ÇİLEM

Acı Gerçek

Ayhan... Hastane koridorunda... Ayağını yere titrete titrete, tırnaklarını yiye yiye yoğun bakımın kapısının önünde... Çilem 1 haftadır uyanamadı. Kongreden bu yana eve de gitmedi.. Annesi evde... Çocuklarla ilgileniyor..
Öldüresiye kıskandığı birtanesi, sevdiceği güzeller güzeli karısı, hayat arkadaşı, çocuklarının annesi, gözlerini açmadı hala..
Kongrede yere düşüşü... "Ambulans!!!!" Diye bağırışlar arasında kendi donup kalışına ve elinden hiçbirşey gelmemesine okadar kızıyor ki bu kabullenemediği en acı gerçek oldu Ayhan için.... Kadere iman ne kadar da zormuş.. "Ne ağır bir imtiham Allahım" demekten kendini alamıyor Ayhan....Neden sorusunun ilk defa cevabını bulamıyordu....

Arif bilmiş tavırlarıyla odalardan odalara giriyor... Doktorlar kendi arasında sürekli yabancı kelimelerle birşeyler anlatıp duruyor ama Ayhan yine kızamıyor bu sefer.. O kadar mahçup ve acı dolu ki ağlamaktan ve de uykuzusluktan kızarmış gözleriyle sıradan insanlar gibi Arif'e doğru ilerliyor...   Arif elini omzuna atıyor, birşeyler anlatıyor.. Ayhan olduğu yere diz üztü düşüyor..... Arif ağlayarak uzaklaşıyor...

Çilem kansermiş... Tam iki yıldır.. Neden bilmiyordu... Başbaşa olduklarında anlatabilirdi, ona anlatmamıştı. Kocasına güvenmemişti. Bugün sorgulanacak birşeu değildi tabii ki ama bunu düşünmek Ayhan'ın kalbini çok acıtıyordu. Kendi içinde Çilem' e karşı olan tavırlarını sorgulayan vicdanını susturamıyordu. Bi gözlerini açsa elini, ayağını öpecek, af dileyecekti.

Derken Çilem gözlerini açtı ve ilk sorduğu şey çocukları oldu. Çocuklardan ömce Ayhan içeri girdi ve af diledi. Çilem sadece dinledi, çok yorgun olduğunu söyledi ve uyuyakaldı. Sabaha karşı çocukları da gelince neşesi yerine geldi. Derken yaklaşık 10 gün yoğun bakımda 10 gün de normal odada kaldıktan sonra taburcu oldu ve eve gittiler......

........