Fantasie ontvoerd

Hoofdstuk 30

(Hei, ik heb even een melding of nou ja, iets dat even duidelijk moet worden, in dit hoofdstuk is Illy alweer uit het ziekenhuis, want ik heb ook al beschreven hoe Fleur in het ziekenhuis lag, en ik denk dat het anders een beetje saai word (om te lezen en om te schrijven) dus, ehh, enjoy!)

Pov Illy

Ik zit op de bank in mijn hotelkamer. Ik ben net uit het ziekenhuis en ik ben weer genezen. Ik zucht. Zometeen komt Laurens. Hij is een lul. Maar ik moet hem wel weer zien. Een kant van mij is boos. Die kant snap ik. Maar de andere kant is zo blij pm hem weer te zien, en die kant is onbegrijpelijk. De bel gaat. Ik zucht nog een keer diep, en loop dan naar de deur. Ik aarzél even maar dan open ik de deur. Ik kijk niet naar Hem maar omhels Hem meteen. Ik kijk pas op als Hij kucht. Dan schaam ik me. Het is de postbode. De postbode. Waarom? Waarom knuffel ik nu niet gewoon Laurens en waarom zegt hij niet dat het hem spijt en dat hij van me houd. De postbode kijkt me ongemakkelijk aan.

"S-sorry" zeg ik "het was niet de bedoeling om jou te knuffelen"

Hij duwt een pakketje in mijn handen en loopt weg.

Ik loop naar mijn kamer en zet het pakketje op mijn bed. Met een zucht maak ik het open. Er ligt een briefje bovenop.

" Lieve Illy, aangezien je waarschijnlijk heel boos bent, heb ik besloten om niet te komen. Ik wil je niet teleurstellen. Misschien zie ik je nooit meer, misschien wel. Maar omdat ik alles fout heb gedaan maak ik het bij deze uit."

Er valt een traan op de brief. Ik open het pakketje. Er zit een roze jurkje in. Vreselijk.... Deze hele vakantie is fake. Alles is fake. Ik laat me moe op mijn bed vallen. Nu pas komen mijn emoties naar buiten. Ik gooi het hotelwitte nachtkastje naast mijn tweepersoonsbed om. Ik gil. Ik schreeuw al mijn woede eruit. Ik gooi de deur open en schreeuw naar de gang, naar de mensen, naar de muur en naar alles. Ik ren de trap af. Ik schreeuw totdat ik helemaal schor ben. Dan loop ik weer naar mijn kamer. Het heeft niks geholpen. Helemaal niks. Ik ben nog even boos. Of beter gezegd, ik ben woedend. Ik schreeuw het uit. Ik denk niet meer na. Ik open het raam en ik ga in de vensterbank staan. Net als ik vanaf de 12e verdieping naar beneden wil springen gaat de bel. Saved by the bel.... Ik open de deur en ik zie een klein meisje staan. Een jaar of 5. Ze rent weg. En opent de deur naast mijn kamer. Daar hoor ik een boze stem. Ik kan het niet helemaal verstaan, maar ik denk dat dat meisje is weggelopen. Dan hoor ik een gil. En nog een gil. De moeder van het meisje schreeuwt, en het meisje huilt. Dan hoor ik een harde bonk. Het meisje gilt nog harder. De moeder mishandeld het meisje. Ze schreeuwt dat ze als ze nog een keer wegloopt nog meer klappen krijgt. En dan begint de hele mishandeling weer overnieuw. Ik heb tranen in mijn ogen als het stil is. En dan is het ook echt stil. Stil stil. Ik sta voorzichtig op en beslis wat ik ga doen. Ik ga naar het meisje. Ik loop de kamer uit en kijk over de gang. Niemand. Helemaal niemand. Ik loop uiteindelijk naar de deur en ik klop 3 keer. Heel zachtjes, maar toch verstaanbaar. Alsof ik fluister tegen iemand die naast me staat. Het is zacht maar lief bedoeld. Ik hoor voetstappen. Stil. Voetstappen. Stil. Ze komen steeds dichterbij. Dan gaat de deur open en staat daar een vrouw van een jaar of 25-30. Ze heeft zwart haar, net als het meisje, en een smal gezicht met boosstaande ogen die ook bijna zwart zijn. Haar haar draagt ze in een lange vlecht, en ze heeft een beetje make-up op.

"En, kom je nog iets anders doen dan alleen maar naar me kijken?" Vraagt de mevrouw pissig.

"Ehm, ja, ik hoorde hiernaast geluiden die vanaf hier kwamen, en niet al te vrolijk klonken." Probeer ik beleefd te zeggen, maar de vrouw trapt er niet in.

"Ja, en dus? Dat kan mij toch niets schelen? Ik kan toch zelf wel voor mijn dochtertje zorgen op mijn eigen manier? Daar hoef jij je toch niet me te bemoeien?" Roept de vrouw boos.

En ze gooit de duer weer open. Maar het meisje opent de deur. Ze komt naar me toe.

"Hoi" zegt ze zacht, en ze pakt met haar kleine zachte handje mijn hand vast. Hoe cute kan een meisje zijn?

"Mama deed stom. Ze ging mij slaan. Misschien ga ik nu ook wel dood" zegt het meisje verdrietig.

"Hee, nee natuurlijk niet! Waarom zou je moeder je doodslaan." Vraag ik verbaasd.

"Nou, dat heeft ze ook gedaan bij Michel. Hij was een keer stout geweest en toen werd mama heel boos. Ze zei dat ze het hem nooit zou verven. En.. En.. En..." Stottert het meisje snel.

"Huh, verven?" Lach ik.

Nou ja, lachen... Het is misschien niet het goede moment om te lachen. Maar toch...

"Ja, ik ben het woord vergeten." Zegt het meisje wanhopig.

"O, vergeven?!" Roep ik.

Het meisje knikt en knijpt in mijn hand.

"Ik ben bang, wil jij mij helpen?"

Waarmee zou ik dat kind kunnen helpen?