MEANT TO BE | Stony Fanfiction

16.

Ze stonden op het lage dak van een sneu kraakpand dat waarschijnlijk niet lang meer had. In hun midden had het superheldenteam Iron Man staan, geketend, aangezien er geen enkele held meer was die nog vertrouwen in hem had. Dr. Strange en Scarlett Witch – het pubermeisje met de rode mistkrachten – hadden zich bij hen gevoegd, bij de Avengers. Nu stonden ze op dit dak, in het licht van een halve maan, te wachten tot de superhelden die Tony zo braaf voor hen had opgeroepen, zouden opduiken vanuit de donkere schaduwen van de wereldstad en zich bij hen zouden voegen, zodat ze als één enkel front op Hydra af konden denderen om hen terug hun ondergrondse bestaan in te jagen.

'Gegroet.' Sprak Steve luid toen ook de laatste superheld op de daken was verschenen. De captain kon ze zien staan; duistere figuren die vanuit de schaduwen terug staarden terwijl de leider van de Avengers tegen hen sprak. 'Ik ben Steve Rogers en vraag jullie zich bij ons te voegen om Hydra voor eens en voor altijd te verslaan!' Hij hief zijn vuist, en ook de helden die hem omringden op het dak van het kraakpand lieten zich zien en horen. Langzaam maar zeker voegden zich meer en meer vuisten bij die van het heldenteam.

'Maar wat zit er voor ons in?' Het was een diepe stem, en de Falcon toonde zich in het vale licht van de maan. 'Wie zegt dat Hydra daadwerkelijk zover onze maatschappij is binnengedrongen dat wij ons zorgen moeten gaan maken?'

Rogers trok met zijn hoofd, en Iron Man werd naar voren geduwd. De soldaat dwong de schurk op zijn knieën. Hij greep de helm, liet zijn vinger zweven voor de knop waarvan hij wist dat die er was, de knop die de helm zou laten ontmantelen.

'Steve, alsjeblieft.' Smeekte de superschurk hees. Alle functies van zijn pantser waren uitgeschakeld, waardoor je zijn echte stem hoorde, de stem van Tony Stark, in plaats van de dreigende mechanische klanken die Iron Man al vanaf dag één altijd had uitgestoten. 'Je pakt me alles af.'

'Nee.' Rogers drukte op de knop. Hij legde zijn hand bovenop de helm. 'Jij pakte mij alles af toen je me om hulp vroeg.' Hij trok de helm los van Starks opstandige kop. Barton bescheen met een zaklamp een gedesoriënteerde miljardair die verward om zich heen keek, vat probeerde te krijgen op wat hem overkwam.

Steve gebaarde naar zijn vroegere vriend. 'Dit is wat er voor jullie inzit!'

Spider-Man verdween voor een kort moment uit het zicht. De superheld kwam over de rand van het kraakpand gekropen. 'Mr Stark?' Zijn stem beefde terwijl hij zich oprichtte. Hij keek met de grote witte ogen van zijn pak neer op de miljardair, wie niet van plan leek op te kijken van zijn schoot. 'Mr Stark, kijk me aan. A-Alsjeblieft?'

Kreunend hief de schurk zijn hoofd op. 'Kid.' Sprak hij zachtjes. 'Het spijt me echt.'

Spider-Man knikte. 'Ik hoop het, ja.' Antwoordde hij verbeten. 'U zwoor, zwoor,' Hij wees met een bevende vinger naar de verslagen superschurk. 'dat u niet Iron Man was, en toch zijn we nu hier en sta ik voor een dief, een dief die het heeft opgegeven. Want dat is wat u gedaan hebt, hè? Het opgegeven? Zo niet, dan zat u hier nu niet. Dat weet ik zeker.' Hij zette een stap terug. 'Tony Stark is Iron Man.' Uit zijn toon was op te maken dat hij het nog altijd niet leek te geloven. Hij keek naar Steve. 'Ik doe mee, Mr Captain America. Maar niet voor hem.' Hij gebaarde zwak naar de schurk aan zijn voeten. 'Ik doe mee omdat ik dat wil.' Daarna draaide hij zich om en liet zich van het dak af vallen.

'Ik denk,' Mompelde Natasha in Rogers' oor toen er al enige tijd niemand een vin had verroerd. 'dat we ons team hebben.' En ze gebaarde wijds naar de schimmen die op de daken vielen te onderscheiden.

Steve knikte. 'Avengers.' Hij haalde diep adem. 'Assemble!'