Ben küçükken, ismimin sevgi olmasını ne de çok isterdim.Sevgi...Küçücük bir yürekte duyulan, masumane bir duygu.Küçük bir çocuğun elinde,ipinin tutulmasına inat,özgürce uçmaya çalışan uçurtma gibi...
Bence insanlar,her şeyi yüreklerindeki sevgi sayesinde öğrenirler.Fedakar ve paylaşımcı olmayı öğrenir,tebessümün en güzel sadakalardan biri olduğunu öğrenir.Ya da bir iyilik yaptığında, yüreğinde uçuşan kelebeklerin farkına varır sevgi sayesinde.
Mutluluğu öğrenir insan.Gülümsemeyi,gülümsetebilmeyi öğrenir.Sadece dudaklar değildir gülen ,gözler de dahil olur.Gözlerin içi güler,göz bebekleri güler.Hayata bakış bambaşka bir hal alır birden.Ve bu sevgi kırıntısı insanı hiç olmadığı kadar huzurlu hissettirir.
Huzur da yaşamdan zevk alanların tattığı duygudur.Yapıtaşı sevgidir,huzurun.
Sence de öyle değil mi ? Hayatta bir takım olayların öncesinde ya da ardında bir sevgi yok mudur?Ben şu an da sadece sevgiyi düşünmek istiyorum şu aralar dünya da olan tüm kötü şeylere inat.Toplu katliamlara inat,sadece sevgi istiyorum.
Tabi sevginin yürekte var olabilmesi için,emek gerekir.Emek ya da çaba,uğraş.Sevgi uğruna bir şeyler yapacaksın ki,yüreğin o sevgi kırıntısını kabul etsin, içine alsın.
Sevgi emek ister...Sen bu emeği verebilecek misin ?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
-Hislerin Armonisi-
RandomBazen insan içinde yaşar hayatını. Hislerini, düşüncelerini dışarıya yansıtamaz. Hangi ırktan, hangi milletten olursa olsun dil bazen yetersiz kalır sözcüklerle kurallı bir cümle oluşturmaya. Söyleyemeyiz. Anlatamayız. Aktaramayız benliğimizi saranı...
