Ontvoering op naaldhakken (Voltooid)

Hoofdstuk 13

                                                Hoofdstuk 13

Verlegen kwam hij dichter naar haar toe. Liese bespeurde een lichte blozende tint op zijn wangen. "Is het waar wat ze zeiden? Heb jij dat echt gedaan voor mij?" Zijn wangen kleurde nog roder terwijl hij zachtjes knikte, wat Liese best schattig vond. Liese probeerde zijn blik te vangen, maar Stijn bleef verlegen naar beneden staren. "Dank je," zei ze half fluisterend, "je hebt mijn leven gered. Dat weet je toch?"

Het was enige tijd stil tot Stijn mompelde: "Als ik eerder was geweest, was het beter afgelopen". Liese keek hem vragend aan. "Het is niet jouw schuld dat ik werd ontvoerd. Ik ben al heel erg blij met het feit dat ik er levend vanaf gekomen ben. En dat ik ik hoofdzakelijk aan jou te danken" probeert Liese hem op te peppen. Dit was de eerste keer (vanaf dat hij de kamer binnenkwam) dat hij haar aankeek. "Als ik eerder was geweest, had Wendy niet geschoten. Ik dacht dat ik je kwijt was. Je had dood kunnen zijn!" zijn stem sloeg over en Liese wist niets meer te zeggen.

"Maar ik ben er toch nog?! Het is uiteindelijk goed afgelopen, niet waar?" Liese zocht opnieuw zijn blik. Ze wilde hem aankijken. Ze wilde zijn prachtige ogen zien. In plaats daarvan zag ze twee betraande ogen met heel weinig kleur. Stijn zette een aantal passen naar voren en ging aan het voeteneind op het bet zitten. Hij keek haar niet eens aan, maar Liese wist dat hij het moeilijk had en zijn tranen probeerde te verbergen.

Lieses blik gleed van hem weg en bleef hangen bij de kooi met het vogeltje. Het was weer genezen en het werd tijd dat het terug naar zijn eigen omgeving kon. Zonder na te denken, zwaaide Liese haar benen uit bed. Stijn keek haar verbaast aan. Ze liet zich van het bed zakken en probeerde te staan. Het was moeilijker dan ze dacht. Ze verloor haar evenwicht, gelukkig was Stijn er nog om haar op te vangen. "Wat ben je van plan?" vroeg hij op verwarde toon. "Ik ga die vogel bevrijden", antwoordde Liese alsof er niets gebeurd was. "Toch niet hier? Voel je je wel goed?" Dit maal klonk Stijn bezorgd. "Nee, uit het raam. Ik laat hem vrij in de buitenwereld. En er is niets mis met me", stelde ze hem gerust.

Ze liepen naar de kooi en Liese haalde de vogel uit de kooi. Stijn moest haar ondersteunen, want na een week in coma gelegen te hebben, was het moeilijk om recht te blijven of te stappen. Stijn hielt haar vast aan haar heupen, waardoor Liese het warm kreeg. Ze probeerde haar aandacht zoveel mogelijk op de vogel te richten en zo min mogelijk naar Stijns handen te kijken.

Uiteindelijk kwamen ze bij het raam aan. Liese had de vogel stevig vast zodat het niet uit haar handen spartelde. Stijn opende het raam en ging dan weer achter Liese staan, zo dicht dat Liese zijn lichaamswarmte kon voelen. Een warmte golfde door haar heen en bezorgde haar kippenvel. Ze stak haar armen naar voren, zodat die uit het raam waren. Stijn legde zijn armen en handen tegen de hare en samen lieten ze het diertje los. Het sloeg met z'n vleugels en vloog toen weg.