Fantasie ontvoerd

Hoofdstuk 32- when you get what you want but not what you need.

{Ik heb een nieuw idee voor hoofdstukken. Ik neem per twee hoofdstukken een liedje in het verhaal op. In dit en het vorige hoofdstuk is het dus fix you. Ik doe telkens afwisselend Fleur en Kim, en dan weer Illy en Laurens. Of wil Laurens Illy nu niet meer zien. Je leest het in dit hoofdstuk! Enjoy! xx}
Pov Illy
Ik in de hotelkamer op de bank en ik ga naar mijn bankaccount. Ik heb precies genoeg geld om nu naar huis te vliegen. Het meisje is in een pleeggezin gezet. Het ging allemaal zo snel. Ik druk trillend op het knopje van Whatsapp als ik zie dat Laurens me een berichtje heeft gestuurd.
"Sorry, maar ik kon niet naar je toe komen. Ik wil alleen verder gaan. Ik zeg dit met pijn in mijn hart maar het is uit" staat er op mijn scherm.
Nu barst ik helemaal los van de emoties. Ik huil alsof ik een baby ben, maar iemand kijkt dus het kan me niks schelen. Ik ben moe, maar ik kan niet slapen. Ik kijk naar de kapotte iPod die in de prullenbak ligt. Ik heb hem een paar weken geleden door midden gebroken. Ik open mijn telefoon weer en ik zet Spotify aan. Alles is beter met muziek. Ik druk op mijn Coldplay afspeellijst en meteen klinken de tonen van fix you door de kamer. Ik tik in de maat mee op mijn been. Bij de tekst neurie ik zachtjes mee. "When you get what you want, but not what you need"
Ik denk na over de tekst. When you get what you want but not what you need. Als je krijgt wat je wil, maar niet wat je nodig hebt.
Dit slaat precies op mijn situatie. Ik kreeg wat ik wilde. Ik kreeg een vriendje, en hij was nog knap ook. Maar achteraf had ik hem niet nodig. Waarom doen mensen zo stoer als ze knappe vrienden of vriendinnen hebben. Het is veel belangrijker of ze lief zijn of niet. Je hebt geen knapheid nodig als je lief bent. Ik zou liever een vriendje willen die erg lief is, maar iets minder knap dan een vriendje dat knap is en me de hele dag slaat en uitscheld. En nu heb ik er geen.
Ik sta op en droog mijn tranen af. Ik moet nu sterk zijn. Ik pak mijn tas, (die ik gisteren al in had gepakt) en loop de kamer uit. Ik doe de deur op slot. Als ik de trap af loop, kijkt iedereen me aan. Ik zal wel wallen hebben van de slapeloze nachten of rode ogen van het huilen. Het kan me niks schelen. Bij de balie van het hotel check ik uit. Dan loop ik naar het vliegveld. Ik struikel af en toe over los liggende straatstenen, ondanks dat ik de hele tijd naar mijn voeten kijk. Dit waren de slechtste weken van mijn hele leven, maar straks sluit ik deze periode af, en kan ik gewoon weer verder gaan met mijn leven. Diep in mijn hart mis ik Fleur, maar ik moet daar nu even niet aan denken. Tijdens het lopen boek ik een vliegticket en ga ik naar het vliegveld van Parijs. Ik check in, en koop van het laatste beetje geld dat ik nog in mijn portemonnee heb nog een cappuccino van de Starbucks. Er gaan zenuwen door mijn buik als ik het vliegtuig zie. Ik ga hier weg, zonder dat Laurens het weet. Hij heeft geen idee dat ik er straks niet meer ben. Ik kijk voor de laatste keer naar het appje dat hij me gestuurd had.
"Sorry, maar ik kon niet naar je toe komen. Ik wil alleen verder gaan. Ik zeg dit met pijn in mijn hart maar het is uit."
Ik zucht, maar huil niet. Dan sta ik op en ga naar het vliegtuig. Ik check in en een half uur later zit ik in een comfortabele stoel in het vlietuig. Ik prop mijn oortjes in mijn oren en kies een leuk nummer uit. Ik besluit Paradise te draaien en doe mijn ogen dicht. Als ik ze weer open doe zijn we in de lucht. Ik kijk door het raampje naar buiten en geniet. Het is zo'n gevoel van dat je helemaal vrij bent en je kan gaan waar je wil. Voor me zit een Nederlandse vrouw met een klein dochtertje. Zo te horen zijn ze naar Disneyland Parijs geweest. Na anderhalf uur klinkt er een stem door de luidsprekers: 'please fasten your seatbelts, we're gonna land at Schiphol in a few moments'
Ik doe mijn veiligheidsriem dicht en doe mijn ogen dicht. Tien minuten later staan we aan de grond. Ik lach naar mijn land. Ik pak mijn koffer van de band en ga naar het station en check in met mijn ov kaart. Ik ben best trots om mezelf. Toen ik op deze vakantie ging heb ik met Fleur mijn koffer ingepakt. Zij is zoveel meer geordend dan ik. Als je mij mijn eigen koffer laat inpakken dan vergeet ik alles. Ik heb nu zelfs mijn ov kaart bij me. Als ik in de trein zit pak ik een boek uit mijn handtas. Zelfs daar heb ik zelf aangedacht. Het boek heet Harry Potter and the Order of the Phoenix. Ik hou van fantasy boeken, en dan vooral Engelse. Er loopt een traan over mijn wang bij het hoofdstuk in het ziekenhuis. Ik sla snel de bladzijde om en lees verder. Na een uur of twee is de trein eindelijk aangekomen in Zwolle. Ik kijk naar buiten, naar het perron dat ik helemaal uit mijn hoofd ken. Toen ik acht was dacht ik dat het leuk was om s'nachts in mijn eentje over een perron te zwerven. Ik ben nog nooit zo bang geweest als toen, ik raakte de weg kwijt. Ik denk zelfs dat ik daar ben gaan slapen, en dat de conducteurs me de volgende dag weer vonden. Ik snap niet hoe ik het voor elkaar heb gekregen...

{weten jullie een leuk nummer voor het volgende hoofdstuk? Mijn inspiratie is op dit moment een beetje op, maar met een mooie songtext moet het wel weer lukken!}