ATEŞTEN NEFES

~OYUN~

Evet Arkadaşlar Yepyeni Bölümle Karşınızdayım. Umarım Beğenirsiniz. Yorumlarınızı Bekliyorum. Keyifli Okumalar...😍

Derya kapının çalma sesiyle okuduğu kitaptan başını kaldırıp elindeki kitabı masanın üzerine bıraktı ayağa kalkarken. Kapıyı açtığında karşısında bir kargo görevlisi duruyordu.

"İyi günler Derya Duman burada mı acaba?"

"Benim"

"Bir kimlik alabilir miyim?"

"Bir saniye" deyip askıda asılı olan çantasından cüzdanını çıkarıp kimliğini aldı ve görevliye uzattı.

"Bu kargo sizin"

"Teşekkürler, iyi günler" deyip aldığı zarf dosyayla verandaya doğru yürüyüp koltuklardan birine oturdu. Paketi kenarlarından açıp içinden çıkan zarfı eline aldı ve içinden çıkanları okumaya başladı.

"Göreve iade edildiniz" yazısını mırıldandı defalarca, yüzüne yayılan gülümsemesiyle. Artık her şey düzelmeye, güzelleşmeye başlamıştı. Geçmişin acılarından kendini sıyrılmış hissetmeye başlamıştı bile. Bunu hissedebilmek bile güzeldi. Derya bir karar verdiğini hissetti o an, artık bu evde yaşamak istemiyordu, bu ev ona sadece eski acı dolu günleri hatırlatmaktan başka bir işe yaramayacaktı. Yavaş adımlarla yatak odasına doğru yürümeye başladı. Dolabın içindeki valizini çıkartıp askıdaki kıyafetlerini bir bir valize yerleştirmeye başladı. Önce kıyafetlerini daha sonra kitaplarını da yerleştirdiği valizinin fermuarını çektikten sonra yetiştirmeye çalıştığı saksıları da alıp arabasının bagajına koyduktan sonra köpeği Okyanus'u da arabanın arka koltuğuna oturtmuştu. Evin kapısını kilitleyip bahçeye doğru inerken bakışlarını aylarca acı içinde kıvranarak kaldığı, tüm duvarların acısına, gözyaşına an be an şahit yazıldığı eve baktı kısa bir an ama çok uzun sürmedi bu bakış hemen arabasına atlayıp oradan uzaklaştı.

"Hoş geldiniz " diye mırıldandı Yasemin ama karşısındaki adam onu Yavuz'un eşi Mine sanıyordu, Su'yu ve adamın yaptığı hain planları bulmak için bu oyuna girişmişlerdi.

"Hoş bulduk Mine Hanım, Yavuz Bey nasılsınız?"

"İyiyim bu yemekten ihaleyi almış olarak kalkarsak daha iyi olacağıma eminim" dedi genç bir iş adamı edasıyla.

"O zaman yemeğe geçelim buyurun" diye mırıldandığında adamın evinin bahçesinde bekleyen ekip arkadaşları evi aramak için harekete geçmişlerdi bile. Eğer başarılı olurlarsa bu son oyundu, bu gece ya da yarın her şey son bulacaktı, biliyordu Yavuz. Kardeşini bulup ona sıkı sıkı sarılmak ve bir daha onu bırakmamak... Sonra Derya'ya kendini affettirecekti, gerekirse her şeyi yapacaktı onu affedip onu tekrar sevebilmesi için.

Derya aylardır uğramadığı evinin bahçesine giriş yaptığında özgürleştiğini hissetti, artık o hayallere, ilaçlara tutsak olmayacaktı, bitmişti. Anahtarı delikte birkaç kez çevirdikten sonra hafif bir sesle açılan kapıdan evin karanlık salonuna giriş yaptı elindeki valiziyle. Eşyalarını içeri alıp kapıyı kapattıktan sonra ışığı açmak için düğmeyi çevirdiğinde tavandan aşağıya sarkıtılmış avize ve LED lambalar yanmaya başlamıştı.
Etrafa baktığında her şeyin yerli yerinde olduğunu gördü, yerindeydi çünkü Eylem ve Nazlı o yokken evle ilgilenmişlerdi, havalandırılmasını sağlamışlardı. Onlara minnettardı her koşulda, her zaman yanında olmuş ellerini hiç bırakmamışlardı. Ne onlar ne de kardeşleri ne de arkadaşları... Bir tek Yavuz bırakmıştı ellerini, onu bir uçurumdan aşağıya itmiş tam tutundum sanıyorken yine tutunduğu o dal kırılmış yere düşüp paramparça oluvermişti Derya.

Yavuz huzursuzca bakışlarını tabağındaki yemeğinde gezdirirken kulağına dolan mırıltıyla hayata döndüğünü hissetmişti.

"Komutanım Su'yu tuttuğu adresi bulduk, diğer krokilerde elimizde" diye mırıldandı Kopuk. Yasemin de aynı mırıltıyı kendi kulaklığında duyduğunda yüzüne yayıla gülümsemeye engel olamadı.

"İyi misiniz? " diye sordu karşısında oturan adam, bakışlarını Yavuz'dan ayırıp kendisine soru soran adama çevirdi.

"İyiyim evet neden sordunuz ki?"

"Bir şey hatırlamış gibi gülümsediniz de"

"Aa farkında bile değilim" diye mırıldandı Yasemin.

Akşam yemeği yendikten sonra adam plan gereği tutuklanmadan gitmişti ki suçüstü olsundu.

"Şafakla başlıyoruz operasyona"

"Komutanım ya bütün bunlar bir aldatmacaysa yani haritalar yalansa" diye mırıldandı Kopuk.

"İhtimal dâhilinde ama şu ana kadar kimseden şüphelendiğiyle alakalı bir bilgi duyulmadı"

"Evin etrafına gözcüler yerleştirildi eğer operasyon saatine kadar bir terslik olursa haberimiz olacak "

"Sonunda bitecek az kaldı Su kurtaracağım seni oradan, bitecek Derya bitecek sevgilim"

"Az kaldı komutanım az kaldı inşallah"

Derya kıyafetlerini valizden çıkartıp dolaba yerleştirdikten sonra getirdiği kitapları da kitaplığa yerleştirirken bir yandan da çayını yudumluyordu.

Sabaha karşı Yavuz, Kopuk, Yasemin ve ekipler Su'yun tutulduğu ev olarak tahmin ettikleri evin etrafını çevirmişlerdi.

"Başlıyoruz" dendiği anda operasyon başlamış, eve giriş gerçekleşmeye başlamıştı. İlk önce sessiz bir şekilde etraftaki korumaları etkisiz hale getirip içeri sızmaya başlamışlardı ki fark edilmeleriyle mermi yağmuru başlamıştı.

"Siper alın koruyun kendinizi"

"Sol girişte 3 kişi"

"Arka tarafa gidiyorum Kopuk sen Yasemin ile Alp sen de benle hadi "

Yavuz villanın içine girdiğinde üst katlara doğru ilerledi, bir yandan Alp bir üst kata bakarken Yavuz da bir alt kattaki odalara bakındıktan sonra bodrum katına inen merdivenlere doğru ilerledi. Karanlık bodrum katın kapısını açıp koridora girdiğinde tedbirli bir şekilde odaların kapılarını açıp baktı fakat odalar boştu.

"Komutanım"

"Allah kahretsin odalar boş kimse yok burada"

"Komutanım sakin ol"

"Çetin ve adamları bizde ama Karaca yok"

"Nerede lan benim kardeşim nerde?"

"Komutanım bu paketin üzerinde sizin isminiz yazıyor içinden sadece bir telefon çıktı"

Yavuz kendisine uzatılan telefonu alıp açtığında gördüğü manzarayla şok olmuştu, bu Su'ydu. Eli kolu bağlanmış bir koltukta oturuyordu. Ekrandan bile fark edilen kızarmış gözleri aslında her şeyi açıklıyordu, tüm çekilen acıları, edilen nefretleri, gözyaşını, Derya'nın çektiği acıları, çığlıkları bir bir anlatıyordu.

"Asıl oyun şimdi başlıyor Yavuz Üsteğmen"

~795 Kelime~