ฟิคชั่นเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นจากมโนหนักและแรงกาวจากผู้เขียน ไม่มีเนื้อหาสาระหรือความรู้ใดๆนอกเสียจากกาวกระป๋องที่อยากมอบให้ผู้อ่านได้สูดไปพร้อมๆกัน โดยเรื่องนี้ประกอบไปด้วยทั้งเนื้อหาความรุนแรง เพศ และการใช้ภาษา
รวมถึง NC 20+ ที่ต้องใช้วิจารณญาณในการอ่านหรือเตรียมผ้าซับเลือดไว้ด้วย ผู้อ่านอายุเท่าไหร่ก็ต้องใช้วิจารณญาณมากๆด้วยกันทั้งนั้นจ้าาาาาาา
.
.
.
.
เป็นไงบ้างคนสวย : Downey
.
กำลังจะเดินทางแล้ว TT : Letty
.
มีคนไปด้วยหรือเปล่า ?
แล้วไปถึงที่นั่นยังไงต่อ : Downey
.
ไม่มี มีแค่คนของป๊ามาส่งตอนนี้หายไปหมดแล้วกำลังรอขึ้นเครื่อง รู้แค่ถ้าไปถึงนู้นจะมีคนมาดูแลอีกทีนึง ไม่รู้ยังไง เขาจะพากูไปฆ่าป่ะวะ แบบนังลูกไม่รักดีอะไรแบบนี้ ถถถถถถถถ : Letty
.
ติงต๊องงง -..- ป๊าคงเตรียมไว้ให้แล้วล่ะ
นี่คิดว่าเราน่าจะถึงพอๆกัน
เดี๋ยวเจอกันที่โน่นนะคนสวย : Downey
.
Ok. see ya : Letty
.
.
สการ์เล็ทถอนหายใจยาวเหยียดราวกับต้องการไล่ความรู้สึกเหนื่อยหน่ายที่ก่อขึ้นในจิตใจครั้งแล้วครั้งเล่าหลังจากกดส่งข้อความไปให้เพื่อนรัก อาจจะเพราะหลายเหตุผลที่ทำให้ตนรู้สึกหว้าเหว่ โดดเดี่ยวและห่วงหาบุคคลที่ตนยังคิดถึงทุกลมหายใจตั้งแต่จากกันมา
และทุกครั้งที่ได้ออกเดินทางตนมักจะตื่นเต้นกับสิ่งใหม่ที่จะได้พบเจอแต่การเดินทางในครั้งนี้กลับแตกต่างจากความสุขในการเดินทางครั้งอื่นๆที่ตนไม่มีทางรู้เลยว่าหนทางที่ต้องไปเผชิญข้างหน้าเป็นเช่นไร
สการ์เล็ทซะอย่าง ไม่กลัวอยู่แล้ว -..-
.
แต่คิดถึง Hubby นี่สิ...TT
.
.
เราต้องได้เจอกันอีกแน่สการ์เล็ท
คำสัญญาที่หนักแน่นมั่นคงและอบอุ่นนั้น ที่ทำให้ตนรู้สึกวางใจและคลายกังวลไปได้มาก แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่รู้ว่าจะได้กันอีกจริงหรือเปล่า...
เพียงแค่คิดเช่นนั้น กรอบดวงตาคู่สวยของเด็กสาวก็ร้อนผ่าวและเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำใสที่พร้อมจะหยดลงอาบผิวแก้มเนียนได้ทุกเมื่อ
.
.
"Good Evening ladies and gentlemen, this is Captain Brianne Larson speaking..."
.
ข้อความประกาศจากสายการบินด้วยน้ำเสียงหวานละมุนสุดคุ้นหูจังหวะหัวใจของเด็กสาวเต้นรัวเร็วจนแทบทะลุออกมานอกอก เมื่อได้ยินชื่อของบุคคลที่ตนห่วงหาและเฝ้ารอคอยทุกวินาทีเป็นการตอกย้ำว่าตอนนี้ เวลานี้ บรี ลาร์สัน อยู่ในไฟลท์นี้เช่นเดียวกันกับตน และเป็นผู้ควบคุมเครื่องบินลำนี้เองเสียด้วย
.
"Hubby!!!!!"
เด็กสาวอุทานเรียกสรรพนามที่ตนติดปากจากเจ้าของชื่ออย่างออกเสียง หยาดน้ำตาที่กักเก็บไว้ไหลรินอาบผิวแก้มเนียนอย่างเกินจะกลั้นไว้ได้อีกต่อไป ความโหยหาสัมผัสและไออุ่นจากอีกฝ่ายเข้าครอบงำจิตใจความรู้สึกที่ถูกกดไว้ภายใต้ความเข้มแข็งก็พังทลายลงภายในพริบตา
.
คิดถึง..จะขาดใจแล้ว
.
เราอยู่ใกล้กันแค่นี้เอง Hubby...
.
