Evet Arkadaşlar... Yeni bir hikayeye, yeni bir heyecana adım atıyorum... Umarım beğenirsiniz, Yorumlarınızı bekliyorum 😇😇💙💙
İnsanlar genç kadının bedeninindeki yaranın sarıldığını hissetseler de ruhundaki yara hala tazeydi, hala. Akıl durur, zaman susar sadece bir tek ses kalır geriye oda gidişin kalp atışları...
"Her kalbin kendini intihar ettiği bir insan vardır"
"Ben senin intiharın olmayacağım"
Sabah ışıkları gibi zamansız...
Bir kuşun kanadı gibi narin...
Peki ya aklı?
Peki ya kalbi?
Karşısında duran adam ona düşmandı artık bunun böyle olmasını o istemişti. Kapının ardında sevdiği adam... Bir ucunda da ölü bedeni...
"Yasak mıydın sen bana?"
"Hayır değildim"
"Neden gittin o zaman?"
Cevapsız kalan bir soru daha... Aslında bir soru bir cevap derdinde değildi sadece içindeki garip titreyişi susturamıyordu.
"Ne geldim ne gittim diyorsun... Gelme... Artık gelme... Sen katilsin ama benim değil eski Derya'nın katilisin... Bende senin suç ortağın...
Ne yaşanırsa yaşansın adı kalpte saklı kalan, dudaklarında zehirle mühürlenen bir sonbahar rüzgârı... Evet, sonbahar rüzgârı ama ateşten ama külden artık önemsiz çünkü ölü bir kadının ruhu yara alamazdı.
Ne yaşandı ne bitti bir sırdı artık. Gelip geçici heveslerinden sıyrılmış bir aşk hangi fırtınadan sağlam çıkamazdı ki... Yara izleri hala taptaze bir kalp yarayı açanı nasıl affederdi ki? Ya da şöyle sorayım bir insan kendisini öldüren bir insanı affedebilir miydi?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ATEŞTEN NEFES
FanfictionBuz gibi bir sevdanın kollarına düştüğünde insan ne hisseder ki? Kalp kırıklığı ve benzeri birçok duygu peş peşe sıralanıverir yüreğinin sırat köprüsünde. Ve ne zaman sen sen olmaktan vazgeçersen o zaman ne olur sence? Kuytu köşelerde yalnızlık...
