Ontvoering op naaldhakken (Voltooid)

Hoofdstuk 9

                                                Hoofdstuk 9

Ze staarde naar de spiegel en zag dat haar haar helemaal door elkaar zat. In een poging het weer wat netjes te leggen, maakte ze het alleen maar erger. Ze zuchtte en liep kreunend van de pijn naar de oude stoffige zetel. Ze vroeg zich af hoe laat het was en keek naar het enige raampje dat de kamer verlichtte. Het was niet groot, maar het hing wel hoog: bijna tegen het plafond. Buiten was het donker en de sterren schitterden rond de maan. Het zag er zo rustig en vredig uit, maar zo voelde Liese zich niet.

Ze was weer opgestaan en keek naar het raam dat boven haar hoofd zat. Ze versleurde de stoel, die bij de tafel stond, met moeite naar het raam. Voorzichtig duwde ze zich op en ging op de stoel staan. Genietend van de nacht staarde ze naar buiten. Alle gevoelens hoopte zich in haar op en tranen liepen van haar wangen.

Na een tijdje kwam ze weer van de stoel af en kreunend liet ze zich in de zetel vallen. Ze rolde zich op in een bolletje en hoopte zo slaap te vatten. Maar het lukte niet: de adrenaline gierde door haar lichaam en haar hart sloeg veel te snel. Ze ademde diep in en uit om haar hartslag te laten dalen, maar het hielp niet veel. Ze sloot haar ogen en dacht aan haar vriendinnen en haar moeder. Tranen rolde voor de zoveelste keer over haar wangen en zo vond ze eindelijk slaap.

Geeuwend werd Liese wakker. Het zonlicht dat de kamer binnen kwam, verblindde haar bijna. Ze wreef in haar ogen en vroeg zich af waar ze was. Alles wat er gisteren gebeurt was, kwam nu allemaal terug en Lieses stemming werd een stuk triestiger. Ze trok haar knieën naar zich toe en legde haar hoofd op haar knieën. Haar ademhaling werd luider en haar hart sloeg weer sneller dan normaal.

Met een ruk vloog de deur open en een schaduw stapte binnen. Het was dezelfde persoon als gisteren. Ze zette iets op tafel en verliet toen weer de kamer. Voor de deur dicht vloog kon Liese nog net iets zeggen: "Alsjeblieft, doe me dit niet aan. Laat me gaan, ik heb dit niet verdiend". Ze probeerde het lichtjes te roepen maar haar stam wou niet meewerken, waardoor het er bijna fluisterend uitkwam. "Het spijt me, maar ik laat je niet gaan. Oh ja, en nog wat: gelukkige verjaardag, Liese", siste de persoon naar Liese. De deur werd met een knal dicht gesmeten en over Lieses wangen stoomde weer tranen.

Uiteindelijk veegde Liese haar wangen af en probeerde zich te herpakken. Ze stond op uit de zetel en het viel haar op dat de steek in haar zij minder was dan de dag ervoor. Maar het deed wel nog altijd pijn. Ze slenterde naar de tafel en keek naar wat de persoon erop had gelegd. Het was een klein kartonnen bordje, die je wel eens tegenkomt op van die kinderfeestjes. Op het bordje lagen een paar boterhammen met boter. Nou ja, Liese mocht niet klagen: ze kreeg tenminste 'iets' te eten.