'ภาษาจีนอย่างนี้ทั้งห้องไม้ทรงจีนโบราณแบบนี้ชัดเจนแล้วว่า...ฉันมาอยู่ในยุคจีนโบราณ!! นี่มันอะไรกัน!? ' เมธาคิดในใจอย่างตื่นตระหนกพร้อมทั้งยื่นนิ่งจนตัวแข็งทื่อ พอเมธาดึงสติกลับมาได้เขาก็รีบปล่อยกระโปรงลงเหมือนเดิมพร้อมกับหน้าที่ซีดเผือด
หญิงสาวกะพริบตาปริบๆไปสามทีก่อนที่จะรีบเดินมาประคองตัวเมธาไว้อย่างคุ้นเคยทำเอาเขาสะดุ้งตกใจทันใด
"คุณชายหากท่านต้องการเข้าห้องน้ำจนทนไม่ไหวเหตุใดจึงไม่เรียกข้า"
"ห๊ะ?? " เมธามองหญิงสาวด้วยแววตาที่มึนงง
หากนางรู้ความจริงว่าที่เขาเปิดกระโปรงขึ้นเพื่อดูช้างน้อยของตัวเองไม่ได้ปวดท้องเข้าห้องน้ำละก็...ไม่อยากจะคิดภาพสีหน้าของนางเอาเสียเลย
"ข้าหายปวดแล้วล่ะ ฮ่าๆ" เมธาหัวเราะกลบเกลื่อนเบาๆ
"แล้วนี่ท่านลุกขึ้นเองได้อย่างไรกันเจ้าคะ?" นางกล่าวพร้อมกับประคองตัวเมธาพาเขาไปนั่งที่เตียง
"ข..ข้าก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่" เมธาตอบอย่างเดาๆ
"ท่านจะไม่เป็นอะไรได้อย่างไรกันเจ้าคะ ท่านป่วยมีโรคประจำตัวมาตั้งแต่เด็กอีกทั้งเมื่อสามวันก่อนท่านไอเป็นเลือดอย่างหนักจนท่านลุกขึ้นเดินแทบไม่ไหวนี่เจ้าคะ"
"อ้องั้นรึ... อ้อใช่ๆ แต่ตอนนี้ข้าดีขึ้นแล้วล่ะ" เมธาทำท่ายืดเส้นยืดสายราวกับคนไม่เคยป่วยมาก่อนจนนางยกมือขึ้นทาบอกของตนพร้อมกับเบิกตากว้างด้วยความตะลึงงัน
"เจ้าชื่ออะไรงั้นรึ?..อุ๊บ!" เมธาเผลอถามคนตรงหน้าตามมารยาทของคนที่พึ่งเจอกัน
"ข้ามีนามว่าเสี่ยวหยางไงเจ้าคะ แหม... คุณชายนี่ละก็พออาการดีขึ้นก็แกล้งทำเป็นลืมข้าเสียแล้ว ฮิๆ " นางพูดกลั้วหัวเราะพร้อมทั้งยิ้มให้เมธาจนตาหยี
'ขอโทษนะเสี่ยวหยาง ผมไม่ได้แกล้งลืมชื่อคุณหรอกแต่จริงๆแล้วผมไม่รู้จักคุณเลย'
YOU ARE READING
✿*ﾟ อลวนรักย้อนเวลา ภรรยาผมเป็นผู้ชาย 'ﾟ･✿
Romanceเมธาชายหนุ่มผู้ที่มั่นใจในตัวเองสูงแต่กลับมาตกงานมาสามครั้งเหตุเพราะมักเห็นภาพคนปริศนาคนหนึ่งทำให้เขาเหม่อลอยในยามทำงาน เมื่อเมธาได้พบกับเพื่อนเก่าสมัยมัธยมต้น 'ฟง' ได้พาเขาไปทำงานที่บริษัทเดียวกัน สิ่งที่เมธาวาดฝันนั้นไม่ได้เป็นไปอย่างราบรื่นตามที่...
