Dünya bile içindekilere sahip değilken, nedir bu insanlarımızın sahiplik sevdası?
Yaşanacak onca güzellik dururken hedefler edinme çabası.
Bir kuşun cıvıltısı, bir çiçeğin parıltısı...
Tüm bu güzelliklerin ardında korku denen yürek karartısı.
Korkma! Kim ne der, ne düşünür diye.
Korkma! Yalnız kalmaktan,kimsesiz olmaktan.
Doğru bildiğin yoldan şaşma.
Ne zamandan beri insanlık bu kadar menfaatkar oldu?
Ne zamandan beri anne çocuk birbirine düşman, kardeşlikse yok oldu?
Ne boş değil mi tüm bunlar?
Doya doya çekmek varken deniz kokusunu, saya saya bitmez ki bu ayrılık ve ölüm korkusu.
Korkma! Ölümden korkma, öldükten sonra bile dirileceğinı unutma.
Ey insanoğlu, yaşa bazı şeyleri sorgulamadan, anlamaya çalışmadan yaşa.
Bir daha gelmeyecek bu giden günler, bir daha gülmeyecek solgun yüzler, bir daha doğmayacak batan güneş ve yine batmayacak...
Şimdi derin bir nefes çek cigerine.
Unut kederi, unut hüznü.
Bir tek şeyi unutma, seni sen yapanı... Bununda cevabı sende saklı aslında.
Her gün şükret sebebin olsun su hayata, her gün şükret var olduğun için bu eşsiz dünyada...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gören Körler
PoetryGüneş kadar kızgın yüreğim, gece kadar ıssız... Rüya kadar gerçek hayat, hayaller kadar imkansız... Ölüm kadar zor ayrılık, ölüm kadar kurtuluş...
