Help | Kim Jisoo

⚔️ Tanımak ⚔️

Hikayeme hoş geldiniz Help yayımladığım ilk hikayemdir. Bu yüzden yanlışlarımı maruz görmenizi isterim. Umarım seversiniz. Diğer kitaplarıma bakarsanız çok mutlu edersiniz beni sağlıkla kalınn

Karanlık yollarda yürüyordum yine, her gece vazgeçmeden aynı şeyi yapıyordum nefes alıyordum. Ben Kim Jisoo sadece geceleri karanlık esintili sokaklarda nefes alırdım. Ay attığım her adımda yanımda olduğunu hissetirircesine benimle gelirdi. Yıldızlar ise olduğu yerde durur ve beni umursamazlardı.

Yalnızdım kabullenmesi zor bir yalnızlıktı benimkisi. Annem babam arkadaşlarım vardı ama yine de yalnızdım bu yüzden zordu ya kabullenmesi. Kimseye bir şey anlatamıyor içten içe bitiyordum. Dışarıdan bakıldığında soğuk egolu bencilin tekiydim ama içim bambaşkaydı çevremdekilerin beni soğuk görmesi mutlu ediyordu beni. Eğer bana haddinden fazla samimi davranır ve güven verirlerse her şeyi ağlayarak anlatabilirdim çünkü. Birinin ölümüne şahit olduğumu anlatırdım. O yüzden yalnızlık her zaman en iyisiydi benim için.

Küçük yavaş adımlarım iki katlı evimizi bulurken kapının önünde durmuş ve derin bir nefes almıştım. Gittiğim fark edilmişse birkaç tokat yiyebilirdim.

Evin kapısını anahtarımla yavaşça açtım kafamı yavaşça uzatırken hiçbir ışığın açık olmaması bedenimi daha fazla sıkmamamı sağlamıştı. Ben babasından korkan bir kızdım. 6 yıl boyunca babanızın kemeriyle yakın bir ilişkiye girseydiniz siz de korkardınız babanızdan.

Evin kapısını kapatıp bir attım ikinci adımımda ardından gelirken koridorun ışığı birden açıldı ve celladımın sesi bütün evi doldurdu ama en çokta içimdeki küçük kızın kalbini doldurdu. Korkuyla.

"Kim Jisoo!" içim korku dolu olabilirdi ama bunu asla hiçbir zaman ona belli etmezdim yediğim darbeler canımı acıtırdı ama ben yine de ona belli etmezdim. "Efendim" baba demek istemiyordum ve yaklaşık 5 yıldır da ona baba demiyordum. Hangi baba kızını dondurma istedi diye döverdi ki? Benim babam dövmüştü ve annem sadece izlemişti.

"Daha kaç kere geceleri dışarı çıkmamanı söyleyeceğim"

"söylemene gerek yok, çıkacağım çünkü" yüzüme yediğim sert tokatla sağa doğru dönmüştüm. En kötüsü de neydi biliyor musunuz? İnsan alışıyordu evet canımın acıması beni korkutuyordu ama alışmıştım da.

"utanıyorum senden keşke senin gibi bir kızım olmasaydı onun ye-"

"onun yerine keşke bir oğlun olsaydı değil mi? Üzgünüm ben senin lanet spermlerin yüzünden kız olarak dünyaya geldim babacım" yüzüme yediğim ikinci tokatla içimdeki küçük sesimi kesmemi söylüyordu. Hıçkırarak.

"Terbiyesiz rezil" saçlarımda ki ellerle dudağımı ısırmıştım beni odama doğru sürüklemeye başlarken ayaklarıma ona itaat ediyor ve canımın daha az yanmasını sağlıyordum ama bu çabam odamın içine sertçe fırlatılmamla son buldu. Dizlerimin üstüne sertçe düşerken yüzümün yere çarpmaması için avuç içlerimi yere yaslamıştım.