ZAMANIN GETİRİSİ

38. Evden Kaçdım

Saat şuan 04.30 oldu ve ben hala elimde telefonumla yatağıma oturmuş gelen son mesajlarıma bakıyordum.


"Başkasıyla evlenmen o kişinin sonu olur. Ya kendin ayrılırsın yada ben onu öldürmekle ikinizi kesin olarak ayırmış olurum."


"Benim istediğim sensin. Başkalarını öldürmem senin yüzünden olur. Sırf onu görme diye bile onu öldürebilirim."


"Seçim senin. Bana gel."



Bunları yazıp iki gündür beni ruhen dağıtan kişi akıl hastası adam. Babamlar en son onu polise teslim etmişlerdi ama evleneceğimi duyunca beni yine rahatsız etmeye başladı. Kimseye tek kelime edemedim.


Annemler ve Talha hareketlerimden bir şey olduğunu anladılar ama yaklaşan düğünümden dolayı bu şekilde olduğumu düşünüyorlardı. Keşke öyle olsaydım. Şuan o pisliğin yakınımdaki insanlara zarar vermesinden korkuyorum. Yaparda...


Yine başkalarına bela oluyorum. Yakınımdaki insanlar benim yüzümden tehlikeye giriyor.
Şuan için baştada Talha....


Telefonum titremeye başladı. Yabancı bir numara beni arıyor. Bu saatte beni arayacak tek bir kişi var.


"Ne istiyorsun?" Dedim telefonu açar açmaz.

"Seni! Bunu zaten biliyorsun. Bana gel artık beklemek istemiyorum."

"Sen şuan hapistesin manyak herif. Bırak artık peşimi."

"Cık... Cık... Cık.... Ben şuan hapiste değilim. Oradan kaçalı üç saat oldu. Ben şuan güvenli bir evdeyim eğer istersen sende yanımda olabilirsin."

"Hastasın sen biliyorsun değil mi? Ben seni sevmiyorum. Seni istemiyorum. Neden yanında olmak isteyeyim ki. Benden ve sevdiklerimden uzak dur."

"Senden uzak durmam mümkün değil. Eğer şimdi gelmek istemezsen sen bilirsin bir haftaya kalmaz seni yanıma aldıracağım zaten. Eninde sonunda yanımda olacaksın pınar. Benim olacaksın!!"

"Pislik herifin tekisin." Diyerek telefonu yüzüne kapattım.


Sinirden bir şeyleri kırmak istiyordum. Ayağa kalkıp odamda dolanmaya başladım.


"Mantıklı düşün.... Sakin ol... Sakin ol Pınar." Diyerek kendimi yatıştırmaya çalıştım. Biraz işe yaradıda. Düşünmeye başladım.


Gitsem.....
Buralardan gitsem....
Beni bulamasa....


Peki ailem? Talha? Ne olacak...
Onları nasıl bırakacağım...
Buradan gitmezsem onları tehlikeye atmaya devam edeceğim. Benim yüzümden ya onlara bir şey olursa ya ölürlerse.....
Ben buna dayamam, yapamam.


Dolabımı açıp gizli kasamı açıp şifremi girdim. Içinde bulunan nakit paraları çıkarıp yanıma indirdim. Kasa tamamiyle boşalınca dolabımdan sırt çantamı çıkardım paraları çantamın sırt tarafımda ki göze attım. Bu paralar yeter mi acaba? Odamdan çıkıp çalışma odasına yöneldim sessizce. Bu odada ki gizli kasayı açıp bütün nakitleri çıkarıp çantama attım. Resmen kendi evimde hırsızlık yapıyorum.... Kasayı kapatıp odama geri döndüm.


Sırt çantamda bir ton para vardı artık. Küçük valizimi çıkarıp günlük giyindiğim kıyafetleri ve ayakkabılarımı çıkardım. Benim için önemli olan manevi değer taşıyan bir kaç parça eşyamı koydum. Üzerimi de değiştirip başıma siyah spor bir şapka taktım. Masama yönelip temiz bir kağıt ve bir kalem aldım.



   
"Sevgili Ailem,
Bu yapacağım şeye kızacağınızı biliyorum ama şuan aklıma gelen tek şey bu. Sizi tehlikeye atmak istemiyorum. Benim yüzümden bir ton şey yaşadınız zaten daha fazlazı olsun istemiyorum. Beni affedin lütfeen.
Ben sizi seviyorum.

Talha beni affetmeyeceğini biliyorum. Bunu yaptığım için bana çook kızacaksın ama ben sizi riske atmak istemedim. Bunu yapmak benim içinde zor ama bunu yapmaktan başka bir şey gelmiyor aklıma. Özür dilerim. Beni affet. Seni seviyorum...

Sizi seviyorum...



Kağıdı masamın üzerinde bıraktım. Valizi ve sırt çantamı alarak sessizce odamdan çıktım. Aşağıya inip evden çıktım. Şuan için buradan arabamla ayrılmam gerekiyor. Arabama geçip aracı çalıştırdım. Bahçede korumalara Talhaya gittiğimi söyledim. Başta onaylamasalarda kapıyı açmak zorunda kaldılar. Gaza basıp evden uzaklaştım. Yol saat erken olduğu için boştu. Takip ediliyor muyum diye sürekli etrafımı kontrol ettim ama bir sorun yok gibi görünüyordu. Ilk on dk arkamdan uzak mesafeden biri takip ediyormuş gibi geldi ama hız yapıp ara sokaklara girince izimi kaybettirdim. Beni takip edip etmediğini bilmiyorum ama önlemimi almam gerekiyordu.
Yeteri kadar uzaklaştıktan sonra içimi bir hüzün kapladı. Bu saatten sonra bir süre artık tek başımayım...


Sık gittiğim bir avmye gittim. Otoparka geçip arabamı park ettim. Ailem aracımı burada bulabilir. Telefonumu araçta bırakıp sırt çantamı taktım. Arkadan küçük bavulumuda alarak çıkışa doğru yürümeye başladım. Etraf sessizdi kolumdaki saate baktım. Saat 05.38 di. Iki saate evde olmadığım anlaşılacaktır. Bizi tanıyan güvenliği gördüm. Selam verip yoluma devam ettim. Avden çıkıp kaldırımda yürümeye başladım. Duraktan değilde yolda geçen bir taksiye binmem daha iyi olacaktır. Peki sonra nereye gideceğim.... Yürümeye devam ettim... Yolda geçen bir taksi görünce durdurdum. Orta yaşlarında esmer mavi gözlü bir şoför aracı kullanıyordu.


"Nereye gideceğiz abla?"