The Stranger {ON HOLD}

Chapter 19

Κι εγώ τον θέλω. Αλλά… δεν γίνεται. Κανείς δεν μπορεί να με κάνει να ξεχάσω. Κανείς δεν μπορεί να μην μου θυμίσει όλες αυτές τις άσχημες αναμνήσεις. Προσπαθώ να κρατήσω τα δάκρυα μου, αλλά δεν μπορώ. Τρέχουν, άλλα αργά και βασανιστικά και άλλα γρήγορα πέφτοντας άλλοτε στην μπλούζα μου, άλλοτε στο σημείο συνένωσης μας. Δεν θέλω όμως να σταματήσω να τον φιλάω. Το θέλω αυτό. Τον φιλάω πιο δυνατά αν αυτό είναι δυνατόν.

Αλλά αυτός σταματάει το φιλί. Γιατί; Όχι!

«Κλαις!» μου λέει με έναν βαθύ αναστεναγμό.

«Γιατί κλαις Sophie;» με ρωτάει σκουπίζοντας τα δάκρυά μου και κοιτώντας με μέσα στα μάτια.

Θέλω να του μιλήσω, να του πω. Αλλά τα λόγια δεν βγαίνουν από το στόμα μου. Μένουν εκεί φυλακισμένα ακόμα κι αν έχουν το ελεύθερο να φύγουν. Δεν του απαντάω. Δεν μπορώ να του πω. Πως θα του πω;

Δεν λέει τίποτα. Απλά με φιλάει στο κούτελο και με παίρνει αγκαλιά.

«Πάμε» μου λέει και μου πιάνει το χέρι. Βγαίνουμε από το κλαμπ και κατευθυνόμαστε προς το αυτοκίνητο του. Μου ανοίγει την πόρτα και μπαίνω μέσα. Που πάμε; Που θα με πάει; Δεν μπορώ να τον ρωτήσω. Ντρέπομαι. Ντρέπομαι να του μιλήσω μετά από αυτή την σκηνή.

Απλά κάθομαι μαζεμένη στην θέση μου, κοιτώντας έξω από το παράθυρο. Ο Harryδεν μιλάει. Είναι θυμωμένος; Ποιος ξέρεις; Συνεχίζω να κοιτάζω έξω από το παράθυρο όπως περνάμε από τα μαγαζιά και απομακρυνόμαστε από την πόλη. Που στο καλό πηγαίνουμε; OHarryδεν μου έχει μιλήσει καθόλου όλη αυτή την ώρα, ούτε καν με έχει κοιτάξει. Τον κοιτάζω κάτω από τα φώτα του δρόμου. Είναι τόσο όμορφος. Οι όμορφες μπούκλες του να φτάνουν σχεδόν στους ώμους του και τα πράσινα μάτια του να γυαλίζουν. Τα ροζ χείλη του μισάνοιχτα καθώς παίρνει ανάσες. Χαμογελάω βλέποντάς τον. Με κάνει χαρούμενη ακόμα και όταν δεν κάνει τίποτα. Τον βλέπω να χαμογελάει κι αυτός και γυρνάει να με κοιτάξει. Επιτέλους.

«Ωραία η θέα;» με ρωτάει με ένα στραβό χαμόγελο στα χείλη του.

«Ναι, όσο χαμογελάει» του απαντάω με ένα μισό χαμόγελο. Χαμογελάει και γυρνάει ξανά το κεφάλι του προς τον δρόμο.

«Είσαι θυμωμένος μαζί μου;» τον ρωτάω χωρίς να το σκεφτώ. Γυρίζει απότομα το κεφάλι του και με κοιτάει.

«Φυσικά όχι Sophie! Γιατί να είμαι θυμωμένος μαζί σου;» με ρωτάει

«Να,.. επειδή έκλαιγα» του απαντώ και γυρίζω το κεφάλι μου ξανά στον δρόμο.