Ontvoering op naaldhakken (Voltooid)

Hoofdstuk 17

                                                Hoofdstuk 17

Als ze bij Lieses huis aankomen, kan ze bijna niet wachten op uit de auto te stappen. De auto staat eindelijk stil en Liese springt bijna letterlijk uit de auto. Ze kan nog net voorkomen dat ze haar evenwicht verliest, want dat stappen gaat nog een beetje moeizaam. Gelukkig is Stijn er nu om haar een beetje te helpen. Ze lopen door de voordeur naar binnen en hangen hun jassen aan de kapstok in de hal. Liese gaat Stijn en haar moeder voor naar de woonkamer en wat ze daar aantreft, kan ze nauwelijks geloven.

"Verrassing!" roept een hele bende in koor. Haar vriendinnen, haar familie en zelf een paar populaire mensen van bij haar op school. Haar vriendinnen komen naar haar toe gelopen en overhandigen Liese een kroontje van papier met een gouden kleur. Er staan ook verschillende kleine tekeningetjes en namen op. "Welkom thuis en een gelukkige verjaardag, Liese!" zeggen ze en maken plaats zodat de rest van de mensen Liese kan komen feliciteren.

Van de meesten krijgt Liese een klein cadeautje en drie kussen. Dan gaat iedereen ronde de grote feesttafel staan en wanneer Liese de enorme taart met vier lagen ziet, slaagt ze haar handen voor haar mond. Op de taart is met gekleurde glazuur 'Sweet 16' gespoten. Voor de rest is de taart versiert met roosjes van snoeppapier en leuke patroontjes, ook met gekleurde glazuur gespoten. Bovenop de taart staat een kaars in de vorm van het getal 16. Haar moeder steekt de kaars aan en wenkt Liese om erachter te gaan staan. Iedereen trekt foto's van haar en de taart. "Blaas maar uit, m'n meisje" fluisterde haar moeder tegen Liese. Liese blaast zachtjes in de richting van de kaars, die meteen doofden. Haar moeder haalt de kaars er vanaf en verdeeld de taart in stukjes door eerst alle lagen van elkaar te halen en die apart in stukjes te snijden.

Liese krijgt natuurlijk het eerste stuk, een stuk van het deel chocolade taart dat bovenop de taart lag. Ze gaat met het stuk op de stoel aan het eind van de tafel zitten die is versiert als een troon; die is dus voor haar bedoeld. Naast haar stoel staat nog een stoel, waar Stijn op gaat zitten. Liese wacht tot iedereen een stuk taart heeft gekregen voor ze dat van haar naar binnen speelt. Zo netjes mogelijk probeert ze het stuk op te eten, wat toch vrij moeilijk is met al dat glazuur en die slagroom.

Als ze opzij kijkt ziet ze dat Stijn zijn stuk zonder moeite al naar binnen heeft gewerkt. Hij kijkt nu ook naar haar en lacht een beetje. Waarom lacht hij? vraagt Liese zich af, maar dat wordt al gauw duidelijk als hij met zijn duim langs haar lip wrijft. Er hangt nu een beetje slagroom aan zijn duim, dat daarvoor waarschijnlijk aan haar lip hing. Ze bloost een beetje en glimlacht naar hem. Dan likt hij de slagroom van zijn vinger alsof het nooit aan Lieses lip heeft gehangen. Liese voelt dat bijna iedereen naar hen staart, dus concentreert ze zich terug op het beetje taart dat nog in haar bord ligt.

Plots hoort Liese gekuch naast haar, niet zomaar gekuch, maar gekuch dat om aandacht vraagt. Ze kijkt opzij en Stijn staat op van zijn stoel. Hij loopt om haar heen naar de andere kant en gaat op zijn knie zitten (je weet wel, zo'n houding die mannen aannemen wanneer ze hun vriendin te huwelijk vragen). Hij haalt een klein stoffen doosje te voorschijn dat hij voor zich uitstrekt naar Liese toe. (Even voor de duidelijkheid; hij gaat haar niet te huwelijk vragen!) Hij haalt het dekseltje er af en Liese kan bijna niet geloven wat ze ziet.

De ketting, die ze zo mooi vond in het winkelcentrum maar te duur en die Stijn ook had gezien, lag in dat kleine stoffen doosje. Liese sloeg haar handen voor haar mond. "Voor mijn liefste Liese" zei Stijn plechtig en nam het uit het doosje. Hij hing het rond haar hals en ging dan weer op zijn plaats zitten. Liese en Stijn keken elkaar een poosje aan en iedereen aan de tafel klapte in hun handen. Liese vond dat best een beetje ongemakkelijk, maar nu Stijn zo dicht bij haar was, maakte ze zich daar niet al te druk over. Ze zat zo dicht bij Stijn, dat ze haar hoofd op z'n schouder kon leggen. En dat deed ze ook.