.
- 3 Hours later -
.
.
.
"ท่านพักเถอะครับ เดี๋ยวผมรับช่วงต่อเอง"
เสียงทุ้มสุภาพของผู้นำกัปตันอีกทีมที่เดินเข้ามาในห้องควบคุมของนักบินเมื่อถึงเวลารับผิดชอบหน้าที่ของตนเองต่อจากทีมแรก
ที่นำโดยซีอีโอสาวดูแลการควบคุมเครื่องบินลำใหญ่ที่ลอยลำอยู่เหนือนน่านฟ้ามานานกว่า 3 ชั่วโมง ซึ่งถึงเวลาที่ต้องผลัดเปลี่ยนเพื่อความปลอดภัยในการควบคุมเครื่องตามกฏของสายการบิน
"ฝากด้วยคุณโรเจอร์ส" ซีอีโอสาวลุกออกจากที่นั่งยืดเส้นยืดสายเล็กน้อยคลายคลามเหนื่อยล้าเอ่ยกับกัปตันอีกทีมอย่างเป็นกันเอง
"ครับท่าน" ผู้ถูกฝากผังรับคำพร้อมทั้งก้มศีรษะเล็กน้อยอย่างสุภาพให้กับผู้เป็นใหญ่ทั้งตำแหน่งหน้าที่และศักดิ์ศรีโดยตนให้ความเคารพนับถือ ที่กำลังเดินออกจากห้องไป
.
.
ก๊อก ก๊อก ก๊อก~
.
.
.
"Hubby!!!"
สการ์เล็ทเอ่ยเรียกบุคคลที่อยู่ตรงหน้าประตูอย่างตกตะลึงแทบไม่เชื่อสายตาตนเอง หญิงสาวร่างสูงสง่าใน Double Breasted Suit เข้ารูปสีกรมประดับยศเครื่องแบบนักบินน่าเกรงขาม เรือนผมสีบลอนด์ถูกรวบผมตึงเก็บมัดไปด้านหลังยิ่งชูบุคลิกของซีอีโอสาวให้ดูมีเสน่ห์ขึ้นอีกหลายเท่าตัวจนแทบละสายตาไปได้เลยสักวินาที
.
โอ้พระเจ้าาาาาาา -,,-
.
"ทำไมถึงใส่ชุดนี้สการ์เล็ท"
คนตัวใหญ่เอ่ยถามเสียงขุ่นเข้มและเย็นเหยียบบ่งบอกในน้ำเสียงอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจกับสิ่งที่เด็กสาวกำลังทำอยู่ในขณะนี้รวมถึงสีหน้าเฉยชาที่ปกติก็น่ากลัวมากอยู่แล้วกลับยิ่งน่ากลัวมากขึ้นกว่าเดิมไปอีกหลายสิบเท่า
ทันทีที่ประตูห้องเปิดออกแล้วเห็นเด็กสาวอยู่ในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำ จากทางสายการบินจัดเตรียมไว้ให้โดยไร้ซึ่งเสื้อผ้าชื้นอื่นๆในชุดคลุมนั้น ใบหน้าสวยเกลี้ยงเกลาเผยให้เห็นผิวขาวเนียนละเอียดน่าสัมผัสลูบไล้ ผมยาวสลวยถูกมัดขึ้นสูงจนไร้สิ่งปกปิดผิวต้นคอเนียนสวยดูเชิญชวน รวมไปถึงทรวงอกอิ่มอยู่ภายใต้สาบเสื้อที่แหวกออกเล็กน้อยอย่างจงใจ
สการ์เล็ทกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเมื่อสบสายตากับเจ้าของดวงตาสีเฮเซลที่มองมาหาอย่างดุดันกับท่าทางที่เข้มขึ้นของบุคคลที่ตนเฝ้าคิดถึงและห่วงหาอยู่แทบทุกลมหายใจซึ่งในตอนนี้ทำท่าราวกับอยากจะจับเธอบีบคอให้ตายคามือ
.
"เอ่อ.อ....คะ..คือ... หนูจะเปลี่ยนชุดน่ะค่ะ เลยไปล้างหน้ามานิดหน่อย" เด็กสาวตอบอย่างหวาดๆแต่ก็พยายามที่จะทำน้ำเสียงของตนเองให้ดูเป็นปกติมากที่สุด
.
"แล้วเปิดประตูให้ใครก็ไม่รู้ที่มาเคาะ ด้วยชุดแบบนี้น่ะหรอสการ์เล็ท" เสียงคนถามก็ยังคงนิ่งและเย็นเหยียบเสียจนคนฟังอยากจะปิดประตูแล้วมุดผ้าห่มหนีเสียเดียวนั้น
.
คำก็สการ์เล็ทสองคำก็สการ์เล็ท
โว้ยย คนอะไรน่ากลัวเป็นบ้า น่ากลัวกว่าป๊าอีก
ฮืออออ ;-;
.
