5.

158 13 2
                                    

Tony kwam drie weken niet opdagen bij de praatgroep. Steve was er wel. Hij had nieuwe trauma's te verwerken zoals de grote hoeveelheid bloed en de bevinding dat zijn mysterieuze Tony dé Iron Man was en dat dé Tony Stark dé Iron Man was. Maar bovenal dat Clint Barton nog niemand over dit feit had ingelicht. Rogers had hem daar niet eens om gevraagd, en toch hield de boogschutter plichtsgetrouw zijn mond, haast alsof hij begreep dat hier meer aan de hand was.

De soldaat was ronduit opgelucht toen Tony weer op de bijeenkomsten verscheen. Hij droeg nog steeds de pet, nu zelfs ook een zonnebril - blijkbaar wilde hij graag zo houden dat niemand hier wist dat hij Tony Stark was.

De jonge Captain vond het nog altijd raar. Hij vond de achternaam Stark in eerste instantie helemaal niet bij zijn mysterieuze Tony horen. Maar toen hij meer onderzoek deed naar de achternaam, naar de betekenis ervan, kon hij niet meer aan Tony denken zonder zich diens achternaam te herinneren.

'Ik ben Tony,' Opende Tony Iron Man Stark - God, hij wist echt niet meer hoe hij de man wilde noemen - de sessie dapper. 'en ik ben afhankelijk van hoe goed anderen mijn geheim weten te bewaren.'

Iedereen keek verrast. Niemand had dat verwacht. Jack nam de leiding. 'Kan je ons zeggen hoe je precies afhankelijk bent?'

Stark keek naar de soldaat. 'Ik ben een dief wiens geheime identiteit nu bekend is bij twee andere mannen.' De miljardair slikte hoorbaar. 'Ik ben Tony,' Hij boog voorover, gezicht in zijn handen verstopt. 'en ik ben hopeloos verloren.'

De bijeenkomst duurde niet lang. Weldra stond Rogers op en vond zijn weg naar buiten. Hij was ondertussen zo vertrouwd met het gebouw waarin de gymzaal was gehuisvest dat hij, al was hij blind, zonder ergens tegenaan te lopen buiten zou weten te komen.

'Steve!'

De kreet deed hem stilstaan op de drempel. Hij keek om, zag Tony op hem toe rennen.

'Steve, wacht!' De miljardair leek niet vaak te rennen, want hij was helemaal buiten adem toen hij de soldaat bereikte en knalde ook nog eens vol tegen hem aan door een te kort aan enig idee hoe te remmen. 'Oef!' Tony stapte vlug naar achteren. 'Kunnen we praten?' De superschurk keek naar hem op, en het viel Rogers op dat hij zonder pantser eigenlijk helemaal niet zo'n angstaanjagende verschijning was. Hij was desondanks zelfs zonder de schurkenidentiteit een indrukwekkende verschijning, maar wakker liggen door nachtmerries over deze man deed je niet.

Rogers stapte de avondschemering in. Hij knikte. 'Maar natuurlijk.'

Tony glunderde, en toen hij weer opkeek, deed hij dat met zoveel kracht dat zijn pet van zijn hoofd wipte en op het asfalt van de parkeerplaats landde. Steve bukte zich om het hoofddeksel op te rapen. Hij overhandigde het aan de miljardair, hield het bij de overhandiging net iets langer vast dan nodig om er zeker van te zijn dat de man één en al oor was. 'Nu?'

De schurk glimlachte zijn tanden bloot. Hij leek voor het eerst sinds Rogers zijn oog op hem had laten vallen oprecht gelukkig. 'Als dat niet teveel gevraagd is.'

Dus vond de soldaat zich niet veel later in een auto die zoveel waard was dat, al zou hij zijn hele leven alleen nog werken en niks meer aan voorzieningen en eten en drinken uitgeven, hij nog niet genoeg geld bijeen zou kunnen sprokkelen om het bedrag te kunnen neertellen. Ze stonden op een parkeerplaats op een hoger gelegen plateau waardoor ze vanuit de voorruit op New York konden neerkijken. Niet al te ver weg stond een eenzame lantaarnpaal die net genoeg licht gaf voor Steve om Tony's contouren te kunnen onderscheiden in de maanloze nacht.

Ze verlieten de auto niet, praatten voor uren achtereen over hun ingewikkelde, totaal verschillende, maar ergens vaag overeenkomende dubbellevens. Tony vertelde waarom hij deed wat hij deed, en dat hij stal van Hydra en van banken die investeringen deden in ongure zaakjes, en hoe hij verwikkeld was geraakt in het criminele circuit als Iron Man en dat hij nu bang was eruit te stappen; dat hij ook geen idee had van een andere manier om Hydra en aanverwanten dwars te zitten. Steve vertelde op zijn beurt over het zware superheldenwerk dat al het leed en de slechte lonen meer dan waard was, en over hoe de praatgroep hem enorm had geholpen, en dat Tony tot voorkort een enorm raadsel had gevormd in zijn leven en hoe hij nu, nu hij meer wist en weer wat wijzer was, het met zorg aan het ontrafelen was. Stark giechelde blozend toen hij dit hoorde, zei even later serieus dat hij een verloren zaak was en dat Steve er beter aan zou doen zijn tijd ergens anders in te steken.

Rogers had de neiging hem anders te vertellen, te zeggen dat dit geen zonde van zijn tijd was. Maar hij had niet het idee dat het op prijs zou worden gesteld, dus hield hij zijn mond en trok voorzichtig weer een draadje los dat verweven zat in Tony's mysterie.

Die avond laat liep Iron Man hem naar zijn voordeur. Steve bedankte de miljardair voor de leuke avond, die onderhand meer iets weg had van een nacht, waarop Tony knikte, op zijn tenen ging staan en voor even, heel even, zijn roze lippen tegen Rogers' wang drukte. Hij hield net iets langer dan normaal werd geacht de hand van de captain vast. Voordat hij volledig uit het zicht verdween in het trappengat keek hij de soldaat nog even recht in de ogen. 'Steve,' Fluisterde hij, zo zacht dat hij even bang was dat hij niet werd gehoord. 'leer me hoe ik Hydra kan bevechten zonder zelf als de slechterik te worden gezien?'

Voordat Rogers kon reageren, hem kon beloven dat hij zijn best ging doen, was de man al verdwenen. Steve hoorde een auto wegsnellen uit de straat toen hij zijn kleine appartement binnenstapte. In de verte piepten autobanden over wegdek en schalde een bankalarm door de nacht.

Een treurige glimlach spreidde zich over de captain zijn gezicht. Hij betwijfelde of hij net niet te veel hooi op zijn vork had genomen. Maar toen hij terugdacht aan die bruine fonkelende ogen was hij desondanks vastbesloten er het beste van te maken.

MEANT TO BE | Stony FanfictionWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu