Şuanda nerede olmak istiyorum?
Dahası ben şuan ne olmaktan çekiniyorum?
İçimde bir şey taşıyorum.
Bir gün gelecek ve bu şey taşacak, bunu da biliyorum.
Evim dediğim yer;
Toprağın üzerine inşa ettiğim yapıların içi mi,
yahut hiç toprağı olmamış bir yerin merkezinde mi?
Eğer ben olacaksam buradaki yersiz, hiç evim olsun ister miydim?
Uzun parmaklardan ördüğü o kafeste terleyen avuç içlerim,
Onun varlığının sıcaklığından mıydı,
yoksa o ta kendisi miydi ateşin?
Göz kapaklarım aralandığında sırtımda hissettiğim o ıslaklık;
Ölen karıncaların kanı mıydı,
Yoksa üzerime yağan mavi- yeşil yıldız tozları mı ağlatıyordu çimenleri?
'Bu kafesten çıkarsan başarısız olacaksın, ve eğer ki içeride neden kaldığını bulamazsan dışarı çıkma isteğine kapılacaksın."
Peki hiçbir kanunun geçerli olmadığı bu yerde neyden muaf tutulacaktım?
Ellerime serin bir şey değiyordu evet, fakat bu havanın soğukluğuydu.
Benimse o demirden parmaklara dokunmam gerekiyordu.
Çünkü öğrenmem lazım buraya niçin hapsolduğumu.
Göremediğim, hissedemediğim bir şeye nasıl ulaşacaktım?
Kaldı ki içerde kalmak başarmanın bir parçası mıydı?
Ve benim tüm bunları başarmak için yeterli zamanım var mıydı?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gören Körler
PuisiGüneş kadar kızgın yüreğim, gece kadar ıssız... Rüya kadar gerçek hayat, hayaller kadar imkansız... Ölüm kadar zor ayrılık, ölüm kadar kurtuluş...
