BLUE ORANGEADE.

• 17

orange

habang tumatawag si dog, a lot of realizations hit me. i was never quite the rational thinker, nor was i even properly reasonable. i act on impulse and it's something that would probably stick with me for a lifetime. kung wala akong kapatid na gaya ni dog, siguro napuno na ako ng panghihinayang. it's always so amusing na kung sino pa 'yung mas bata, siya pa ang marunong pagtimbang-timbangin ang mga bagay. that's why douglas is always a blessing sa buhay ko.

nasa labas ako ngayon to enjoy some time with myself. exposing myself to the harsh realities of the world is life itself, pero at this point in time - the world looks as simple as it seemingly is.

habang naglalakad iniisip ko pa rin ang mga sinabi ng kapatid ko.

"take the risk, or lose the chance."

isang buntong hininga na lamang ang pinakawalan ko.

ba't ba ang hirap intindihin ng sarili ko?! ba't ganito?! ayaw kumini-- nakukulangan na talaga ako sa bait. pati ads noon sa telebisyon dinadada ko na.

orange, okay ka pa ba?

hindi naman sa sineswerte ako o ano pero parang ganun na nga. saktong nagtitinda si manong monie sa park na mismong nasa harap ko na. the same park kung saan kami nagkakilala. Kung saan ko nakilala si siri.

oo na, si blue rin.

dinala ako ng mga paa ko sa harap ng stand ni manong monie.

ano pa bang hinihintay mo, orange? bili ka na!

"manong monie, the usual po," order ko sa kanya. medyo nagulat ata siya sa biglaan kong pagsasalita.

"oh? ineng, ikaw pala! ba't ka ba tumakbo no'ng huling pagkakataong dito ka? nako nako, susundan ka sana nung binatang nakatabi mo diyan sa harap no'ng nakaraan."

"ah eh wala ho yun manong monie. hehehe wala lang talaga,"

"kabataan nga naman ngayon,"

manong monie, nasa mid-20s pa ho kayo. di ka pa ho senior citizen.

"ayan ineng, dinamihan ko na. paano't ikaw ang pinakapaborito kong suki hahahaha!" habang tumatawa'y inabot ni manong ang pakete ng mani na extra ang dami. by extra, i meant halos doble sa normal na amount.

i feel the love, manong monie. thanks a lot.

"ang saya nyo ho talaga manong monie. salamat po dito! mauna na ako!" paalam ko bago naglakad papaalis sa stand niya.

"meow~"

huh?

"siri?"

"meow~"

"hala siri, ikaw nga! bakit at pa'no ka nandito nang mag-isa?"

"meow~"

talino mo talaga orange. nakikipag-usap sa pusa. naiintindihan mo talaga ang nginingiyaw niya.

t-teka. kung nandito si siri, nandito rin si blue?!

luminga-linga ako sa paligid. relief washed over me nang wala akong nakitang blue.

"nasa'n ba ang amo mo? ba't ka niya hinayaang lumabas nang ganito?"

"meow~"

"don't tell me lumayas ka dahil kay sean?" i asked with a discerning look.

"meow~" siri responded almost as if he's saying yes.

"you never get along, do you? hay nako, iuuwi nalang kita. ayos ba? tutal, nando'n naman si sean sa kaniya. mabuti na lang talaga na ako ang una mong nahanap- or is it more proper to say na ako ang unang nakahanap sa'yo? hmm anyway, tara siri!" i picked him up with both hands as if the future consequences do not concern me.

well, i have extra antihistamines tho so i should be fine - i guess.

funny how i see siri and sean not getting along well as a perfect analogy to my feelings with blue - nakakatawa pero hindi ko maintindihan.

siri snuggled close into my arms, almost as if he's trying to absorb extra body heat from me. i guess it's reasonable given na malamig ngayon dahil gumagabi na. having fur is a ton of help but i guess sometimes they just need to depend on something else too. parang ako. despite thinking na malaki na ako, i have to rely on others for life advices. life works this way, huh?

the danger of going out when nighttime's just about to fall didn't cross my mind. ang ibig kong sabihin na danger ay ang pamumunganga ni mama. sana nga wala pa siya sa bahay. poproblemahin ko pa kung pa'no alagaan si siri sa bahay when i'm obviously incapacitated dahil sa allergic reactions na nakukuha ko mula sa balahibo niya. still, i'd do my best to pamper her kasi nga- FIRST TIME KONG MAG-ALAGA NG PUSA YEHEY!

luckily, immediately after stepping inside the house, tumawag si mama para sabihing di siya makakauwi for three days. it's a joy kasi it simply means na i'd be having a time allowance at home na maalagaan si siri!

binaba ko siya and let her explore the place. i grabbed my phone at nagtipa ng isang mensahe kay blue.

[•]
blue

hey, blue. if you're wondering about siri's whereabouts, i'd be taking care of her for the mean time. alagaan mo rin pala ng maayos si sean. thanks.

[•]

chineck ko kung saang sulok napunta si siri and i found her in the one place which sean would surely be mad about if he was here - oo, sa minibed nga ng aso ko.

i miss my sean.

she snuggled comfortably there, the way she did habang hawak hawak ko siya kanina.

"sleep well then, siri."

iniwan ko siya sa loob ng kwarto. i unlocked my phone but to no surprise, wala nga akong nakuhang reply mula kay blue.

orange, he's not obliged to reply to you. get that inside your head.

pero, as an owner, wouldn't he at least reply and show na he's actually worried? or maybe he's dealing with other matters, or simply being confident kasi nasa'kin naman ang alaga niya?

quit overthinking, marmalade.

||

pansin ko lang na nagiging madrama si orange hehdhshs enebe

before you all go to sleep, i hope this makes you an itsy bit happy ♡ good night ^^