Yeni Okulum (DÜZENLENİYOR)

6

"Kız yenge!" Bunu söyleyip elini omzuma koymasıyla doruğa kötü kötü baktım. "Ne var ya. Ne var allahım yarabbim? " Dedim bıkkınca. "Biz şimdi sizi Cemo'yla bastık ya. "Cümlesini devam ettirmeden Kuzey lafa atıldı.
" Doruk... Abartma. "Soğuk tavrı beni şaşırtmamıştı. Ama dün gece... Ben onun farklı bir yüzünü görmüştüm. Düşüncelere dalmışken okul kapısona varmıştık bile. Son kez Doruğa dönüp:
" İçerde de yoldaki gibi saçmalamayacağını umuyorum. "Dedim. Sesim oldukça soğuk çıkmıştı. Doruk ellerini suçlu gibi kaldırıp:
" Siz böyle baya alfa bir çift oldunuz. Soğuk soğuk konuşmalar falan. "Sonra yine aynı yerde bekleyen grubunun yanına gitti. Bende okul binasına doğru ilerledim.Ellerimi kimseye göstermesem de titremeler bitmiş ama hissizlik oluşmaya başlamıştı. Tuvalete girip lavaboda ellerimi yıkadım. Soğuk su azda olsa iyi geliyordu. Başım sabahtan beri artan bir şekilde ağrıyordu. Ani bir acıyla gözlerimi sıkıca yumdum. Tekrar açtığımda arkamda birkaç kız vardı. Ellerimi silkeleyip dışarı çıkacakken birkaçı önümde durmuştu. Avcum kadar etek giyen kızlara umursamazca bakarken:
"Çekilecek misiniz ben çekeyim mi? " Dedim. Kızlardan biri gülüp diğerine:
"Duydun mu Aslı beni çekecekmiş. " Dedi ve bana dönüp:
"Sen kimin çöplüğünde ötmeye çalışıyorsun kızım. İlk günden gelip Kuzeylerle dost olmalar maço tavırlar falan. Hayırdır? " Dedi ve bir adım üstüme geldi. Benim yüzümde ise hala umursamaz tavır hüküm sürüyordu.
"Noldu sen mi arkadaş olmak istemiştin Kuzeyle? " Dedim alayla. Benim rahat taveımı görünce daha da sinirlendi:
"Bak kızım kimlerdensin nerden geldin bilmiyorum ama onlardan uzak dur. " Bu sıeada parmağını da sallıyordu. Birden arkadan bir ses geldi:
"Ezgi bunu babası kaçırmamış mıydı ya? Hani şu anne katılı kız değil mi bu? " Duyduklarımla aniden arkama döndüm. "Kapa çeneni. " Dedim sıktığım çenemin arasından fısıltıyla.
Kız alayla güldü ve bir adım daha attı.
"Ya sen şimdi sinirlenirsin de sonuç olarak doğumu sırasında bile katil olmuş birinden bahsediyoruz. " Dedi ve tekrar güldü. Benimse artık aklım yerinde değildi sanki. Tek tek Ilgazın yaptıkları gözümün önünde canlanıyordu. Sinirle ve güçlükle:
"Ben katil değilim. Ben katil değilim. " Dedim ard arda. Sonunda arkamdaki kız:
"Baban bile sevmedi kızım seni. İstemedi bile. " Söyledikleri sözler eski yaraları deşiyordu. "Kapa çeneni. Ben katil değilim. Ben yapmadım. " Dedim güçlükle.
Hala bir şeyler söylüyorlardı. Artık kafamda sesler yankılanmaya başlamıştı. Bende sayıklar bir biçimde:
"Katil değilim ben. " Diyordum. Öylece ne kadar zaman geçti bilmiyorum. Ama şimdi benim dudaklarım da titriyordu. Ama kızlar bundan mutluluk duyar gibiydiler. Sonunda ben dayanamazken bir ses duydum. Doruğun sesi... Ayçaa! Diye sesleniyordu. Sonunda kızlar tuvaleti nin kapısında belirmesiyle beni fark etmesi bir oldu. Hızla içeri dalıp kolumda tutup kendine çekti beni. Bense hala sayıklıyordum. "Ben katil değilim... "

Bunları duyunca sinirle kızlara döndü.
"Naptınız ne dediniz? " Dedi sinirle. Ezgi denen kız:
"Gerçekleri söyledik sorun mu var? " Dedi bir cesaretle. Ama Doruk çok sinirlenmişti. "Size mi kaldı bunlar? Siz yüzünüzdeki makyaja bakın. " Diye bağırıp beni dışarı çıkardı. Kapının önünde Yalın ve Kuzey de vardı. Çaresizce gözlerim ikisinin arasında gidip geldi. Yalın telaşla:
"Nolmuş Doruk? " Dedi. Doruksa:
"Kızlar sıkıştırmış. Sanırım psikolojik baskı. " Dedi. Kuzey yüzüme bakıyordu endişeyle. "Ayça... İyi misin? " Dedi korkuyla. Bense hala aynı şekilde sayıklıyordum. "Ben katil değilim. " Bunu söylememle Kuzey beni kollarının arasına aldı. Bana sarılırken kulağıma:
"Sen birşey yapmadın. Katil değilsin sen. " Dedi güven veren bir şekilde. "Değilim değil mi? " Dedim soran gözlerle. "Değilsin."
Bende kollarımı ona sardığım sırada bir ses duydum. Bu ses... Tanıdık gelen, video kayıtlarından duyduğum o ses... Annem...
Kollarımı çekip hızla koridoru taradım gözlerimle. Sonra birini gördüm. Annem... Hiç görmediğim annem karşımdaydı işte. Sarı saçları omuzlarına dökülen annem karşımdaydı.
"Anne." Dedim kısık sesle. O sıeada Kuzey de yüzüme baktı endişeyle. Ardından baktığım yere baktı ve tekrar yüzüme döndü. Gözlerinde korku vardı.

