Ontvoering op naaldhakken (Voltooid)

Hoofdstuk 11

                                                Hoofdstuk 11

Liese schrok wakker door een knal en greep naar haar hoofd. Haar hoofd deed pijn en ze kon maar niet achterhalen of het gewone hoofdpijn was of dat er iemand tegen haar hoofd had geslagen. Ze keek de kamer rond. Niets bijzonders op te merken, tot ze de schaduw in de hoek van de kamer zag. Twee donkere, blinkende ogen staarde haar aan. Een rilling liep over Lieses rug als ze de persoon beter bekeek. Ze was er weer en Liese had niet eens gemerkt dat ze binnen was gekomen. Of misschien wel, dat zou die knal verklaren.

De persoon kwam dichterbij toen ze zag dat Liese wakker was. Op haar gezicht was af te lezen dat er iets was. Iets dat niet goed was voor haar, iets dat Liese bang maakte. Lieses oog viel op een voorwerp dat haar ontvoerster in haar hand had. Liese keek beter en het koude zweet brak uit. Een revolver! "Nee, doe het niet. Daar ga je spijt van krijgen. Je wil geen moord op je geweten?!" probeerde Liese haar te overhalen. Ze hief haar hand met de revolver omhoog. Was die dan het einde? Dacht Liese. Dit kon toch niet het einde zijn? Nu toch nog niet?

Op dat moment zwaaide de deur open, Liese sprong opzij en draaide haar hoofd naar de deur. Twee schaduwen stonden in de deuropening. Liese moest geen moeite doen om ze te herkennen. Nina en Caro. Er verscheen ook een derde figuur, maar die kon Liese niet meteen thuisbrengen. Het maakte haar ook niet meer uit. Ze was gered, haar vriendinnen kwamen haar redden. Tranen sprongen in haar ogen en dit keer niet van verdriet, maar van blijdschap.

Liese rende naar de deur en haar vriendinnen toe. "Stop! Leg dat ding neer, Wendy!" weergalmde een stem door de kamer. Liese herkende de stem maar kon hem niet thuisbrengen. Het was een mannen stem, lief en toch dwingend. Liese voelde een stomp in haar zij en kreunde. Ze hoorde een klik achter zich, gevolgd door een knal. Drie stemmen schreeuwde "Neee...!!!". Maar het was te laat. Liese voelde iets in haar rug, het leek wel een degen die door haar heen werd gestoken. Liese schreeuwde en zakte door haar benen.

Op haar knieën met haar handen steunend op de grond probeerde ze zich te realiseren wat er was gebeurt. Maar ze voelde zich steeds zwakker en zwakker worden. Haar gezichtsveld werd wazig, gevolgd door zwarte plekken tot ze uiteindelijk niets meer zag dan alleen maar een zwarte omgeving. Ze voelde nog net hoe ze door haar armen zakte en hoorde voetstappen haar kant opkomen, snel en steeds luider. Daarna was er niets meer; geen zicht, geen geluid en zelfs geen gevoel. Het enige dat er wel nog was, was haar onregelmatige hartslag, die na een tijdje ook wegzwierf.