Fantasie ontvoerd

Hoofdstuk 31- lights will guide you home

(Ughh, sorry dat ik echt al een half jaar niet heb geschreven. Ik snap dat je het nu niet echt meer snapt als ik met de pov van Fleur verder ga, daarom ga ik nu ook verder met hoofdstuk 29, ook omdat ik daar nu inspiratie voor heb woww. Ik denk dat ik nu de hoofdstukken op een logischere volgorde ga doen... Als je het niet meer weet (en ik zou dat redelijk logisch vinden) lees dan even het eind van hoofdstuk 29, Wattpad laat me niet kopieren...).

Pov Kim
Ik zit bij Abel achterop de fiets. Ik denk na over wat Fleur net zei. De fantasie man. Ik krijg hem nog wel. Ik leg mijn hoofd tegen die van Abel aan en doe mijn ogen dicht. Ik denk aan de tekst van het nummer fix you. 'Lights will guide you home, and ignite your bones. And I will try to fix you' ik dacht dat Laurens dit ook bij mij had. Dat hij mij weer blij zou maken. Maar niet dus.
Ik schrik wakker uit mijn gedachten als Abel ineens hard remt.
"Domme eend, loop door" mompelt hij
Ik grinnik. De eenden lopen rustig kwakend verder en na een halve minuut fietsen we weer. Opeens bedenk ik me iets. Fleur weer niet dat ik niet op hockey ben, en ze mag het ziekenhuis uit. Waar moet ze heen? Ik kan haar niet zomaar in de steek laten. Ze is mijn beste vriendin. Ik besluit om als ik bij Lotte ben haar op te bellen. Voor het eerst in de hele rit kijk ik om me heen. Ik herken alles. Elke boom, elk huis en elke straat. Ik huiver. Ik weet niet waarom. Misschien is het alles ineens weer bekend is, en ik me weer thuis voel. Ik beweeg me met de bewegingen die de fiets van Abel maakt. Ik doe nog een keer mijn ogen dicht. Voor me zie ik Fleur. Ze lacht. Het is een selfie die we in het ziekenhuis gemaakt hebben. Ze herkende me niet. Dat doet me pijn. Maar het komt wel weer goed. Dat hoop ik. Er loopt een traan over mijn wang, maar het is geen ongemakkelijke traan. Het is ook geen traan van blijdschap. Het is gewoon een uitbarsting van al mijn emoties. Dan zijn we er. Abel pakt me bij mijn middel en tilt me van zijn fiets af. Hij kust me op mijn wang. Ik glimlach, maar doe voorzichtig. Ik mag niet weer verliefd worden, en zeker niet op de broer van een vriendin. Abel haalt een sleutel uit zijn broekzak en doet de voordeur van zijn huis open.
"Lotte, waar ben je? Kom even naar beneden, je moet iets zien!" Roept Abel lachend.
"Waarom? Ik heb geen zin! Ik ben hier met een vriendin oké?!" Roept ze geërgerd terug.
Ik lach. Dit is niet zoals Lotte eerder was. Dan dringen haar woorden tot me door. Ze is met een vriendin. Wat nou als ze helemaal gen zin heeft in mij? Misschien kan ik beter weg gaan.
"Lotte. Kom. Nu. Dit. Is. Belangrijk." Roept Abel streng.
"Okee, maar even snel" roept Lotte terug.
Ik hoor snelle voetstappen naar beneden komen dan staat Lotte in de deuropening. Precies zoals ik me herinner. Eerst kijkt ze boos. Dan kijkt ze geschokt. En dan vliegt ze me om mijn hals.
"Kim, ik dacht dat je me vergeten was, ik dacht dat je dood zou kunnen zijn" zegt ze vrij hard in mijn oor.
Ik lach. "Ik had ook dood kunnen zijn. Maar ik ben het niet. En ik ben super blij om je weer te zien!"
"Kom, we gaan wat drinken. Vind je het trouwens goed als ik Hasna er even bij roep. Ze zit nog alleen boven."
Hasna. Ik zucht, maar knik toch. Lotte kijkt me geruststellend aan, en fluistert in mijn oor: "ze wil je heel graag weer zien"
Ik ben zo blij. Niemand vind het erg dat ik een fout heb gemaakt. Maar nu moet ik toch weer Hasna zien. En spanningsrilling loopt over mijn rug. Ik doe mijn ogen dicht en als ik ze weer open doe staat ze voor me. Hasna. Ze straalt en omhelst me stevig. Ik bloos en voel me onverslaanbaar. Samen drinken we wat, en kletsen we de grove lijnen van onze gebeurtenissen bij. We lachen weer als nooit tevoren. Ik heb besloten niet meer met Hasna over Laurens ga praten, maar het haar gewoon vergeef. Als ze al iets fout heeft gedaan.
"girls, ik moet even iemand opbellen. Die Fleur waar ik net over verteld heb. Ze weet niet dat ik hier ben."
Ik loop de gang op en toets haar nummer in.
"Heey, met Fleur"
"Hi Fleur, Kim hier, ik ben niet naar hockey gegaan" even twijfel ik om tegen haar te liegen, maar dat kan ik niet "omdat ik geen zin had. Ik ben bij een oude vriendin. Kom je zo? Het is aan de Ozonlaan 34, hier vlak in de buurt."
"Ja sure, ik wil haar graag ontmoeten. Ik kom er zo aan alleen mijn beltegoed is..." Ons gesprek ik afgebroken, Fleurs beltegoed is denk ik op. Ik prop mijn iPhone in mijn broekzak en loop de huiskamer weer in.
"Ze komt er zo aan, haar beltegoed is op, maar ze zei ja sure, dus het zit wel goed."
Misschien klopt het wel. "lights will guide you home"

{dat was het voor dit hoofdstuk, sorry dat het vrij kort is, maar ik vond het zo een goed eind. Kunnen jullie commenten op dit hoofdstuk. Ik kreeg net een melding dat mijn lezersaantal is opgelopen tot 4820 reads en ik wil weten wie dit leest! De leukste comment krijgt een rolletje in het verhaal! Dat verzon ik even ter plekke. Maar ik meen het wel. Ik ga echt serieus proberen vaker up te daten. Byee!! Ik hou van jullie!}