Η Μερα Που σε Γνώρισα

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7: HAPPY BIRTHDAY TO ME

Έρχονται στιγμές στην ζωή που δεν τις προγραμματίζουμε ή απλώς δεν θέλουμε να τις σκεφτούμε. Σε κάποιους τους αρέσει να ρέει η πλοκή της ιστορίας τους από μόνη της και σε άλλους να την κατευθύνουν. Εγώ που ανήκω? Δεν ξέρω ακόμα,αλλά σύντομα θα μάθω.

Η ΗΜΈΡΑ ΤΩΝ ΓΕΝΕΘΛΊΩΝ ΜΟΥ
Ξύπνησα σήμερα το πρωί από έναν παράξενο θόρυβο στην πόρτα μου. Είχα την αίσθηση ότι κάποιος ήθελε να μπει. Την πόρτα την είχα κλειδωμένη από χθες το μεσημέρι που γύρισα.
Ο Άλεξ δεν γύρισε σπίτι. Έλλειπε όλη μέρα. Η Κέιτ και ο μπαμπάς μου ερχόντουσαν να δουν τι κάνω και η μαμά μου τηλεφώνησε δύο φορές μέσα στα μεσάνυχτα. Αισθάνομαι άσχημα που τους στεναχωρώ ,αλλά και εγώ δεν είμαι στην καλύτερη φάση της ζωής μου.
Σηκώνομαι βάζω μια φόρμα και ένα φούτερ και κατεβαίνω στην κουζίνα.
- Χρόνια Πολλά! ,φωνάζουν χαρούμενα ο πατέρας μου και η Κέιτ.
- Σας ευχαριστώ πολύ!,λέω και τρέχω να τους αγκαλιάσω.
- Πως είσαι σήμερα?, ρωτάει ο μπαμπάς μου. Του χαμογελάω.
- Μια χαρά! ,λέω.
- Το βράδυ μην ξεχαστεις, γλυκιά μου.,μου λέει. Λογικά αναφέρεται στο εστιατόριο που θα πάμε.
- Α! Άννα μου μπορείς να καλέσεις και τον Μάικ αν θες. Μου είπε σήμερα το πρωί ότι θέλει την άδεια μου για να βγείτε και μάντεψε! Την έχει.,το χαμόγελο της είναι υπέροχο και μεταδοτικό.
- Θα του το πω .,λέω και ανοίγω το ψυγείο για να βγάλω ένα μπουκάλι γάλα.
Πάω στο ντουλάπι και παίρνω  ένα μπολ μαζί και τα δημητριακά και κάθομαι σε μια θέση δίπλα στον πατέρα μου.
- Καλημέρα., τα δημητριακά μου έκατσαν στον λαιμό όταν την στιγμή που μασούσα μπαίνει στην κουζίνα ο Άλεξ χωρίς μπλούζα. Γυρίζουν όλοι και με κοιτάνε. Πόσο πιο τέλεια θα μπορούσε να ξεκινήσει η μέρα μου άραγε? Αλήθεια τώρα ?Είναι περίεργο να έχω έξι ζευγάρια μάτια πάνω από το κεφάλι μου. Τολμώ να πω όμως ότι το θέαμα από μόνο του, για τον Άλεξ  χωρίς μπλούζα αναφέρομαι, είναι σίγουρα ένα τέλειο δώρο.
- Είσαι καλά αγάπη μου? ,μου λέει ο μπαμπάς μου ανήσυχος. Τον κοιτάζω και του χαμογελάω.
- Ναι καλά ει...μαι...,τα λόγια μου μένουν μισά όταν στην απέναντι ακριβώς πλευρά κάθεται ο Άλεξ δίνοντας μου το πιο υπέροχο χαμόγελο του. Γιατί μου χαμογελάει έτσι σήμερα? Λίγο περίεργο. Ως μια στιγμιαία κίνηση πανικού πιάνω το κουτί με τα δημητριακά. Το θέμα ομως είναι ότι το πιάσαμε μαζί.
- εσύ πρώτη., μου λέει.Μολις βάζω του τα δίνω.
