MEANT TO BE | Stony Fanfiction

4.

'Hebben jullie het nieuws gevolgd?' Nick Fury, Steve's baas, keek de tafel rond. Rogers knikte gedachteloos. Hij was er niet bij met zijn hoofd. Hij zat continu met zijn gedachten bij die mysterieuze Tony van de groepssessies. Wat moest hij ermee? Misschien kon hij een keer wat met de man gaan drinken? Dat zou een oplossing kunnen bieden voor zijn vreselijk irritante probleem.

'Over vijf minuten zijn we er.' Meldde Natasha Romanov, de enige vrouwelijke teamgenoot van Steve. De soldaat schrok op uit zijn gedachten. Had hij zich helemaal hierheen laten leiden op de automatische piloot? Hij keek om zich heen, zag dat hij achterin een busje zat met zijn team lekker knus op zich. Klaarblijkelijk was dat precies wat er was gebeurd. Het verbaasde hem dat hij het voor elkaar had gekregen gedachteloos zijn pak aan te trekken. Het was een kreng om je in te moeten hijsen.

Hij stapte het busje uit zodra de deur werd geopend. Knipperend tegen het verblindende daglicht keek hij om zich heen. Hij was met zijn team afgezet achter de linies van de politie. Rogers richtte zich abrupt tot zijn team. 'Hawkeye, jij blijft bij mij. Wij gaan naar binnen om mogelijke gijzelaars te bevrijden en eventuele criminelen uit te schakelen.' Hij keek de rest van zijn teamgenoten een moment strak aan. 'De rest helpt de politie.' Daarna draaide hij zich om en beende zich een weg tussen de agenten door naar het front. Hij knikte even naar Clint Barton – Hawkeye – de boogschutter van zijn eenheid, en stapte toen op de dichte bankdeuren toe terwijl de luide politiesirenes zijn oren lieten gloeien.

Steve sloeg het slot kapot met zijn schild en opende voorzichtig de deur. Binnenin het gebouw was het stil. De marmeren tegelvloer glansden onschuldig in de grote hal, liet het lijken alsof je door de lucht liep door hoe het het hoge gewelf weerspiegelde. Rogers sloop met zijn teamgenoot achter zich voor rugdekking, verder het gebouw binnen. Hij hoorde nog niks, zag ook geen gijzelaars of overvallers met wapens zwaaien. Het was stil, haast alsof het gebouw verlaten was.

Een schelle jammerkreet klonk vanuit de diepten van het bankgebouw. De soldaat gebaarde Hawkeye halt te houden. Zonder een vin te verroeren wachtten ze af.

'Laten we gaan.' Fluisterde Rogers, en leidde zijn kleine reddingsteam van twee man naar de trappen toe. In de kelder was de kluis. Het kon niet anders of de overvallers hielden zich daar schuil met hun gijzelaars.

De voetstappen van de twee superhelden weergalmden door het kille trappenhuis toen ze de trap afdaalden. Hoe hard ze ook hun best deden geruisloos naar benden te gaan, de marmeren treden lieten iedere stap als het neerspatten van één enkele waterdruppel weerklinken.

Steve zette voet aan grond. Even bleef hij staan, luisterde aandachtig naar zijn omgeving. Het was stil. Zelfs een ademhaling was niet waarneembaar. De soldaat sloeg de hoek om. Hij versteende.

Hij was in een dieprode plas gestapt. Verschrikt trok hij zijn voet terug. Hij hield Clint met zijn arm tegen, schudde lichtjes het hoofd en knikte toen naar het dunne laagje bloed dat zich over de gehele vloer van de kleine hal uitstrekte. De geur van de dood drong Rogers neusgaten binnen. De haren van de captain stonden recht overeind.

Hij vermande zich uiteindelijk toch. Zo groot was deze hal niet. Dus zo heel veel bloed kon het nooit zijn. Zijn hoofd maakte het allemaal vast veel erger dan dat het was.

Hij stapte het laagje bloed in, splasjhte zich zwijgend een weg naar de overkant, naar de openstaande kluisdeur. Huiverend stapte hij over de drempel, de kluis binnen. 'Iron Man.' Snauwde hij verbeten. Hij bleef rusteloos staan. Het meisje aan de superschurk zijn voeten had hem doen halt houden.

'Ah Captain, mijn Captain.' Sneerde de schurk geamuseerd. 'En Robinhood!' Hij gebaarde naar Barton toen deze naast zijn leider verscheen.

Steve zette grommend een stap naar voren. Onmiddellijk schoot de hand van Iron Man naar het meisje. De schurk greep de nek van het arme kind en dwong het te gaan staan. Hij legde zijn hand op haar schouder en knielde naast haar neer. 'Wat is je naam, kid?'