Fantasie ontvoerd

Hoofdstuk 3- in de Appie

We gingen naar buiten. We liepen naar de Appie in de hoop dat die man er weer was. We hadden tegen mijn moeder gezegd dat we een zak snoep voor Hasna's broertje gingen kopen want die is morgen jarig. We kregen geld en gingen op pad. Hasna vroeg aan mij of het echt wel veilig was voor haar en of we haar ouders echt niet tegen zouden komen. "Nee natuurlijk niet" zei ik " daar zorgen we wel voor en jou ouders doen toch altijd boodschappen bij een 1 of andere Turkse winkel?" "Ja, maar af en toe gaan ze ook wel naar de Appie en als we ze tegen komen dat krijg ik zeker weten huisarrest voor 2 maanden of langer!" Zei Hasna. Ik stelde haar gerust dat we haar ouders niet tegen zouden komen, en aarzelend ging ze mee. Onderweg keken we goed uit of we niemand zagen die we niet vertouwden en we zagen niemand behalve Lola en ze negeerde ons en toen we vooruit waren keek ze ons heel achterdochtigvuil aan, maar dat doet ze altijd al, dus daar keken we niet van op. Eenmaal in de winkel aangekomen kwam er een jongen van de bakkerij naar ons toe. Hij vroeg of we zin hadden om het nieuwe meergranen brood te proeven en er een vragenformulier over in te vullen maar we hadden geen tijd, ik had het best graag gewild want hij was best knap en hij leek me wel aardig.

We liepen de Appie binnen en er was nog geen enge man te zien. Bij het brood bleven we staan en dat was maar goed ook want verderop zagen we Hasna's moeder met haar grote zus staan, dus we liepen weg. Ineens schrok ik heel erg. Vanuit mijn ooghoeken kwam er een man met een leren jas naar me toe. Ik trok snel Hasna mee, hijgend bleven we staan achter het fruitschap en we wachtten stil af. Dit was de ergste angst die ik ooit heb gevoeld. Ik was zo bang dat we werden ontdekt. Ineens hoorden we voetstappen dichterbij komen en we kropen nog verder onder het fruitschap. (Opzich was dat best grappig....) Ik dacht aan de jongen bij de bakkerij, was dit niet gebeurd als we het brood wel hadden geproefd? Die jongen was best knap en hij had wel iets van Harry Styles.... Misschien zag hij mij ook wel zitten, wat dan? Wat moest ik dan tegen Hasna zeggen? Sorry, ons plan kan niet doorgaan want ik heb VERKERING?! Whaaaaa, ik word er helemaal gek van, van mezelf en van mijn gedachten, al heb ik mijn fantasie nog niet terug, dat voel ik gewoon.... Ineens werd ik aan mijn arm getrokken door Hasna. Weg jongen, weg gedachtes, weg goeie humeur.

De man stond nu voor ons, maar hij had ons nog niet door, gelukkig. De man liep weg, en wij konden onder het schap vandaan komen, fijn, dat zat best krap. Snel liepen we weg, nog na hijgend van spanning. Stil liepen we achter de man aan, nu had hij ons nog niet door. Toen we dichtbij de kassa waren, liep hij een klein gangetje van de kaas in. Hij sprak een spreuk uit en er verscheen een deur. Zo snel als de deur was gekomen was hij ook weer verdwenen. Gelukkig had ik de spreuk onthouden en Hasna verstond hem, hij was Turks. Namelijk: "Rada-je kopo la vianetta" wat betekent: deur ga nu open alsjeblieft. Echt een domme spreuk, maarja.

We liepen terug naar de kassa en betaalden het snoep. We spraken af dat we morgen weer gingen en dat we bij de ingang zouden wachten op elkaar en Hasna vertrok naar huis.

Sorry voor dit superkleine hoofdstuk maar ik had gewoon echt geen inspiratie. Ik wil in het weekend een nieuw hoofdstuk plaatse, maar ik weet niet of dat lukt want ik ben nogal druk deze tijd, met Sinterklaas enzo. Blijf voten-commenten-sharen. Love you all!