Bazen nefes almakta zorlanırsın...
Kendini ne kadar tutsan da göz pınarların dolar..
Içinden isyan sözleri dökülür,
Hem çok nefret edip,
Hemde deli gibi yanında olmak istersin...
Sevmiyorum dersin defalarca,
Içindeki acıyı yok etmek için ,
Kabullendirmek,
yüreğindeki yükü biraz olsun hafifletir diye ...
Ne söylersen söyle, Ne yaparsan yap ..
dudaktan kalbe ulaşmaz hicbir söz..
Hicbir kelime kapatmaz ki yürekten açılmış yarayı...
Bazen kaçmak istersin ,
Uzaklaşmak gidebildiğin kadar kaçmaktır kendinden...
Ve ne kadar kaçarsan kaç yüreğini söküp atmadan o acıdan kurtulamazsin..
Sanma ki zaman da care olur geride kalanlara...
Sadece alisirsin olanlara..
Bu bir teslimiyettir.
Bu bir mecburiyettir..
Ama asla direnemesin,
Yorgunsundur,
Kırgınsındır ,
Kızgınsındır ,
Direnirsin ama yalnızsındır...
Belkide direnişin bu yolda gittiğin pismanligindir...
