Η Μερα Που σε Γνώρισα

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 54: BEFORE THE END

Τον έβλεπα να χάνεται και στο τέλος να εξαφανίζεται. Αισθάνομαι ότι όλα έχουν γίνει λάθος. Δεν έπρεπε να τον αφήσω να ανακαλύψει για τον βιασμό γιατί ήξερα τι θα συμβεί . Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς όμως . Είναι ο άντρας που αγαπάω. Δεν θέλω να του λέω ψέματα άλλο πια.
Όσο για την Αλεξία έπρεπε να του πω ότι είναι κόρη του.
Του έδωσα την αρχή της ευτυχίας μας και εκείνος προτίμησε να  κυνηγήσει τον Λίαμ.

Μαζεύω τα κομμάτια μου από το έδαφος και περπατώ μέχρι το σπίτι.
- Άννα? ,με ρωτάει η Κέιτ.
Με κοιτάζει στο προσωπο και καταλαβαίνει.
- Του είπες....
- Του τα είπα όλα Κέιτ. Του μίλησα για τον βιασμό και για την Αλεξία. Πλέον δεν έχω αλλά μυστικά από τον Άλεξ.,της λέω και σκουπίζω τα δάκρυά μου.
- Και?,με ρωτάει.
- Έφυγε πήγε να χτυπήσει τον Λίαμ. Του είπα αν το κάνει όταν γυρίσει δεν θα με βρει σπίτι.,της δηλώνω.
- Τι εννοείς Άννα?,με ρωτάει.
- Φεύγω από αυτήν την πόλη και γενικά από αυτή την χώρα.,της απαντάω στην ερώτηση.
- Και που θα πας?,με ρωτάει στεναχωρημένη.
- Στο κολλητό μου .,της λέω.
Κλαίει.
- Μην το κάνεις αυτό.,με παρακαλάει.
- Θα έρχομαι εδώ και θα έρχεσαι και εσύ εκεί για να βλέπεις την εγγονή σου. Θα σου στείλω που θα μένω . Θα πάω στην Βουδαπέστη.,της λέω.
- Και ο Άλεξ?,με ρωτάει.
- Προσπάθησα Κέιτ. Ένας θεός ξέρει πόσο προσπάθησα για να πετύχει αυτή η σχέση.

Τρέχω στα σκαλιά και τα ανεβαίνω γρήγορα. Μπαίνω στο δωμάτιο της Αλεξίας και πιάνω την βαλίτσα της στα χέρια μου. Έπειτα μπαίνω στο δωμάτιο του Άλεξ και παίρνω και την δική μου βαλίτσα.
"Αυτό ήταν" σκέφτηκα από μέσα μου.
Τόσος πόνος και δυσκολίες για το τίποτα.
Έχω πληγωθεί πάρα πολύ.
Βγαίνω έξω με την μικρή και τις βαλίτσες και μπαίνω στο αυτοκίνητο μου.
Η Κέιτ έρχεται στο παράθυρο μου . Το ανοίγω.
- Σε παρακαλώ Κέιτ! Μην μου το κάνεις αυτό. Άσε με να ζήσω. Ίσως σε μια άλλη πόλη να βρω την ευτυχία!,της λέω.
Μου χαμογελάει.
- Καλό ταξίδι Άννα. Θα μου λείψεις πολύ μικρή μου. ,μου λέει και οι δύο ταυτόχρονα σκουπίζουμε τα δάκρυά μας.
Γυρίζει πλάτη σε εμένα και πηγαίνει προς το σπίτι της.
- Κέιτ!,φωνάζω καθώς βγαίνω από το αυτοκίνητο μου .
Την πλησιάζω.
- Ξέχασα. Ξέχασα να αφήσω αυτό στον Άλεξ. Είναι για αυτόν. Θα καταλάβει πως αισθανομουν τότε και έτσι θα καταλάβει πως αισθάνομαι τώρα. Εδώ μέσα έχω όλη την ζωή που χάσαμε. Δωστο του μόλις τον δείς. Εντάξει?,την ρωτάω.
Με αγκαλιάζει και φεύγει.
Μπαίνω στο αυτοκίνητο με προορισμό το αεροδρόμιο.

Η ώρα έχει περάσει. Κοιτάζω πίσω μέσα από το καθρεφτάκι και βλέπω την μικρή να κοιμάται. Χαμογελάω στον εαυτό μου. " Όλα καλά θα πάνε" υπενθυμίζω σε εμένα για να απαλύνω τον πόνο στην καρδιά μου.
"Όλα καλά" ξαναλέω.