Η Μερα Που σε Γνώρισα

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 53: ΌΧΙ ΆΛΛΑ ΨΈΜΑΤΑ

Πάντα κρυμμένο πίσω από το φως είναι το σκοτάδι. Το σκοτάδι θα μπορούσε να συμβολίζει τους μεγάλους φόβους μας. Τους φόβους που κρατάμε στην καρδιά μς.
Δεν ξέρω τελικά όμως τι είναι καλύτερο το να ζει κανείς στο σκοτάδι ή στο φως?
Καλή ερώτηση. Σίγουρα δεν υπάρχει μόνο μία απάντηση.

Άννας POV
Το πρωί ήρθε πολύ γρήγορα. Ανοίγω τα μάτια μου και εξετάζω τον χώρο. Μου είχε λείψει πολύ να ξυπνάω σε αυτό το δωμάτιο και κυρίως το να κοιμάμαι με τον Άλεξ.
Γυρίζω προς την δική του πλευρά και τον κοιτάζω. Κοιμάται πολύ γαλήνια. Πρώτη φορά τον βλέπω έτσι τόσο γλυκό . Μοιάζει με μικρό παιδί. Μια αχτίδα φωτός μπαίνει από το παράθυρο και φωτίζει το πανέμορφο πρόσωπο του. Κάνει έναν μορφασμό και χώνεται στην αγκαλιά μου. Ξαπλώνω πίσω και κοιτάζω το μεγάλο ρολόι που είναι κρεμασμένο ψηλά στον τοίχο. Είναι εννιά και τέταρτο.
Δεν ακούω κάποιον ήχο που να προδίδει ότι η κόρη μου ή η Κέιτ ξύπνησαν. Ήταν μια δύσκολη μέρα χτες και ήμασταν όλοι κουρασμένοι.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι σιγά σιγά. Προχωράω με αργά βήματα προς την βαλίτσα μου.  Βρίσκω ένα απλό μαύρο φόρεμα και παίρνω και τα εσώρουχα μου.
Πηγαίνω στην πόρτα ,την ανοίγω προσεχτικά και βγαίνω έξω.
Μπαίνω στο ακριβώς απέναντι δωμάτιο που παλιά ήταν το δικό μου. Αυτό το δωμάτιο είναι γεμάτο από καλές και κακές αναμνήσεις .
Η κόρη μου ακόμα κοιμάται. Πηγαίνω και κάθομαι δίπλα της στο κρεβάτι και της δίνω ένα φιλί.
Πηγαίνω στο μπάνιο και ξεντυνομαι. Μπαίνω στην μπανιέρα και κάθομαι σε ζεστό νερό. Αισθάνομαι όλο το σώμα μου να ηρεμεί και να χαλαρώνει.
Κλείνω τα μάτια μου και ακουμπάω το κεφάλι μου πίσω.
Μια ώρα μετά ανοίγω τα μάτια μου και συνειδητοποιώ ότι αποκοιμήθηκα στην μπανιέρα. Πιάνω την πετσέτα που την είχα ακουμπησμενη στο καπάκι της λεκάνης και την τυλίγω γύρω από το σώμα μου.
Βγαίνω από την μπανιέρα και αφού στεγνώνω καλά το σώμα μου ντύνομαι. Στην συνέχεια καλύπτω με το μεικ - απ κάποια σημεία στα πόδια που είχαν μελανιές καθώς και το μάτι μου και τέλος βάφω τα χείλη μου για να μην φαίνονται πρισμενα.
Βγαίνω από το μπάνιο και ξαναπήγαινω στο δωμάτιο του Άλεξ. Δεν θέλω να ξυπνήσω την Αλεξία. Την κούρασα πολύ χθές.
Μόλις μπαίνω στο δωμάτιο βλέπω τον Άλεξ όρθιο με μια μόνο πετσέτα τυλιγμένη κάτω από την μέση του.
Τα μαλλιά του είναι βρεγμένα και το σώμα του δείχνει πιο γραμμένο από πότε. Είχα πέντε χρόνια να τον κοιτάξω έτσι.
Μόλις με βλέπει να έχω μείνει πάγος χαμογελάει.

- Άννα? Είσαι εδώ?,με ρωτάει. Τα μάτια του με ελέγχουν από πάνω μέχρι κάτω.
Το βλέμμα του σταματάει στο πρόσωπο μου.
- Τι έπαθες εδώ?,με ρωτάει καθώς με πλησιάζει και ακουμπάει το σημείο κάτω από το μάτι μου.
- Χτύπησα χθες και καθώς κατέβαζα ένα κουτί από τα ράφια. Είμαι καλά .,του λέω.
Δεν φαίνεται καθόλου έντονα με το μεικ-απ. Ευτυχώς , δηλαδή, γιατί ο Λίαμ δεν θα την γλυτωνε.
Φαίνεται όμως λιγάκι δύσπιστος.
- Αλήθεια Άλεξ.,του λέω.