Ontvoering op naaldhakken (Voltooid)

Hoofdstuk 12

                                                Hoofdstuk 12

Het zwarte scherm maakte plots plaats voor een wit en verblindend licht. Liese opende traag haar ogen en probeerde te herkennen waar ze was. Alles was wit om haar heen. Haar ogen bleven hangen bij twee paar oogjes die haar aankeken. De gezichtjes waren betraand en ze lachten naar Liese. Het waren Nina en Caro. "W..., waar ben i... ik?" Lieses stem klonk hees, alsof ze in geen dagen meer gepraat had.

Terwijl Caro de kamer uitliep met haar gsm in haar hand, vertelde Nina dat Liese in het ziekenhuis was en dat ze al een week in coma lag. Lieses ogen werden groot toen ze dat laatste hoorde. Was ze echt een week lang van de aardbol geweest? Ze kon het nauwelijks geloven.

"We hebben nog een verrassing voor je", zei Nina na een kleine stilte. Ze zette een stap opzij, waardoor Liese het tafeltje tegen de muur tegenover haar kon zien. Op de tafel stond de kooi, die meer als een week geleden nog op haar kamer stond. Het vogeltje huppelde alsof het blij was dat Liese 'ontwaakt' is. Ze hadden het dus gevonden voordat het diertje stierf van de honger. Liese had niets over het dier tegen haar moeder gezegd, dus was ze blij dat het diertje toch werd ontdekt. Er verscheen meteen een glimlach op Lieses gezicht bij het zien van dat kleine enthousiaste vogeltje.

"Hij is weer helemaal de oude, je moeder vond hem op je kamer. We waren zo ongerust over waar je was. Je moeder heeft iedereen gebeld die ze kende en toen niemand wist waar je was, heeft ze de politie er bij gehaald. We hebben uren samengezeten in jouw woonkamer; nadenkend en zwijgend" ging Nina verder na een poosje. "Hoe hebben jullie me gevonden?" fluisterde Liese zacht, omdat haar stem niet luider wou praten. Op dat moment kwam Caro terug binnen en kondigde enthousiast aan: "Hij komt er aan!" "Wie?" wilde Liese weten. "Verrassing" antwoorden Nina en Caro in koor.

"Hoe hebben jullie me gevonden?" probeerde Liese nog eens. Caro nam dit keer het woord: "Wel, toen Nina je telefoontje kreeg, heeft ze dat meteen tegen iedereen gezegd die het moest weten. Dat was ook het moment dat we konden bevestigen wat we al wisten: je was ontvoerd". Caro hapte even naar adem om dan het verhaal te vervolgen. Ze opende haar mond en op dat moment werd er op de deur geklopt. "Binnen!" fluister-schreeuwde Liese met haar aandacht op de deur. De deur ging open en Liese kon niet geloven wie de kamer binnen kwam.

Dan vervolgde Caro het verhaal: "Het was Stijns idee om de locatie van je gsm op te sporen. We hadden geluk dat die niet ver van je verwijderd was". Nina zei snel daarna: "Maar... ik denk dat we jullie even alleen laten". En ze verdween samen met Caro naar buiten. De enige in de kamer waren nu nog Liese en Stijn (de vogel niet meegerekend). Ze kon haast niet geloven dat Stijn bezorgd was om haar, zij die zich op de achtergrond houdt en bijna niemand die weet dat ze bestaat.