MEANT TO BE | Stony Fanfiction

14.

Steve had erop gestaan samen met Stark de gymzaal te bezoeken waar ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet, al die jaren geleden. Niet begrijpend keek Rogers op naar het afgebrande gebouw. Hij keek naar Tony die naast hem op het gebroken asfalt van de parkeerplaats stond, wist toen dat het niet Iron Mans werk was.

'Hoe is het gebeurd?' Wilde de captain weten. Hij tekende met zijn duim cirkeltjes op de rug van zijn vriend zijn hand.

Tony haalde zijn schouders gelaten op, trok zijn arm terug. Hij stond in zijn harnas, helm op om zijn identiteit te beschermen, naast de soldaat. Zuchtend keek hij op naar de ruïne waar zo'n belangrijk aspect van zijn leven zich had voltrokken. 'Geen idee. Ik was niet in de stad toen het gebeurde.'

Steve stelde zich tevreden met het antwoord. Stark was vaak genoeg de stad uit, als zakenman. Iron Man leek New York nooit te verlaten, ten minste; voor zover de soldaat wist.

Opeens steeg Iron Man op van de grond. Rogers keek verbaasd opzij. Welke reden kon Tony hebben om hem hier achter te laten? Zijn blauwe ogen werden groot toen hij de rode nevel zag die zijn handlanger omringde. Gepanikeerd keek hij over zijn schouder naar achteren, zag daar een jong meisje met goudbruine haren in de lucht hangen, omringd door dezelfde rode nevel. Alleen leek zij niet in paniek te raken vanwege de mist, terwijl de miljardair schuin boven de captain zich aardig leek op te winden. Steve kon hem zachtjes horen sissen tegen de onzichtbare tweede persoon in het pantser.

'Hé!' Rogers draaide zich om, keek boos op naar de puber die parmantig boven het asfalt zweefde. 'Blijf met je klauwen van mijn vriend af!'

Het was eruit voor hij het wist. Het meisje keek hem verachtend aan. 'Je vriend?' Wispelde ze ongelovig. 'Hij is een moordenaar, een leugenaar, een dief! Die man is niemands vriend! Hij verdient die titel niet!' Ze bewoog haar handen alsof ze een heks was die een spreuk aan het uitspreken was. Boven zich hoorde Steve Tony kreunen. Gealarmeerd keek hij op naar de schurk, zag tot zijn grote schrik hoe het pantser langzaam in laagjes van diens lichaam werd getrokken. Het leek wel of het meisje met haar krachten een banaan aan het schillen was.

Toen Starks helm loskwam, en Tony ontdaan tegen het licht van de lantaarnpalen knipperde die her en der verspreid stonden op de asfaltvlakte, slaakte de puber een zelfvoldane kreet. 'Ik wist het!' Kraaide ze. 'Ik wist al die tijd al dat Tony Stark, de moordenaar van mijn ouders, Iron Man was!'

Steve moest wegstappen voor de stukken pantser die kletterend naar beneden kwamen. Hij wilde dat hij zijn schild had meegebracht, maar op Tony's verzoek had hij dat niet gedaan. Vreemd eigenlijk. Waarom zou Stark willen dat de soldaat ongewapend meekwam? Was het onderdeel van een plan, of puur optimisme? Had de miljardair echt gedacht dat hen deze nacht niets zou overkomen?

Tony kreunde. Het gehele pantser, alles wat hem Iron Man maakte, was verdwenen. In de lucht, omgeven door die zorgwekkende rode wolk, hing nu een zakenman, een gozer die er niet uitzag alsof hij het in zich had iemand door de kop te schieten, om überhaupt een wapen te hanteren.

Het meisje bewoog haar armen. Ze smeet Stark vanuit de lucht omlaag, op het asfalt. Steve slaakte een kreet, rende zo snel als zijn voeten hem konden dragen naar Tony toe. Hij liet zich op zijn knieën vallen bij het bewegingloze lichaam van zijn vriend, zijn lover. Met tranende ogen rolde hij de schurk op zijn rug, zag hoe deze met glazige ogen opstaarde naar de sterrenloze hemel. Rogers boog zich over de man heen, voelde angstig naar verwondingen die wellicht levensbedreigend konden zijn.

Het enige wat hij vond was een klein straaltje bloed dat langs de zijkant van Tony's hoofd naar beneden sijpelde, het asfalt op. Steve drukte zijn hand tegen de wond, schudde de man zachtjes door elkaar. 'Help me dan!' Riep hij naar het meisje dat verderop was neergedaald en met een lege blik naar de twee stond te kijken. 'Help me! Help hem!' Rogers kon een snik niet onderdrukken. De hele wereld werd wazig. Hij was verloren. Hij zou hopeloos verloren zijn als hij Tony nu niet zou weten te redden. 'Hij heeft een plan!' Steve keek om naar het meisje. Hij leek haar interesse te hebben gewekt. 'Hij heeft een plan tegen Hydra! Help hem alsjeblieft! We kunnen het niet zonder hem!' Hij richtte zich weer op de schurk voor hem, boog zich huilend over hem heen. Hij sloot het bewegingloze lichaam in zijn armen, wiegde hem zachtjes heen en weer. 'Laat me hier niet achter, Tony.' Jammerde hij. 'We kunnen dit niet zonder jou.'

De puber leek medelijden met hem te hebben - of ze was alleen geïnteresseerd in het feit dat Stark een plan bleek te hebben om Hydra te verslaan - want ze knipte een keer verveeld in haar vingers. Naast haar opende zich een rond, vonkend portaal - of wat het dan ook was; het maakte Rogers allemaal niks meer uit. Een man in een of ander vaag gewaad met een rode mantel gelegen om zijn schouders, stapte eruit. De man knikte naar het meisje, liep toen met ferme pas op Steve en zijn mysterieuze Tony af.

'K-Kan je hem helpen?' Rogers keek op naar de vreemde man. Hij was te zeer van streek om zich druk te maken over of hij een onbekende wel zou moeten vertrouwen.

De man gebaarde hem afstand te nemen. Steve deed het met tegenzin. Deze man kon Tony wellicht redden. Er was geen tijd om huilerig te doen.

De nieuwkomer had wel iets weg van een prins, en Rogers had er dan ook geen moeite mee zo over hem te denken. De prins maakte voor zijn borst een rare vorm met zijn handen. De hanger die hij om zijn nek bij zich droeg, opende zich als reactie op dit vreemde gebaar. Groene banden begonnen rond de man zijn onderarmen te zweven. Door een rondend gebaar te maken met zijn handen, begon voor Steve's ogen zijn vriend te helen. 'Tony!' Krijste de soldaat dolgelukkig toen hij zag hoe de schurk met zijn ogen knipperde.

De miljardair reageerde niet op de omhelzing. Hij keek verward om zich heen, liet zijn hoofd terug op het asfalt neervallen toen hij de prins en de puber zag staan. 'Shit.' Mompelde hij in Rogers nek. 'Ze zijn er.'

'Allemaal?' Reageerde Steve gedempt, die eindelijk het idee had dat hij begon te begrijpen waar Tony het toen in de woonkamer over had gehad.

Iron Man schudde zwak zijn hoofd. 'Ze zijn met veel meer.'