✿*ﾟ อลวนรักย้อนเวลา ภรรยาผมเป็นผู้ชาย 'ﾟ･✿

ตอนที่ 6 คำขอสุดท้าย

เที่ยงของวันที่ฟ้าครึ้มเมฆหนา

เมธานั่งเท้าคางมองไปข้างนอกผ่านผนังกระจกใสของห้องไปอยู่นานสองนานแล้วคิดในใจ

'เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะฉันที่ผิดเองที่ไม่ได้บอกความจริงกับฟงเรื่องที่ปวดหัว ฉันตัดสินใจแล้ววันนี้แหละฉันจะต้องไปขอโทษฟง...ว่าแต่ต้องเริ่มพูดยังไงดีล่ะ'

เมธาหยิบกระดาษขึ้นมาแผ่นหนึ่งแล้วนึกคิดคำพูดไปอยู่พักใหญ่ ก่อนที่จะลงมือเขียนเตรียมประโยคคำพูดไว้ลงในกระดาษ

'จริงสิ! ถ้ามีของติดไม้ติดมือแทนคำขอโทษไปให้เขาด้วยก็คงจะดีมิใช่น้อย'

ทันใดนั้นเมธาก็พับกระดาษใส่กระเป๋าเสื้อแล้วลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็วจนปุ้งกี๋ที่นั่งอยู่ข้างเขาสะดุ้งตกใจจนเกือบจะสำลักน้ำกาแฟที่เธอกำลังดื่มทันใด

"พี่ปุ้งกี๋ครับผมขอตัวไปซื้อของอยู่ตลาดนัดที่อยู่ตรงข้ามกับบริษัทแป๊บนึงนะครับ"

"จ้าๆ" ปุ้งกี๋ขานรับเมธาอย่างมึนงงพร้อมกับใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดริมฝีปากตัวเองเบาๆ

เมธารีบหยิบกระเป๋าสตางค์กับรีบเดินไปคว้าร่มมาหนึ่งคันแล้วลงลิฟต์ออกจากบริษัทไปโดยเร็ว

ณ ตลาดนัดมีผู้คนน้อยนิดที่มาจับจ่ายซื้อของเพราะในตอนนี้ท้องฟ้าครึ้มราวกับว่าฝนกำลังจะตก

เมธาเดินตลาดไปตามทางมองซ้ายมองขวาหาของที่ถูกใจไปสักพักก็เจอกับร้านขนมหวานร้านหนึ่ง

'ถ้าซื้อขนมไหมฟ้าของโปรดของฟงไปให้เขาล่ะก็ ฟงจะต้องดีใจมากแน่ๆเลย

พอเมธาซื้อของเสร็จ จมูกของเขาก็ได้กลิ่นหอมหวานที่คุ้นเคยโชยมาจากทางด้านหลังของเขา พอเมธาหันหลังไปเขาก็เห็นแผงร้านผลไม้มีทุเรียนพูใหญ่สีเหลืองทองน่ารับประทานที่ถูกแพ็คไว้ในถาดโฟม เมื่อเมธาเห็นของโปรดของตน ตาของเขาก็ประกายวาวพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่ เขาจึงรีบถลาตัวไปที่ร้านผลไม้แล้วซื้อทุเรียนทันใด