- Αγάπη μου από πότε εσύ τρως δημητριακά με γάλα? , ρωτάει η Κέιτ.
- Αλήθεια τώρα? Θα  συζητήσουμε για το τι τρώω.,λέει κάπως αγριεμενα. Η μεταβολή του χαρακτήρα του με τρομάζει κάθε φορά.
- Μωρό μου έχουμε αργήσει. ,λέει η Κέιτ στον Ρότζερ. Οι δύο τους γνωρίστηκαν στην ίδια εταιρεία. Πολύ ρομαντικό έτσι? Από τότε πάνε μαζί παντού. Όταν γνωρίστηκαν ο μπαμπάς ήταν σε άσχημη κατάσταση με την μαμά.
-Παμε μωρό μου., λέει ο μπαμπάς. Οι δύο τους σηκώνονται και φεύγουν. Κάπως έτσι έμεινα μόνη στην κουζίνα με τον γλυκό Άλεξ. Παίρνω μια βαθια ανάσα και χώνω μια γενναιόδωρη μπουκιά στο στόμα μου. Στο δωμάτιο επικρατεί ησυχία.
- Λοιπόν? Πώς τα πέρασες χθες με το Μάικ?, με ρωτάει. Τα μάτια του είναι καρφωμένα επάνω μου. Αχ! Τρελαίνομαι όταν με κοιτάζει έτσι. Άννα συνελθε, υπενθυμίζω στον εαυτό μου. Δεν είναι εύκολο να έχεις έναν κούκλο απέναντι σου και μάλιστα χωρίς μπλούζα.
- Ωραία., λέω κοιτοντας χαμηλά στο πιάτο μου. Εκείνος ξεροβηχει εγώ όμως συνεχίζω να μην τον κοιτάζω. Δεν είναι σωστό, αλλά ντρέπομαι.
- Με το ωραία εννοείς : "ουαου θα το ξαναέκανα" ή "ωραία , αλλά θα μπορούσε και καλύτερα"? , σηκώνω το κεφάλι μου και τον κοιτάζω. Εκείνος γελάει με ένα πονηρό βλέμμα.
- θα έλεγα το πρώτο από τις δύο επιλογές., του λέω και σηκώνομαι να αφήσω το μπολ πίσω στον νεροχύτη για πλύσιμο. Εκείνος σηκώνεται και έρχεται δίπλα μου για να πάρει ένα μήλο από την φρουτιερα.
- Χμ σε πιστεύω.,μου λέει γελώντας. Γιατί είναι σε τόσο καλή διάθεση.
- Γιατί το λες αυτό?,τον ρωτάω.Προσπαθω να μην τον κοιτάω στα μάτια και προδωθω. Δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο,απλώς με έφερε σπίτι.
- Τίποτα ,απλώς το είπα. Παρεμπιπτόντως χρόνια πολλά.,λέει και βγαίνει από το δωμάτιο γελωντας και με το μήλο στο χέρι. Πραγματικά είναι πολύ σέξι! Χαστουκιζω ελαφρά τον εαυτό μου και σκέφτομαι για το αν θα καλέσω το Μάικ. Πρέπει να το κάνω? Φυσικά και πρέπει. Χθες με έσωσε από μια δυσκολη κατάσταση. Δεν ρώτησα τον Άλεξ αν θα έρθει σήμερα στο δείπνο. Ανεβαίνω την σκάλα και λίγο πριν χτυπήσω την πόρτα του δωματίου του παίρνω μία βαθιά ανάσα. Δεν ξεχνιέται τι έγινε τις τελευταίες φορές που τόλμησα να ανοίξω αυτήν την πόρτα. Την χτυπάω! Είναι ένα πρώτο βήμα.
- πέρασε!, ακούω τον Άλεξ να φωνάζει. Ανοίγω την πόρτα δυστακτικα.
- Μην φοβάσαι δεν δαγκώνω., μου λέει. Φοράει αυτήν την λευκή μπλούζα όπου διαγράφουν οι κοιλιακοί του και.... Ω Θεέ μου! Είναι τόσο τέλειος!