The Stranger {ON HOLD}

Chapter 6

 Αφού καθόμασταν εκεί και παρατηρούσαμε το πλήθος τα μάτια έπεσαν πάνω σε ένα ψηλό αγόρι με κατσαρά μαλλιά. Όχι, δεν μπορεί να είναι αυτός. Μετά από αυτές τις σκέψεις το άγνωστο αγόρι γύρισε από την μπροστίνη και τότε τον είδα. Χμ, αυτή η νύχτα θα είναι ενδιαφέρουσα. 

Σκέφτομαι τι μπορώ να του κάνω για να τον κάνω να μετανιώσει γι’αυτή του την συμπεριφορά! Χμ, ίσως να του χύσω το ποτό πάνω του! Καλή ιδέα!

«Sophie» άκουσα κάποιον να φωνάζει.

«Πλανήτης γη καλεί Sophie» είπε ο Calum.

«Σε ακούω Cal. Απλά σκεφτόμουν κάτι» είπα

«Okay, πάμε στα καμαρίνια» είπε και πήραμε τον δρόμο για τα καμαρίνια.

Μπήκατε μέσα και είδα τον Liam να κάθεται στον καναπέ και να μην με έχει δει ακόμα. Έτρεξα και έκατσα δίπλα του. Γύρισε το κεφάλι του και με είδε. Έμεινε εκεί για λίγα δευτερόλεπτα και μετά είπε «Sophie;»

«Ναι» του είπα και τον πείρα αγκαλιά.

«Ουάου» είπε «Τα μαλλιά σου είναι πολύ όμορφα. Σου πάει το ξανθό» είπε και χαμογέλασα ακόμα περισσότερο. Χαμογέλασε κι αυτός. Πλησιάζαμε όλο και πιο κοντά. Μπορούσα να νοιώσω την αναπνοή του στα χείλη μου. Έγειρε το κεφάλι του για να με φιλήσει και ξαφνικά..

«Παιδιά αρχίζουμε! Cassie ξεκινάς» φώναξε ένας παχουλός κύριος που μπήκε φουριώζος μέσα στο δωμάτιο.

Η Cassie μας έκανε νόημα να σηκωθούμε.

«Θα σαι δω έξω» μου έιπε ο Liam και μου έδωσε ένα γρήγορο φιλί.

«Liam!» του είπα ενώ ήταν έτοιμος να βγει.

«Μπορείς να δεις για τον Ζayn? Είπε ότι θα είναι εδώ αλλά δεν τον έχω δει»

«Εντάξει» μου απάντησε και βγήκε από το δωμάτιο.

Μαζευτήκαμε όλοι σε έναν κύκλο και  άρχισα να μιλάω

«Παιδιά.  Τους 2 περασμένους μήνες εργαζόμασταν πολύ σκληρά. Τραγοδάγαμε κάθε μέρα 8 ώρες για να πετύχουμε τον στόχο μας και να φτάσουμε στην σημερινή βραδιά και σε κάθε άλλη βραδιά που θα ακολουθήσει. Αν και είμαι καινούργια στην παρέα σας με δεχτήκατε κατευθείαν και με αγαπήσατε  όσο κανένας άλλος. Και αυτό σημαίνει πολλά για μένα. Δεν έχω πείρα στην μουσική όπως εσείς αλλά δεν σας πείραξε ποτέ αυτό. Ελπίζω η παρέα μας να μεγαλώσει κι άλλο με τον καιρό και να γίνουμε μία ακόμα μεγαλύτερη οικογένεια. Λοιπόν, σταματάω για να μην με πάρουν τα κλάματα. Μπορούμε να το κάνουμε αυτό.» είπα ενώ σκούπισα ένα δάκρυ από τα μάτι σου και έβαλες το χέρι σου στην μέση.