Strawberries and Cigarettes ✔

XV. paenitet ex omnibus

hi! thank you so much for making it this far. this is the last chapter of Strawberries and Cigarettes. thank you so much for joining me as I share the story of Jolo and Rhian. so much love for y'all.

next chapter would be epilogue. mwa.

- Lei.

Rhiannon

After I heard about the news of Jolo's accident, I immediately asked my Dad and Mom to allow me to go back to Manila to see him.

Dad doesn't want me to because he thinks that it's dangerous for me to travel at this hour.

But no one can stop me now. I need to see Jolo.

"Dad, please... Please... I need to see Jolo. I need to know he's fine."

Halos lumuhod na ako sa harapan nina Mama para lang payagan nila akong bumyahe papuntang Manila kahit pa alam kong mukhang walang pag-asa na payagan nila ako.

Dad was staring at me with pity while Mom could only just give her sympathy. Alam kong susundin lang ni Mama ang kung ano mang sabihin ni Papa kung kaya't si Papa ang pinaka kinukumbinsi ko.

Hindi na halos matigil sa pagtulo ang luha mula sa mga mata ko simula pa kanina nung malaman ko ang nangyari kay Jolo.

I asked Miya if she could go and check on Jolo, para man lang mapanatag ako kahit kaonti.

Ang huling sinabi ni Miya ay nasa emergency room pa si Jolo at inoobserbahan. Wala daw itong malay hanggang ngayon kaya mas lalong hindi napapanatag ang loob ko.

Umuwi na din sila ni Nate dahil anong oras na din. Ayoko namang lubos na makaabala, at mas gusto kong ako mismo ang makaalam ng lagay ni Jolo.

"I'm sorry, anak. Alam ko kung gaano ka nag-aalala sa kalagayan ni Jolo. Ganoon din naman ako, pero anak, I cannot afford to let you travel at this hour and take a risk with your safety." Dad held both of my hands and caress it.

I'm still sobbing so hard and I'm now having a difficulty in breathing. Halos mapaos na din ako dahil sa sakit ng lalamunan ko.

"Mom..." Nilingon ko na si Mama para subukang sa kaniya na makiusap ngunit tanging iling lamang ang naging sagot niya.

"I'm so sorry, anak. Please, listen to your Dad. We cannot risk your safety to travel right now. Sa ngayon, ay ipagdasal na lang muna natin ang kalagayan ni Jolo. He will be safe, I'm sure." Mom went to ke and hugged me so tight while whispering some words if encouragements.

Naiintindihan ko naman ang inaalala nila, hindi ko lang talaga maiwasang hindi mag-alala ng sobra kay Jolo kung kaya't pinipilit ko talagang umalis ngayon.

Pero tama sila, baka kung ano pa ang mangyari sa akin kung ipilit ko kung kaya't dahan dahan akong tumango at sumama kay Mama nang ayain niya akong umakyat na sa kwarto ko para magpahinga.

"Mom, please alloq me to travel tomorrow." Pakiusap ko nang tuluyan nang makahiga sa kama.

Tinutulungan ako ni Mama na isuot ng maayos ang kumot habang hinahaplos ang buhok ko nang marahan.

"Yes, anak. Babyahe tayo first thing in the morning. For now, you need to rest. Magpahinga ka ng maayos para hindi ka mukhang haggard na haharap kay Jolo, okay?" She then smiled at me.