Chapter 9

294 17 3
                                    

Naalimpungatan si Maymay ng may maramdaman siyang mga kamay na humahawak sa mukha niya. Akmang sisinghalan na sana niya ang taong gumagawa nito ng imulat niya ang mata ay napahinto siya at napangiti.

"Hon.. Goodmorning, give me a kiss. I miss you. " sabi niya ng nakanguso sa taong may ari ng mga kamay na humawak sa mukha niya.

Dale was waiting for his kiss but then, he looks like he's sulking about something.

"Hon you arrived without even informing me last night. I hate you." he said pouting. What a cute little bean!

"I'm sorry, hon was just too tired and you are already asleep. Let me make it up to you. What do you want? " Dale got up and hugged her cute little bean. How she missed him so much.

"I don't want anything. I just want you to be here. I miss you. You've been away for days, I was stuck here with yaya. " he said na parang nagsusumbong dahil inagawan ng laruan.

Napatampal naman sa noo si Dale ng may trabaho pa pala siya ulit ngayon. Patay. She feels sorry for him, ngayon na nga lang niya balak bumawi mauuwi nanaman sa pako ang kanyang pangako. Minsan nawawalan narin talaga siya ng time para dito at yun ang sobrang inaalala niya.

"I am really sorry hon but can I skip this day again coz I have some work to do. But I really really promise to free my whole day tomorrow for us to bond."

"You're always working. You don't have time for me na. " nagtatampong sabi nito sabay alis nito sa pagkakayakap niya at tumakbo sa yaya nito na nasa kwarto.

Hayy, kung pwede lang anak na di ko siputin mga commitments ko gagawin ko para sayo. Promise babawi ako. He is still 4 years old pero parang matanda na ito magsalita. Masyado ring matalino, observant sa lahat ng bagay. Manang mana sa ama. I don't know what to do anymore minsan gusto ko ring magpahinga from all the buzz. Wala na talaga akong time para sa anak ko.

Parang kailan lang nasa sinapupunan ko pa lang siya. Sobra ang hirap na pinagdaanan namin ng anak ko na wala man lang kahit sino sa pamilya ko sa pinas ang may alam sa kanya.
I feel sorry for my son, all he have now is his yaya.

At kung tatanungin nyo na panong narating ko ang ganitong sitwasyon kahit nagka-anak ako. Mahirap. Sobrang hirap akala ko mapupunta lang ang lahat ng pinaghirapan ko at iniwan ko sa wala. Akala ko wala ng pag-asa I must say na swerte ako sa mga taong nakasurround sa akin. Yung manager ko na tumanggap sa akin despite my situation dahil may potential daw ako kaya di niya ako hinayaan. Kay Xander who really took good care of me nung wala pa si Tina.

God brought me angels, hindi niya ako pinabayaan.

Kahit mabigat ang loob, nagready na si Dale para sa lakad niya ngayong araw. It will be another long day for her and Tina.

After doing her morning rituals she stormed right away to her service na nakalimutan na niya palang magpaalam kay Joseph. Another kasalanan nanaman ani niya sa sarili.

Dale arrived at her photoshoot, not taken by surprise, everyone in the room were eyeing her as soon as she opened the door of the room where they are task to shoot.

"Hello, goodmorning everyone. Please to meet you all. " she said with a big smile on her face.

"Omaygash, Dale! Goodmorning, Ohh god you really are gorgeous. Please to meet you. " the manager of the magazine said with soo much visible glitter on his eyes as soon as he meet her.

Everyone became so accomodating to her needs. She really can feel now how her fame took place. But seriously, enough of the english nakakadugo ng ilong sabi niya sa utak.

Hanggang ngayon, naiilang pa rin talaga siya sa treatment ng mga tao sa kanya. Pero lagi nyang tinatatak sa isip niya to always be humble. Hindi niya hinahayaang lumaki ang ulo niya dahil sa fame na nakamit niya. Kakainin ka ng konsensya mo pagnaging iba ka na nang dahil lang sa karangyaan.

Tsaka, temporary lang naman kasi lahat ng bagay, hindi mo madadala ang kayamanan sa hukay. Sa lahat ng pinagdaanan ko natutunan at natututunan ko na, money? It will just help you run your life but as you run for your life maiisip mo you don't need much money. All you need is true happiness that can't be bought.

Just like now, grateful naman ako sa lahat. Pero nung nasa akin na ang lahat, parang may kulang. I get to do my job but I can't even spare even a minute for my son. I can't even visit my family whom I was away for almost 5 years. I really wanna go back, I miss my family, I miss home.

I didn't notice, a tear escape from my eye when suddenly someone handed me a handkerchief.

"Stop crying, you might ruin your make-up." I lifted my head up wondering who's talking, it's Xander. I smiled at him.

I accepted his handkerchief and wipe my tears away. "How dare you, kanina ka pa diyan pinapanood mo kong nageemote?" sabi ko dito sabay palo ko sa braso niya.

"Actually, kadarating ko lang to check you in here. I texted Tina and ask for your sched at tamang tama your location is not far from mine so I'm here. Tsaka as I am going to approach you, a tear escaped from your eye kaya I handed you my panyo." sabi niya at hindi pa man niya ako pinasunod nagsalita siya ulit.

"Why are you crying? Sus namimiss mo lang ako no? Cheer up! nandito na ako Agnes ng buhay ko. " pangbubuska niya sa akin. Pinapagaan niya nanaman ang loob ko. Thankful talaga ako sa bestfriend forever kong to.









The Model And The CEOTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon