Strawberries and Cigarettes ✔

XI. periculo, in casu dandi

Rhiannon

Mabilis na kumunot ang noo ko nang marinig ang sinabi niya. I hate to admit but it made my heart flutter, my mind and senses went haywired.

"Nababaliw ka na ba?" Seryoso kong tanong sa kaniya.

Halos hindi ko makilala ang sariling boses dahil sa sobrang lamig ng pagkakabigkas ko sa bawat letra at salita.

"Sa'yo? Oo." Sagot niya.

"Hindi ako pumapatol sa may girlfriend, Jolo. 'Wag mo 'kong gawing kabit mo." Kulang na lang ay mag-yelo ang buong paligid dahil sa lamig ng boses ko.

Kung kanina ay nakangiti siya, bigla din siyang nagseryoso at tumitig lamang sa akin.

I've learned my lesson 5 years ago. Sobrang sakit ng paraan para matuto ako sa bagay na 'yun, so I promised myself to refrain from doing it again.

"I'm not an option or a second choice. Doon ka sa maloloko mo, 'wag ako." I was about to stand and walk away from him when he grabbed my wrist and stopped me.

"You're not an option or a second choice, Rhi. You're never an option. And I'm so sorry for making you feel that way. I'm sorry for breaking your young heart." He inhaled deeply.

He went from serious to a very vulnerable state. His eyes were filled with so much emotion I could not fathom. He stared at me with so much passion and I can't help but melt.

No, Rhian. Don't go back to the same naive and stupid Rhian you once were. Remember all the tears you shed and all of the pain you kept to yourself.

"I'm really sorry." His voice cracked together with my shaking lips.

Tumakas ang ilang butil ng luha mula sa mata niya na pinilit niyang pigilan. His eyes were now bloodshot because of the tears he's holding back.

"I know how much pain I inflicted to you, and there's no amount of apologies I could say to take all that back. But here I am now, up and open for anything. You can say any hurtful words or you can even hurt me physically. Gawin mo ang lahat, Rhian. Tatanggapin ko." I can't afford seeing him this weak in front of me.

I can't stand it anymore. Dahil alam ko kung hanggang saan lang ako, kung hanggang saan ko lang siya kayang makitang nasasaktan. At hindi ito 'yun. Hindi ko kaya 'to.

Mabilis akong tumayo, dahil lubos ang panghihina niya ay mabilis akong nakawala at halos takbuhin ko ang distansya ng pinto ng convenience store na 'yun.

Lakad takbo ang ginawa ko sa pag-aakalang matatakasan ko siya. Ngunit mabilis niyang hinagip ang kamay ko dahilan para mapabalik ako sa kaniya.

Agad na nanlaki ang mata ko nang yakapin niya ako mula sa likod. Pilit niyang ipinapatong ang ulo niya sa balikat ko at sumiksiksik sa leeg ko na tila isang batang nagpapakampi.

"Please, Rhian, don't run away from me. I'm so sorry. Please. I'm sorry." He chanted while sobbing uncontrollably.

Patuloy na din ang pag-agos ng luha mula sa aking mga mata. I'm so emotional because of the emotions that were triggered tonight.

"Let me go, please. Stop this, Jolo. Tumigil ka na." Pilit kong kinakalas ang mga kamay at braso niyang mahigpit na nakapulupot sa bewang ko.

Naramdaman ko ang paulit ulit niyang pag-iling habang patuloy na hinihigpitan ang yakap sa akin.

"Please, baby, give me a chance. Please. I'm so sorry. Forgive me please. Hindi ko na kayang wala ka. I'm so sorry." I stopped struggling for a little while to get some air.

Halos hindi na ako makahinga ng maayos dahil sa nagbabarang ilong at walang tigil na pag-agos ng luha sa aking mga mata.

"Ang unfair unfair mo, Jolo! Sobrang daya mo! Bakit ka pa ba bumalik, ha? Hindi ka na nakuntento sa pananakit mo noon eh, talagang bumalik ka pa para umulit!" Hinahampas hampas ko ang braso niyang nakayakap sa akin habang sinasabi ang mga 'yun.