sevin ağlayabiliyorsan, rawoong🌙

düşünmeyi çoktan durdurdum

nf - if you want love

Ben dünyanın, hatta bu evrenin en büyük aptalıyım.

Üniversiteye gitmekten vazgeçtiğimden beri evde boş boş otururum ve günümün neredeyse hepsini kitap okumak, televizyon izlemek ve bir şeyler karalamakla harcarım. Şiir gibi şeyler. Her neyse...

21 yaşındayım, iki sene üniversiteye gitmeye çalıştım ama sınavları geçmek konusunda başarılı olamadım. Ben de üniversiteye gitmekten vazgeçtim ve ailem ne kadar beni teşfik etse de sınavlara tekrar girmedim. Lisedeki arkadaşlarımdan uzaklaşmıştım, kimsenin beni anlamadığına emindim.

Yine eminim. Lisedeki umutlu halimin üzerinden 3 sene geçti ve her günümü umutsuzca geçirmeye başladım. Abartıyor olabilirim ama 3 sene boyunca konuları değişmeyen bir sınava girince ve üçünde de başaramayınca kendinizi yetersiz ve ezik hissedebiliyorsunuz.

Seoho'yu 2 senedir falan tanıyordum ama asla tam anlamıyla tanımazdım. Dün bana, Bayan Kim'in isteğini hatırlatan bir kitap önermişti ve ben onu doğal olarak reddetmiş ve yaptığı şeyden koşarak uzaklaşmıştım.

Ben o an niye kaçmıştım? O KİTABI ALMAMAK İÇİN. Şimdi ne yapıyordum? O KİTABIN SON CÜMLELERİNİ OKUYORDUM.

Evet, biliyorum, bu çok aptalca. Kendimle çeliştiğimi hep biliyordum zaten. Ama bu kendimi ezik hissetmeme engel değildi. Fazla kalın olmayan, ağır olmayan, hatta pek edebi olmayan bir kitabın son cümlelerini okuyordum ve kendime olmayan saygımı arıyordum.

Seoho bana sürekli birilerin öldüğü ya da birilerinin hasta olduğu ya da hep bir ders çıkarmamız gereken kitaplar veriyordu. Kitap karakterlerinin "O KADAR SAYFA BOYUNCA BAŞIMA GELMEYEN HİÇBİR ŞEY KALMADI VE BAKSANA DOSTUM, EN SEVDİĞİM KİŞİ ÖLMÜŞ OLABİLİR YA DA BELKİ BEN DE ÖLECEĞİM, HERKES BENİ KIRDI VE HERKESİ KIRMAKTA BİR NUMARAYIM AMA SON SAYFAYI OKURKEN SEN DE 'HAYAT BU, TEK YAPMAMIZ GEREKEN BUNA AYAK UYDURABİLMEK. GEREKİRSE SÜRÜNMEK. SEVGİ VARSA HER ŞEY VARDIR' DEMİYOR MUSUN? UMARIM DİYORSUNDUR ÇÜNKÜ BEN BUNUN İÇİN YAZILDIM" saçmalığından bıkmıştım.

Yine de içimdeki bir umuda engel olamıyor ve belki de birileri beni tekrar o sınava sokar, lisedeki arkadaşlarımla yeniden konuşmamı sağlar diye bekliyordum.

Olmuyordu.

Ve annem, ben böyle hissederken her fırsatta kör birisine arkadaş olmamdan bahsediyordu. "Hyung diyerek peşinde koştuğun zamanlar hatrına.", "Birlikte iyiydiniz.", "Anlaşmakta zorlanmayacaksın oğlum." Diyerek beni ikna etmeye çalışıyordu. Ama beni ikna eden bu cümleler değildi.

İşte, odamda oturmuş ve dün Seoho'nun bana neredeyse zorla aldıracağı ve benim almamak için uğraştıktan sonra gidip başka kitapçıdan aldığım ve bir buçuk günde bitirdiğim kitabın son sayfalarını okurken annem odama girmişti.

"Yarın pazartesi." Dedi. "Yeni bir karara girişmek için harika bir gün." Boş bakışlarla kitabı kapatıp nefesimi üfledim.
"Anne artık vazgeç şundan. Ben tutup birine hayatın harika olduğunu gösteremem. Nasıl bir durumda olduğumu biliyorsun."

"Sadece arkadaş olacaksın oğlum. Söz veriyorum kimse seni böyle bir şey için zorlamayacak."

Kuşkulu bakışlarımı ona diktim. "Sadece arkadaş?"

"Sadece arkadaş."

"Söz ver. Tekrar." Yanıma yaklaşıp saçlarımı karıştırdı ve Bayan Kim'in oğluyla sadece arkadaş olmak için gideceğimi söyledi. Dost veya sırdaş olarak bile değil, sadece arkadaş olarak.

"O öyle hissederse aklında varsa bile intihardan vazgeçer. Küçükken tüm renkleri seven bir çocuktu, renkleri artık görememek ona zor geliyor olmalı. Cidden hatırlamıyor musun?"

Daha fazla soru sormaması için hatırlamadığımı söyledim. Sorun şu ki, hatırlıyordum. Birlikte 'ne görüyorum?' oynadığımızı da, annemin bahsettiği yengeççi çocuğu izlemeyi sevdiğimizi de, her yaz yaptığımız diğer milyon şey gibi hatırlıyordum.

Ama bunlar o görürken oluyordu. Şimdi onunla 'ne görüyorum?' oynayamazdım ya? Birlikte televizyon izleyemezdik bile. Üstelik benden iki ya da üç yaş büyük olmalıydı. Oturup konuşsak bile ne konuşacaktık?

Yatağıma uzanıp sinirle tavana baktım. Hangi akla hizmet kabul etmiştim? Gerçekten... hangi akla hizmet?