Bab 14

62 6 0
                                    

     Pelayan datang ambil pesanan.
     "Cikgu, order?" aik, apasal dia tak order dulu? Hmm..suka hati la.
     "Hmm, ice lemon tea. Makan, nasi goreng kampung," simple je dinner aku.
     "Bagi sama," giliran dia pulak order. Aik dia ni. Nak sweet2 pulak.
     "Saya tak pernah datang sini so saya tak tahu nak makan apa." ooo sebab tu ke order sama. Baru nak perasan.
     "Ooo, laaa ingat awak selalu datang sini. Biasa awak makan kat mana?" alahai soalan aku. Mesti la kat restoran mewah.
     "Rumah" balasnya. Oopss salah. Bagusnya budak ni. Untung siapa jadi bini. Jimat.
     Dia keluarkan handphone dia. Haaa..ni la dia budak zaman sekarang. Anti sosial betul. Dia call someone.
     "Hello, assalamualaikum bonda. Hari ni Mika makan kat luar" senyap "Mika ada hal sikit..tu yang lambat balik. Takpe la bonda. Jangan risau. Okay. Wsalam," dia letak phone atas meja. Ok, tanggapan aku salah lagi. Tu la, orang kata dont judge a book by its cover.
     Lebih kurang dalam 10 minit makanan sampai. Dia tadah tangan, baca doa la. Ape lagi.
     Senyap. Masing2 fokus dengan makanan. Awkward la macam ni. Akhirnya dua2 dah habis makan.
     "Cikgu, asal mana?" dia pecahkan 'dinding' awkward. Haa bagus2.
     "Cikgu lahir kat Kota Bharu," balasku. "Awak memang lahir kat Pahang ke?" kali ni giliran aku pulak yang tanya.
     "Saya baru 2 tahun tinggal kat Malaysia," jawabnya.
     "Eh, 2 tahun? Maknanya awak tak lahir kat Malaysia ke?" tanyaku lagi. Terkejut.
     "Ye, saya tak lahir kat Malaysia. Bonda saya Korean. Saya lahir kat Korea. Nama sebenar saya Lee Min Ki. Bila datang Malaysia bonda saya masuk Islam, saya ditukar nama Imran Mikael. Memang saya kerabat diraja tapi kerabat yang jauh." ceritanya.
     Ooo, macam tu rupanya. Patutla dia ni rupa macam Korean. Kacuk rupanya. Hensem.
     "Kak, kira." aku panggil pelayan kedai.
     "Semua sekali rm25.50"
      Aku bukak beg nak ambik duit.
     "Keep the change, thank you," Laa, Si Imran bayar pulak dah.
     "Imran, ambil la ni," aku hulur duit. Bayar balik duit dia.
     "Tak payah la cikgu," dia menolak. Eh eh budak ini.
     "Eh, mana boleh macam tu, ambil la ni. Cikgu ganti balik duit awak," aku tetap nak bagi jugak.
     Dia pandang aku. Lama. Ihh malu la aku kena pandang macam tu. Dah la tengah berduaan dalam kereta ni.
     "Kalau cikgu nak bayar jugak, belanja saya makan lain kali. Kalau tak nak belanja, tak payah bayar." haa ambik. Muktamad dah tu bunyinya.
     "Tak boleh ke saya bayar balik sekarang je," rayuku. Sampai merayu dah ni.
     "Nope," pendek je jawapan dia tapi buatkan aku akur.
     Kereta meluncur laju meneruskan perjalanan.
    
    

Hanya Kau Yang MampuWhere stories live. Discover now