MEANT TO BE | Stony Fanfiction

6.

Ze begonnen simpel, althans dat was wat Rogers ervan dacht. Tony was nogal verrast geweest toen Steve zonder waarschuwing op zijn stoep was verschenen en had aangeboden meteen te beginnen met de eerste trainingen. Dat de supersoldaat in het leger had gediend leek Stark zich pas te realiseren toen het al te laat was en hij kreunend en steunend zich een weg tijgerde door de modderpoel die Captain America speciaal voor hem had aangelegd in een bloembed in zijn achtertuin.

'Zijn we al moe?' Riep Steve geamuseerd naar de miljardair toen deze grommend opkrabbelde van de grond aan het einde van de modderbaan.

Tony's ogen spuwden vuur toen hij fier naar de soldaat opkeek. 'Ik haat je.' Zei hij vinnig en marcheerde toen richting zijn reusachtige landhuis wat zo'n moderne uitstraling had dat het pijn deed aan Rogers ogen als hij ernaar keek.

Starks butler knikte beleefd naar zijn baas terwijl hij een handdoek aan hem overhandigde toen deze de veranda op stampte. 'Plezier gehad, Mr Stark?' De man leek het wel grappig te vinden.

'Zeker Jarvis.' Klonk het sarcastische antwoord, wat Rogers met deze afstand alleen kon opvangen door zijn supergehoor. 'Laat je Capsicle even uit?' Waarna hij de deur achter zich dichtsmeet.

Steve liet zich niet wegjagen door die eerste dag, en klopte de rest van de week iedere dag om hetzelfde tijdstip bij de miljardair aan. Dan schreeuwde hij bevelen naar de man tot deze uitgeput neer ging. Het was op z'n minst vermakelijk, en hoewel de meldingen van inbraken waar Iron Man bij was betrokken niet totaal verdwenen, leken ze opmerkelijk genoeg op z'n minst in aantallen te verminderen.

Rogers was best tevreden met de vorderingen van zijn rekruut, en op de bijeenkomsten van de praatgroep vertelde hij vaak trots over hoe hij een nieuw doel had gevonden. Meestal liet ook Tony zich uit over zijn nieuwe levensgoal en hoe hij hoopte weldra zich volledig los te vechten uit de onderwereld. Namen noemden de twee nooit tijdens de groepssessies, noch vertelden ze dat hun nieuwe levensdoel gekoppeld was aan een lid van de praatgroep. Zo hielden ze alles in zekere zin toch voor zichzelf, en dat voelde best goed.

Vandaag had Rogers echter de tijd rijp geacht om Iron Man met zich mee te nemen op patrouille. Ze praatten wat terwijl ze in een steegje stonden te wachten tot hun diensten nodig zouden zijn. Tony maakte een flauwe grap over iets dat hem vroeger was overkomen en Steve voerde het laatste beetje van zijn broodje aan een straatkat. Net toen hij dacht dat hij de kat zover had gekregen zich door hem te laten aaien, kraakte het radiootje dat aan zijn riem zat gegespt. De kat rende geschrokken richting de vuilniscontainers aan het einde van de steeg.

Zuchtend kwam de soldaat omhoog. Hij richtte zich tot zijn handlanger, die op dit moment eigenlijk toch echt wel meer weg had van zijn leerling. Twee lichtgevende oogspleten keken terug.

Tony had van tevoren duidelijk gezegd dat hij niet zonder helm over straat durfde. Steve begreep dat wel. De New Yorkers – en eigenlijk wel de hele wereld – zag hem als de schurk, de badguy. Het zou wel even duren voordat dat beeld uit de mensen hun hoofd zou zijn verdwenen. Iron Man moest wel iets heel goeds doen om mensen zover te krijgen hem te vergeven voor zijn daden.

'Klaar?' Steve gebaarde de half-ex-schurk hem te volgen toen deze reageerde met een kordaat knikje. Samen liepen ze de straat op, in de richting van de sirenes die duidelijk te horen waren in heel Manhattan.

Ze waren snel ter plaatsen. Rogers redde drie mensen uit een brandend flatgebouw en Tony pakte de dader voordat deze ermee weg kon komen. Helaas had Steve te laat door wat er echt aan de hand was, en kwam hij aan bij een hijgende Iron Man die over een dode dader stond heen gebogen. De soldaat was zo boos – op zichzelf omdat hij dit had laten gebeuren, maar vooral op Tony omdat hij Steve's vertrouwen had geschaad – dat hij de man recht in de gezichtsplaat ramde en hem daarna woedend tegen een muur aansmeet.

De politie kwam aanstormen. Stark wist ternauwernood te ontkomen. Rogers was te zeer gekwetst om de man te helpen. Hij balde zijn handen tot vuisten toen hij zijn leerling/vijand/handlanger zag wegschieten het luchtruim in, ver buiten het bereik van de sterke arm van de wet.

Hij begreep dat hij te voorbarig was geweest.

Vastbesloten die fout niet nog eens te maken, herstartte hij zijn trainingen. Hij was strenger voor Tony, wees hem terecht nog voordat de man tijdens de oefensessies zijn zelfbeheersing kon verliezen. Te vaak vond Rogers zichzelf echter in de verleidelijke positie er een punt achter te zetten. Dan had hij Stark tegen de grond gedwongen op de worstelmat tijdens het sparren en was het haast te makkelijk zijn handen rond diens keel te plaatsen en te knijpen tot het leven uit Tony stroomde.

Maar iets hield hem tegen, en hij wist zeker dat het niet zijn innerlijke superheldenrechtvaardigheid was, want als het geheel aan Captain America en zijn gevoel voor rechtvaardigheid had gelegen had hij Tony Stark al lang gedood. Hij begreep namelijk ook wel dat deze momenten de enige momenten zouden zijn in zijn leven dat hij een einde zou kunnen maken aan Iron Man.

En toch hield hij zich in.

'Ik weet dat ik me heb laten gaan met die brandstichter!' Tony kwam hem smekend achternagelopen de villa binnen. 'Maar geef me nog een kans!' Hij haalde de soldaat in, hield hem staande met de spieren die hij in de afgelopen maand had gekweekt door het vele trainen. 'Alsjeblieft? Ik zeg zelfs alsjeblieft! Alsjeblieft, Rogers! Het zal niet nog eens gebeuren!'

De soldaat voelde hoe zijn mondhoeken omhoog kropen. Het gedrag van deze man deed hem glimlachen. Hij kreeg de neiging in te geven, maar schudde uiteindelijk standvastig het hoofd. 'Nee, Tones. Nog niet. Als het weer mis gaat, zijn we waarschijnlijk terug bij af. Dat wil ik niet riskeren.'

De miljardair liet zijn schouders hangen. 'Ik begrijp het.' Hij wuifde zwak toen Steve doorliep richting de voordeur. 'Zie ik je vanavond bij de praatgroep?'

Rogers keek om voordat hij de deur achter zich dichttrok, en het deed hem pijn toen hij zag hoeveel hoop er uit de donkere ogen van de man achter Iron Man sprak.

'Tuurlijk Tones.' Hoorde hij zichzelf zeggen. 'Altijd.'