Zawgyi
Jungkook အေဆာင္ကိုျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ မနက္၃နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ေဒါသေျဖခဲ့မိတဲ့ လက္တစ္ဖက္
က ေသြးတစို႔စို႔ႏွင့္။
"ဘာလို႔ေမ့ထားခဲ့မိတာလဲ"
ဆိုသည့္စကားကိုသာ တဖြဖြေရရြတ္လ်က္ အ႐ူး
တစ္ေယာက္လို အခနး္အတြင္း ဟိုဘက္ေလ်ွာက္လိုက္၊ ဒီဘက္ ေလ်ွာက္လိုက္၊ကိုယ့္ေခါင္းကိုယ္ ထုလိုက္ႏွင့္။
အခုအခ်ိန္မွာ ဘာကိုမွ ႐ွည္႐ွည္ေဝးေဝး စဥ္းစားမေနဘဲ
ဆိုးလ္ကိုပဲ ျပန္ေျပးခ်င္ေနသည္။ ကေလးကိုေတာင္းပန္ခ်င္
သည္။
ကေလးသာသာမို႔ မ်က္စိတစ္ဆံုးမၾကည့္ဘဲ ကိုယ့္ကို ဒုကၡေပး
ခ်င္တဲ့စိတ္တစ္ခုထဲနဲ႔ လက္ထပ္ဖို႔ သေဘာတူခဲ့သည္ကို
Jungkook သိၿပီးသားပင္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္
ႏွင့္လမ္းခြဲရတာက သူ႔အတြက္ဘာမွခက္ခဲေနမွာ မဟုတ္တာကိုလဲ သိသည္။
ဒီလိုမ်ိဳးနဲ႔ေတာ့ ကေလးကိုလက္လႊတ္ေပးလိုက္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္။
ဦးဂြၽန္ကို တစ္ခါေလာက္ပဲထပ္ၿပီးေတာ့ အတၱႀကီးခြင့္ေပးပါဦး
ကေလးငယ္။
အခ်ိန္အခါေတြ ဘာေတြစဥ္းစားမေနဘဲ Hyungဆီ ဖုန္းေခၚလိုက္မိေတာ့သည္။
"ဟယ္လို...Jungkookလား"
"Hyung"
ေမာဟိုက္တုန္ရင္ေနသည့္ အသံေၾကာင့္ NamJoon ဘက္ကေခတၱျပန္တိတ္ဆိတ္သြားသည္။
"အင္း..Jungkook ။ ဒီအခ်ိန္ႀကီး ဘာ...ဘာျဖစ္လို႔လဲ။
ဝွါး..."
"Hyung တို႔ ဘာလို႔လိမ္ထားတာလဲ"
"ေဟ"
"ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ကေလး ကိစၥ"
"Jung~Jungkook ah"
"ေျဖေလ Hyungရဲ႕ ။ ဘာလို႔လဲ ။ ကြၽန္ေတာ္ေမ့ေနတယ္
ဆိုရင္ေတာင္မွ ေျပာျပေပးရမွာမဟုတ္ဘူးလား"
"မဟုတ္ဘူးေလ Jungkookရဲ႕။ ခဏေလး ေနပါဦးကြာ။
အခု မင္းအကုန္လံုးကိုသတိျပန္ရသြားတာလား"
"ဘာလို႔လဲ။ ကေလးက လိမ္ခိုင္းထားတာလား။ ဟုတ္လား"
"မဟုတ္ပါဘူး။ Hyung ဘယ္လိုေျပာျပရမလဲ"
"Hyung"
Nam Joon တစ္ေယာက္အိပ္ခ်င္စိတ္ေတြ ၾကက္ေပ်ာက္
ငွက္ေပ်ာက္ျဖစ္ကာ Jungkookကို ဘယ္လိုေျဖ႐ွင္းခ်က္
ေပးရမလဲ အေျပးအလႊားစဥ္းစားလိုက္သည္။
