MEANT TO BE | Stony Fanfiction

19.

Waarom was hij niet verbaasd? Steve hief zijn wapen. Misschien omdat zijn geheimen nog geheimen hebben? Hij staarde gespannen naar Nick Fury, de man die voor ontelbare tijd zijn baas was geweest. De directeur van het oude – en het nieuwe – SHIELD en Tony Stark, Iron Man, stonden lijnrecht tegenover elkaar.

'Ik wist het.' Sprak de miljardair donker. 'Eerst mijn ouders, toen ik en nu dit.' Hij gebaarde naar de controlekamer. Ze waren alleen. Behalve Spider-Man en Captain America was er niemand mee hierheen gekomen. De troepen van Hydra waren elders in het vliegende vliegdekschip aan het vechten. En Nick Fury stond hier, te knikken naar Iron Man terwijl deze woedend op zijn plek bleef staan, handen tot bevende vuisten gebald. 'Je hebt mijn moeder vermoord!' Krijste Tony. Hij sprong op van de grond. De repulsors onder de laarzen van het harnas gloeiden een bleek blauw. Stark richtte zijn handen op de directeur, de grootste spion aller tijden. 'Mijn. Moeder!' De miljardair vloog als een enorme raket recht op Fury af, greep de man bij zijn lurven en ramde hem recht de muur in.

Naast Steve liet de Spider-Kid een hoog kreetje horen. Geschrokken wond hij zijn gezicht af van het gevecht. Je kon Nick horen kreunen elke keer dat Tony zijn in harnas gestoken vuisten in zijn gezicht stootte. 'Mijn moeder!' Starks stem brak. Hij vloog naar achteren, een met bloed besmeurde Nicolas in zijn handen bungelend. Kwaad smeet Iron Man de directeur op de grond neer, landde toen bovenop hem. 'Nog laatste woorden?' Vroeg Stark venijnig.

De directeur opende zijn mond. Een straaltje bloed liep uit zijn mondhoek weg. Tussen zijn opgezwollen oogleden door keek hij op naar Tony, staarde hem recht in de ogen aan – Stark had zijn helm ingeklapt, wilde iedere seconde van dit moment ten volste meemaken. 'Hail,' Steve drukte Petey's oren dicht. 'Hydra.'

'Sluit je ogen, son.' Fluisterde de soldaat vlak voordat Stark zijn arm hief om de directeur van het leven te beroven.

'Tones, wacht!' Rogers hief een hand. 'Je hoeft dit niet te doen.'

Tony keek met vlammende ogen naar hem om. Zonder op Fury neer te kijken schoot hij de man. 'Stevie,' Mompelde hij. 'jij en ik leven in twee totaal verschillende werelden. Het wordt tijd dat je dat écht gaat inzien.' Hij stapte weg bij het toegetakelde lichaam van de Hydra-leider. 'Je moet me laten gaan, Rogers. Echt laten gaan.' Hij greep Rogers' hand. Deze keer voelde de held niet het koude metaal waar Iron Mans harnas van was gemaakt. Hij voelde vlees, een warme monteurshand die zijn eigen voorzichtig tot een ontspannen vuist balde. 'Het komt goed, Steven.' De miljardair veegde een plukje blond haar weg. De jonge captain voelde een fluwelen vingertop zachtjes tegen zijn voorhoofd aankomen. 'Laat me gaan.'

Steve sloot zijn tranende ogen. Hij greep met zijn vrije hand die van Spidey. Nu pas realiseerde hij zich hoe hij tevergeefs – met alle goede wil die hij in zich had gehad dit hele avontuur lang – had geprobeerd een leeuw in een huiskat te veranderen. Nu pas realiseerde hij zich dat wat ze hadden gehad wel degelijk liefde was geweest. En het deed pijn, maar hij begreep tegelijkertijd dat wat ze hadden gehad nooit een toekomst had gekend. Al vanaf die eerste ontmoeting leidde het allemaal hierheen, naar dit moment waarin hij voor het laatst diep inademde en daarbij Tony's geur waarnam. Dit moment waarin hij op het punt stond voor het eerst na al die tijd eindelijk hardop die vier belangrijke, kleine woordjes uit te spreken:

'Ik laat je gaan.'