.
"หนะ...หนูขอโทษค่ะ..."
เด็กสาวเอ่ยขึ้นเสียงสั่นสีหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัดกับการถูกดุอย่างจริงจังครั้งแรกของบุคคลตรงหน้าที่น่ากลัวกว่าที่เคยโดนบิดาดุมาทั้งชีวิต บรีเห็นเช่นนั้นจึงขยับก้าวเข้าไปในห้องใช้ตนเองบังร่างของคนตัวเล็กไว้แล้วเลื่อนปิดประตูห้องสูทลงในทันที
.
"ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก เธอเป็นเมียฉัน ฉันหวง" ซีอีโอสาวเอ่ยขึ้นชัดถ้อยชัดคำพร้อมกับยกมือขึ้นช้อนปลายคางเล็กของเด็กสาวตรงหน้าให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากัน กลิ่นหอมหวานคุ้นเคยจากฟีโรโมนที่กระจายฟุ้งไปทั่วห้องทำให้อัลฟ่าสาวผ่อนคลาย และถูกปลุกสัญชาตญาณความต้องการภายในจิตใจให้ลุกโชนขึ้นอีกครั้งไปพร้อมๆกัน
คนตัวสูงโน้มใบหน้าแนบริมฝีปากอุ่นเข้าหาคนตัวเล็กกว่าแล้วกดจูบบดขยี้กลีบปากอวบอิ่มได้รูปอย่างหิวกระหายแทนความรู้สึกคิดถึง โหยหาที่ขาดหายไปในช่วงเวลาก่อนหน้าราวกับต้องการให้จูบนี้แทนความรู้สึกเพื่อบอกให้อีกคนได้รับรู้
วงแขนแกร่งโอบรอบเอวเล็กดึงให้เข้ามาแนบชิดสการ์เล็ทยกแขนเล็กโอบรอบคอของคนตัวสูงกว่าอย่างหาที่พึ่งจูบดูดดื่มหนักหน่วงและล้ำลึกที่ทัั้งสองค่อยสอดประสานความรู้สึกที่มีให้แก่กับราวกับจะชดเชยให้อีกฝ่ายไปตามแต่หัวใจ สัญชาตญาณ ความปรารถนาและร่างกายที่หลอมรวมกันเป็นหนึ่งอีกครั้ง...
.
.
.
.
.
"หนูนึกว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว..."
เสียงแหบทุ้มของเด็กสาวเอ่ยขึ้นในขณะที่กอดเกยร่างอยู่บนตัวของคนตัวใหญ่กว่าที่นอนหนุนแขนของตนเองข้างหนึ่งและอีกข้างใช้โอบกอดร่างของสาวน้อยไว้และลูบไล้แผ่นหลังสวยเปลือยเปล่าอย่างหลงใหลไร้ซึ่งเสื้อผ้าปกปิดระหว่างกันเว้นเสียแต่ผ้าห่มผืนหนาที่ปิดคลุมร่างของทั้งสองไว้หลังจากผ่านบทรักสุดแสนเร่าร้อนถึงอกถึงใจที่มอบให้กันและกันอย่างสุขสม
.
"ทำไมถึงคิดแบบนั้นฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่หรือ?"
.
"ก็...จู่ๆป๊าก็ส่งหนูมาอยู่อังกฤษ"
.
"เขามีเหตุผลไงเบบี๋ เพื่อความปลอดภัยของเธอนะ"
.
"ทำไมคะ ฮับบี้รู้เหตุผลนั้นหรอ?"
.
"เอาเป็นว่าเพื่อความปลอดภัยของเธอเอง แล้วก็อย่าโกรธพ่อ เขาคงมีเหตุผล" บรีเอ่ยเสียงอุ่นแล้วจูบบนหน้าผากสวยอย่างอ่อนโยน
.
"ตอนนี้ไม่โกรธแล้วล่ะค่ะ ถ้าการที่ป๊าส่งหนูมาแล้วทำให้หนูได้เจอฮับบี้" สการ์เล็ทยิ้มหยีตาให้คนตัวใหญ่อย่างอารมณ์ดีจนทำให้คนยิ้มยากอย่างบรี ลาร์สัน หลุดขำออกมาได้อีกครั้ง
.
"ยัยตัวแสบ แล้วเป็นไงชอบไหม? นี่เป็นไฟลท์แรกของเครื่องบินลำนี้เลยนะ"
.
"ชอบสิคะ ถือว่าหนูเลือกได้ถูกเวลาพอดี" เด็กสาวเอ่ยอย่างภาคภูมิใจกับการเลือกช่วงเวลาและสายการบินของตนเอง
.
"ใช่ เพราะเธอเป็นคนเลือกถึงได้เป็นเครื่องเป็นลำนี้ ฉันตั้งใจให้คนที่ฉันแคร์ที่สุดได้นั่งก่อนเลยนะ"
.
"หือออ?"
