için insanlık hakkını çoktan kaybetmişti.
Korkuyorum, çünkü henüz 7 yaşındayım.Bir kıvılcımdan kaçarken cehennemin içine düşmüş olduğumu aslında yeni farkediyorum.Tutunacak bir dalım yok ve henüz bu çocuk yaşta, uçurumun kenarından düşüp öleceğim.
Çocukluk aklıyla bile olsa tek bir şey istiyorum;
"Lütfen bedenime dokunmasın"
Gözlerimden akan yaşlar küçük ellerime damlarken, yaklaştığını hissediyorum celladımın.Usulca ve deli edecek bir sakinlikle yanaşıyor yanıma.
"Vakit geldi ufaklık." diyor.
Hiçbir duygu barındırmıyor sesi, hissettiğim tek şey acı.
Bedenimin tattığı tek his bu.Acı nefreti ölümsüz kılar, derler.Oysa ben nefret nedir bilemem.Ama nefret edilen olmak nedir, çok iyi bilirim.
Beni bu cehennemin içine sürükleyen nefret değil miydi sanki?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GÖLGE (SAYE)
Fiksi Remaja"Aniden şiddetli, büyük bir baskı hissediyorum.Canımı yakan bir şeyler var ve ben, bunun ne olduğunu bilemeyecek kadar küçük bir yaştayım. Ama tüm bedenimle hissettiğim bir şey var ki; bu çok keskin bir acı. Elimde oyuncak bebeğim olması gerekirken...
