Ontvoering op naaldhakken (Voltooid)

Hoofdstuk 14

                                                Hoofdstuk 14

Even bleven Liese en Stijn zo staan tot Liese haar armen liet zakken. Ze draaide haar hoofd en bovenlichaam naar links, zodat ze Stijn zag. Hij glimlachte en legde een hand op Lieses rechter heup. Zijn andere hand streelde haar wang. Liese keek verlegen naar beneden en haar wangen kleurde rood. Stijn duwde haar kin ietsjes omhoog, waardoor Liese hem wel moest aankijken.

"Ik vind je schattig als je zo bloost" glimlacht Stijn naar haar. Weer wreef hij over haar wang, maar dit keer keek Liese niet naar beneden als hij dat deed. Stijn boog zachtjes naar Liese toe en hun adem vermengde zich met elkaar. Liese sloot haar ogen en voelde hoe 2 zachte lippen op de hare werden gedrukt. Het was niet hard of ruw, het was... perfect. Een raar, maar aangenaam gevoel golfde door Lieses lichaam en haar hartslag begon heftiger te gaan. Ze kon niet geloven dat ze stond te zoenen met één van de populairste jongens op school. 'Was dit wel echt?' vroeg ze zich af. Vond hij haar echt leuk of deed hij dit met elk meisje? Nee, dit voelde niet alsof hij het niet meende. Dit was echt, dit was nu en dit was geen droom. Dit was magisch.

Stijns lippen losten zich van die van Liese en ze opende haar ogen weer. Ze keken elkaar een tijd lang in stilte aan. Stijn schraapte zijn keel. "Sorry, ik..., het spijt me als..., ik was gewoon betoverd door je, ik bedoel... ik vind je leuk" verontschuldigde hij zich, maar wist niet goed wat hij moest zeggen. Nu was het Lieses beurt om iets te zeggen, maar wat? Plots schoot het haar te binnen: "Je hoeft je niet te excuseren. Ik vond het niet erg. Ik vind jou eigenlijk ook al een tijdje leuk...". Liese zei dit met haar hoofd naar beneden en blozende wangen.

Stijn duwde haar kin weer omhoog en zocht haar aandacht. Hij wou haar aankijken, van oog tot oog. En weer volgde een zoen, dit keer nog magischer dan de vorige. Na de zoen keken ze elkaar weer even aan, maar nu met een blik die genot uitstraalde, en liefde. "Euhm, wil je...", hij haalde diep adem, "mijn vriendinnetje zijn?". Dat laatste zei hij zo snel dat je het bijna niet kon verstaan. Liese trilde en zocht haar stem om antwoord te geven. "Ja", wist ze uiteindelijk uit te brengen. Een traan van geluk rolde over haar wang. Ze viel in zijn armen en legde haar hoofd op zijn borstkas. Ze was zo gelukkig, ze was waarschijnlijk het gelukkigste meisje op aarde.

"En Wendy?!" bedacht Liese ineens luidop. "Maak je daar maar geen zorgen over; die zit voorlopig bij de politie. En nu blijf ik bij je om je te beschermen" zijn stem klonk als het licht in de duisternis, een engel tussen duizenden duivels. Dat stelde Liese gerust.

De deur ging zachtjes open en twee hoofdjes keken naar binnen. Nina en Caro. Toen ze Liese in Stijns armen bij het raam zagen, vielen hun monden bijna open van jaloezie. Ze stapte de kamer in en Liese bevrijde zich uit Stijns omhelzing. Ze liep naar haar vriendinnen toe, met hem achter zich aan. "En...?" vroeg Caro enthousiast. Liese keek achter zich naar Stijn. Hij sloeg zijn handen om Liese heen en legde zijn hoofd zachtjes op Lieses kruin. "Zijn jullie nu een koppel?" dit keer was het Nina die sprak. Liese voelde hoe Stijn knikte en ze was blij dat zij het ze niet moest vertellen.