Η Μερα Που σε Γνώρισα

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 29:YOU ARE SAFE NOW

Άλεξ POV
Μπαίνουμε σιγά σιγά στο σπίτι , προσεκτικά χωρίς να ξυπνήσουμε τους γονείς μας.
Τα μάτια της Άννας είναι πρησμενα από τα δάκρυά της χθες το βράδυ.
Ανεβαίνουμε πάνω και την βάζω πρώτα στο δωμάτιο μου.
Αλλάζω γρήγορα και έπειτα την βοηθάω να σηκωθεί και πηγαίνουμε στο δικό της δωμάτιο.
Δεν μιλάει και δεν κάνει πολλές κινήσεις. Δεν ξέρω πως να το ερμηνεύσω. Στο αυτοκίνητο είχαμε μιλήσει φαινόταν να έχει συνέλθει ,αλλά τώρα?.....
Πάω στην ντουλάπα της και βγάζω την μπλούζα μου την οποία φιλάει μπροστά και το υπέροχο σορτσάκι της .
Πάω δίπλα της και γονατίζω για να έρθω στο ύψος της και να με κοιτάξει στα μάτια.
- Άννα?,ρωτάω μην ξέροντας τι να ρωτήσω ,απλώς θέλω να δω.
- Ναι?, ρωτάει με φωνή βραχνή.
- Τίποτα μωρό μου., λέω.
- Θα σε ντύσω . Ένταξη?,την ρωτάω κάπως δισταχτηκα. Εκείνη ως απάντηση μου κουνάει το κεφάλι. Σηκώνει τα χέρια και εγώ τραβάω την μπλούζα πάνω από το κεφαλάκι της. Αφαιρώ το σουτιέν της και της φοράω την μπλούζα μου.
Εκείνη τρέμει τώρα.
Σηκώνεται και βγάζει μόνη της το παντελόνι και εγώ σκύβω για να της φορέσω το σορτσάκι της.
Μόλις τα καταφέρνω εκείνη κάθετε στο κρεβάτι. Εγώ την βοηθάω να ξαπλώσει και έπειτα την σκεπάζω με την κουβέρτα της. Την φιλάω στα χείλη της και πάω να απομακρυνθω. Το χέρι της με αρπάζει.
- Άλεξ?
γυρίζω και την κοιτάζω.
- Μην φύγεις!,μου λέει αδύναμα.
- Ένταξη μωρό μου. ,λέω και πάω να κλειδώσω την πόρτα.
Ξαπλώνω δίπλα της ,ώσπου την παίρνει ο ύπνος. Σήμερα δεν θα πάει στο σχολείο φυσικά.
Σηκώνομαι και βγαίνω από το δωμάτιο.
Έχω έναν λογαριασμό να κλείσω.
Παίρνω όλα τα απαραίτητα χαρτιά για την τράπεζα και βγαίνω έξω από το σπίτι.
Το κάνω για εκείνη.
Θα την σώσω και εκείνο το καθίκι δεν θα την ξαναενοχλησει ,αλλιώς τέλος.

Άννας POV
Ξυπνάω και κοιτάζω τριγύρω. Ο Άλεξ δεν είναι στο δωμάτιο μου. Πιάνω το κινητό .
Έχω μύνημα.
"Μωρό μου θα λείψω για λίγο. Κανονίζω κάτι δουλειές", μου γράφει ο Άλεξ . Πετάω το τηλέφωνό μου στην γωνία και ξαπλώνω πίσω στο κρεβάτι ξανά.
Δεν αισθανομουν καθόλου καλά πριν.
Σηκώνομαι και πάω στην τουαλέτα.
Βγάζω τα ρούχα μου και μπήκα στην μπανιέρα την οποία είχα γεμίσει με νερό.
Η αίσθηση του νερού στο σώμα μου με χαλαρώνει. Έκατσα εκεί μέσα για αρκετή ώρα. Τι να κάνει τώρα ο Άλεξ? Δεν αισθάνομαι καλά που θα δώσει χρήματα για δικό μου λογαριασμό.
Με έσωσε και του είμαι απολύτως ευγνώμων.
Τώρα όμως φοβάμαι! Φοβάμαι μην ο Κώστας του κάνει κακό. Αν τον πειράξει θα του κάνω εγώ μεγαλύτερο κακό.
Αν......
Βγαίνω βιαστικα από την μπανιέρα. Βάζω ένα τζιν και το φούτερ μου ,τα αθλητικά μου και κατεβαίνω κάτω αφού στεγνώσω τα μαλλιά μου.
- Κέιτ? , φωνάζω.
- Άννα , γλυκιά μου? Είσαι καλύτερα?
- Ναι γιατί?,την ρωτάω. Εκείνη σταματάει να ανακατεύει το φαγητό και με κοιτάζει.
- Ο Άλεξ μου είπε πως είσαι λίγο άρρωστη και για αυτό σου φτιάχνω σούπα.,μου λέει χαμογελώντας. Φυσικά και ο Άλεξ θα το έλεγε.
- Ω! σε  ευχαριστώ πολύ Κέιτ. Θα μπορούσα για λίγο να δανειστώ το αυτοκίνητο σου? , την ρωτάω.
- Είσαι καλύτερα?,με ρωτάει.
- Εμ....ναι.,της λέω. Δεν θέλω να απορρίψω την σούπα της όμως.
- Συγνώμη για τον κόπο που σε έβαλα.,της λέω και σκύβω το κεφάλι.
Εκείνη γελάει.
- Γλυκιά μου χαίρομαι που είσαι καλύτερα. Φυσικά και μπορείς να πάρεις τα κλειδιά μου.,μου λέει και μου τα δίνει στο χέρι.
- Σε ευχαριστώ Κέιτ!,της λέω και φεύγω.
Μέσα σε πέντε λεπτά φτάνω στο σχολείο,αλλά ακόμα δεν έχει έρθει κανείς από τους δύο. Παρκάρω σε μια γωνιά και περιμένω.
Δέκα λεπτά αργότερα παρκάρει ένα μαύρο αυτοκίνητο στην άλλη άκρη. Ο Κώστας κατεβαίνει κάτω και στηρίζεται πάνω στο αυτοκίνητο του. Σηκώνει τα γυαλιά ηλίου στο κεφάλι και βγάζει το κινητό.
Ένα λεπτό αργότερα βλέπω το αυτοκίνητο του Άλεξ. Παρκάρει πίσω από το αυτοκίνητο του Κώστα και και κατεβαίνει κάτω με μια βαλίτσα στο χέρι.
Του την δίνει.