Kuzey:
Ayçanın annesini gördüğünü sandoğı tarafta kimse yoktu. Yüzüne korkuyla bakarken o büyülenmeyi gibiydi. "Annem! " Dedi sevinçle. Hayatı boyunca kimseye anne dememiş gibiydi. Birkaç adım attı. Onunla birlikte bende ilerliyordum. Sonra sevinçle bana döndü. "Kuzey bak annem. Annemi görüyorsun değil mi Kuzey? " Dedi sevinçle. Yüzüne acıyla baktım bir süre. Hayatım boyunca o güzel gözlerin bu denli parladığını görmemiştim. Bir daha da göreceğini sanmıyorum. Yüzümü yere eğdim. Oda tekrar sordu:
"Bak annem. Orda işte. " Dedi umutla. Ama o seste benim de gördüğümü söylemem için yalvaran bir tonda vardı. Biraz sonra tekrar o tarafa döndü.
"Annem... " Dedi ve oraya doğru yürümeye başladı.

Ayça:
Annemi karşımda canlı görmek heyecanlanmamı sağlamıştı. Tekrar ona döndüğüm sırada o uzaklaşmaya başlamıştı. Uzun koridorda geriye doğru dönmüş yavaşça gidiyordu. Arkasıbdan yürümeye başladım. O sırada sesleniyordum da:
"Anne bekle beni. Anneee! " Korkuyla ona böyle seslenirken Kuzey kollarımı tutmuştu. Hızlıca ellerinden kurtulup anneme doğru koştum. Ve bir ses geldi. Kulağıma dolan sesle gözlerimi o tarafa sabitledim.
"Ayça... Kızım... " Yıllardır duymayı dilediğim ses... "Anne." Dedim sevinçle. Kimseye anne diyememiş ben anne demiştim ve bu benim için o kadar değerliydi ki. "Neden kızım? " Dedi sorgulayan acı bir sesle. "Ne neden annem? " Dedim sorgular bir tavırla. "Neden öldürdün beni? Niye bizi hiç kavuşamadan ayırdın Ayça. " Dedi. Sesinde acı vardı. Yıllardır korktuğum şey oluyordu işte. Annem varsı karşımda ama beni suçluyordu. "Ben birşey yapmadım anne. Nolur inan bana." Yalvarırca söyledim bunu. "Sen yaptın kızım. Sevginle beni çürüttün Ayça. Benim katilim sensin. " Dedi. Gözlerimden akan birkaç damla yaşla:
"İstemedim annem. Nolur bırakma beni. Ben katil değilim. " Dedim titrek sesimle. O ise geriye gidiyordu. Arkasından ne kadar koşarsam koşayım yakalayamadım. "Sen yaptın Ayça. Sen... "
"Hayır ben katil değilim anne." Diye bağırarak koştum yanına doğru. Ama o gözden kaybolmuştu. Sınunda yere düştüğümde yanıma Kuzey geldi. Tükenmişce ona baktım:
"Ben katil değilim Kuzey. Annemi ben öldürmedim ki. " Dedim. O ise kafasını salladı yalnızca. "Kuzey birşey yap getir annemi bana. Lütfen... " Dedim acılar içinde. O ise:
"Anneni getiremem ama ben varım Ayça. Biz varız, Cemre var. " Dedi umut verici bir sesle. "Ilgaz haklı çıktı Kuzey. Annem beni suçluyor ve sen bile bir taradından küçük de olsa beni suçluyorsun. Değil mi? " Dedim korku içinde. O ise başını kaldırıp:
"Ben sana herkesten çok güveniyorum. Merak etme. Katil değilsin sen. Ilgaz istediğini alamayacak. Senin kendini suçlamanı istiyor ve sen suçlamayacaksın kendini. " Dedi. Sesinde inanç vardı. Kuzey dedim başıma saplanan ağrıyla.
"İyi misin? " Dediği sırada ellerimi hissetmiyor başımdaki ağrıyı göz ardı etmeye çalışıyordum. Fakat başaramadım.
"Başım ağrıyor." Dememe kalmadan görüntüler kaymaya başladı. Kuzeyin yüzünü zar zor seçerken o ise korkuyla Ayça diye sesleniyordu. Sonunda gözümün kararmasıyla Kuzeyin kucapına yığıldım. Son duyduğum ses:

Aç gözlerini Ayça. Beni o güzel gözlerinden mahrum bırakma. Umudumu alma benden.