Η Μερα Που σε Γνώρισα

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 44: THE MISTAKE

Λάθος: Λάθος μπορεί να γίνει οποιαδήποτε στιγμή στην ζωή μας και οποιαδήποτε ώρα.
Πολλές φορές είναι δύσκολο να το συνειδητοποιήσουμε , γιατί δεν αφήνουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας να πιστέψει ότι έστω και για μια στιγμή έχει κάνει λάθος.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου?
Πάντα πίστευα ότι ο μεγαλύτερος φόβος του είναι η αποκάλυψη του λάθους του.
Λάθος! Μια λέξη που κρύβει από πίσω έναν ολόκληρο κόσμο. Μπορεί να έγινε είτε από απροσεξία είτε εσκεμμένα ,όπως και να έχει όμως δεν παύει να σημαδεύει την ζωή κάποιου ή μια κατάσταση.

Ποιο ήταν άραγε το δικό μου λάθος? Θα θέλατε να ξέρετε?
Το δικό μου γλυκό και αμαρτωλό λάθος ήταν που ερωτεύτηκα και δόθηκα ολοκληρωτικά στον Άλεξ.
Άλλωστε ποιοι είμαστε εμείς που θα ορίσουμε στην καρδιά μας ποιον θα αγαπήσουμε.
Ο κανόνας λέει αγαπάμε μόνο μια φορά!
Δεν ξέρω αν ισχύει για όλους ,αλλά σίγουρα ισχύει για εμένα.

Άννας POV
Φτάνουμε στο εστιατόριο και καθόμαστε στο τραπέζι που είχε κάνει κράτηση η Κέιτ.
Εγώ κάθομαι δίπλα στον πατέρα μου και ο Άλεξ δίπλα στην μητέρα του και απέναντι ακριβώς από εμένα.
- Λοιπόν ? Πώς σας φαίνεται?,μας ρωτάει ο μπαμπάς μου. Τον κοιτάζω.
- Υπέροχο!, απαντάω.
- Ήταν ιδέα της Κέιτ!,λέει περήφανα και απλώνοντας το χέρι του απέναντι για να ακουμπήσει με τα ακροδαχτυλα του το χέρι της Κέιτ.
Η Κέιτ λάμπει πραγματικά! Φαίνονται τρέλα ερωτευμένοι.
Πιάνω το Άλεξ να με κοιτάζει έντονα και σκεπτικά και ξεροβηχω για να σταματήσω αυτήν την αμήχανη στιγμή!
- Λοιπόν ,τι θα παραγγείλουμε?,ρωτάω για να σπάσω την σιωπή που επικρατεί εδώ .
- Εμ..θα σου πρότεινα καρμπονάρα!,μου λέει η Κέιτ.
- Εγώ συμφωνώ με την αγάπη μου!,λέει ο πατέρας μου υποστηρίζοντας την Κέιτ.
Χαμογελάω.
- Ωραία ,μάλλον αυτό θα παραγγείλω!, λέω.
- Εγώ θα πάρω μπριζόλα με πατάτες ! ,λέει ο Άλεξ απότομα ,δείχνοντας σε όλους μας πως δεν απολαμβάνει το δείπνο μας.
Μα καλά τι συμβαίνει τώρα? Πριν φαινόταν χαρούμενος και με όρεξη για παιχνίδια.
Το κινητό του δονείται . Το πιάνει στα χέρια του και αφού κοιτάζει τον αριθμό το απενεργοποιεί.
Δεν δείχνει και πολύ χαρούμενος. Θέλω να τον ρωτήσω τι συμβαίνει , αλλά φοβάμαι πως θα μου θυμώσει.
Καρφώνω τα μάτια μου επάνω του.
- Τι ?,με ρωτάει απότομα. Κατεβάζω το κεφάλι μου προς τα κάτω και προσπαθώ να συγκρατηθω. Πραγματικά δεν ξέρω τι θέλω να κάνω αυτή την στιγμή.
Παίρνω μία βαθιά ανάσα ,σηκώνω το κεφάλι και τον κοιτάζω στα μάτια.
- Τίποτα! Εγώ σε εμπιστεύομαι Κέιτ. Θα παραγγείλω αυτό που μου πτοτεινες.,λέω καθώς προσπαθώ να χαμογελάσω. Το χαμόγελο μου ήταν σκέτη αποτυχία.
- Ευχαριστώ ,γλυκιά μου!,μου λέει και πίνει μια γουλια από το νερό που μόλις έβαλε στο ποτήρι της.
- Καλησπέρα σας! Τι θα παραγγείλετε?,σηκώνω το βλέμμα μου και κοιτάζω τον σερβιτόρο ,για να απαντήσω.
- Μια καρμπονάρα.,λέω . Εκείνος μου χαμογελάει και σημειώνει στο μπλοκάκι του αυτό που μόλις ζήτησα.
- Ακόμα δύο πιάτα καρμπονάρα , παρακαλώ!,λέει η Κέιτ και του χαμογελάει.
- Μάλιστα κυρία Ρίτσαρντ!,λέει ο σερβιτόρος.
- Εγώ μια μπριζόλα θέλω.,λέει ο Άλεξ κοιταζοντας εμένα ,αλλά απευθυνόμενος στον σερβιτόρο.
Φαίνεται νευριασμένος και δεν βλέπω τον λόγο.
Σηκώνω το βλέμμα μου ξανά ψηλά και ο σερβιτόρος μου χαμογελάει. Του ανταποδίδω από καλοσύνη και μόνο.
Με την άκρη του ματιού μου διακρίνω την παλάμη του Άλεξ . Το χέρι του έχει κοκκινησει από την δύναμη της γροθιάς του.
- Φέρτε μας και το καλύτερο κρασί σας!, προσθέτει ο πατέρας μου και η Κέιτ κουνάει ικανοποιημένη το κεφάλι της.
- Ευχαριστώ πολύ!,μας λέει.
- Εντάξει, δίνει την τώρα. Άντε!,λέει ο Άλεξ και γυρίζω απότομα να τον κοιτάξω.
- Πως του μίλησες έτσι!,λέει ο πατέρας μου .
- Όπως γουστάρω θα μιλάω και σταματα να κάνεις σαν να είσαι ο πατέρας μου.,του φωνάζει ο Άλεξ.
- Άλεξ ....., λέει η Κέιτ χαμηλόφωνα.
- Παρατάμε!, φωνάζει ο Άλεξ.
- Άλεξ, σκάσε!,του λέω και γυρίζει να με κοιτάξει.
- Εσύ ,μην μιλάς Άννα! Δεν σε παίρνει! Αλήθεια!,μου λέει. Κάτι υπονοεί και ακόμα δεν το έχω καταλάβει.