Moonlight Sky☁️✨

Chapter 16

ฟิคชั่นเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นจากมโนหนักและแรงกาวจากผู้เขียน ไม่มีเนื้อหาสาระหรือความรู้ใดๆนอกเสียจากกาวกระป๋องที่อยากมอบให้ผู้อ่านได้สูดไปพร้อมๆกัน
โดยเรื่องนี้ประกอบไปด้วยทั้งเนื้อหาความรุนแรง  เพศ และการใช้ภาษา รวมถึง NC 20+ ที่ต้องใช้วิจารณญาณในการอ่านหรือเตรียมผ้าซับเลือดไว้ด้วย ผู้อ่านอายุเท่าไหร่ก็ต้องใช้วิจารณญาณมากๆด้วยกันทั้งนั้นจ้าาาาาาา
.
.
.
.
คุณคิดว่าช่วงเวลาแห่งความสุขที่คุณคิดว่ามันจะอยู่กับคุณไปตลอดนั่นมันจะมีอยู่จริงน่ะหรือ...
โกหกทั้งเพ!!!
บางครั้งความสุขที่เข้ามาในชีวิตมันก็เพียงแค่ต้องการทำให้ความทุกข์ที่กำลังจะเข้ามาหาคุณมันสาหัสกว่าเดิมเท่านั้นเอง....
.
.
.
- Seven weeks Later -
.
.
แสงแดดอ่อนลอดผ่านรอยแยกและชายผ้าม่านเข้ามาในห้องนอนใหญ่ที่บ่งบอกเหมือนกันในทุกๆวันว่า เช้าวันใหม่ได้มาถึงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
หลายคนอาจจะเกลียดการตื่นเช้าเป็นที่สุดเพราะเหนื่อย นอนยังไม่พอ หรืออะไรก็ตาม แต่สำหรับฉันการที่ต้องตื่นมาเพื่อพบกับความจริง ความจริงที่แม้แต่สิ่งที่เป็นความฝันที่เลวร้ายนั้น บางครั้งก็ยังไม่เจ็บปวดเท่ามันเลยสักนิด
.
.
.
"ป๊าไม่!!!!!!!!!!!!"
.
สการ์เล็ทตะโกนกรีดร้องจนสุดเสียงอย่างเสียขวัญเมื่อเห็นบิดายกปืนขึ้นจ่อตรงไปหาคนรัก ก่อนจะวิ่งถลาเข้าไปหาด้วยความเร็วสุดชีวิตแล้วกางแขนออกกว้าง เอาตนเองเป็นที่บดบังให้อีกฝ่ายหมายจะรับลูกกระสุน
แต่ผู้ที่ยืนอยู่ก่อนหน้ากลับเร็วกว่าจึงคว้าร่างเล็กของเด็กสาวที่พุ่งเข้ามาหากอดไว้แน่น แลัวหันหลังใช้ตนเองเป็นฝ่ายปกป้องอีกคนไว้อย่างไม่ได้หวาดกลัวแต่อย่างใด ในขณะเดียวกันที่เรนเนอร์เหนี่ยวลั่นไกปืน
.
ปัง!!!!!!!!!
.
.
เสียงปืนดังขึ้นสนั่นรวมถึงตัวของฉันที่ถูกคว้ากอดไว้แน่นทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนฉันเองก็ยังตั้งตัวไม่ทันจนรู้สึกได้ถึงความสั่นไหวร่างกายของตัวเองที่เกินความควบคุมไปไกลไม่ใช่เพราะหวาดกลัวลูกกระสุนเลยสักนิด
แต่เพราะตัวของฉันถูกอีกคนที่ฉันอยากปกป้องเขา หันร่างของตัวเองเพื่อใช้ไว้บังลูกกระสุนนั่นให้ฉันต่างหาก ร่างของคนที่โอบกอดฉันไว้กระตุกคล้ายกับสะดุ้งพร้อมกับเสียงปืนแสนโหดร้ายนั่น
.
แต่สิ่งที่โหดร้ายกว่าคืออะไรรู้ไหม...
.
อ้อมกอดที่โอบรัดฉันไว้แน่นค่อยคลายออกช้าๆราวกับคนที่ไร้เรี่ยวแรงฉันรีบเงยหน้าขึ้นสำรวจมองใบหน้าของคนตัวสูงกว่าอย่างร้อนรน ดวงตาสีเฮเซลที่ฉันหลงรักนั้นดูเหม่อลอยเสียจนฉันใจเสีย
ดวงตาของฉันวูบไหวร้อนผ่าวและพร่ามัวความกลัวเข้ากอบกุมจิตใจมือของฉันเย็นเฉียบและสั่นเทาและได้แต่ภาวนาในใจหลายต่อหลายครั้งขอให้คนรักของฉันไม่เป็นไร
.
ได้โปรดดดด
.
"อย่าโทษตัวเองนะ เข้าใจไหม....สการ์เล็ท"  ฮับบี้บอกกับฉันด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบากว่ากระซิบพร้อมกับรอยยิ้มจางๆที่ดูพยายามฝืนอย่างที่สุด จึงทำให้ฉันเข้าใจทั้งหมดได้ทันทีว่านั่นเกิดอะไรขึ้น
.
ไม่นะ....
.
ไม่!!!!!!
.
"ฮับบี้!!!!!"
ฉันสะดุ้งตัวตื่นตะโกนร้องออกมาจนสุดเสียงอย่างทุกวันพร้อมกับหอบหายใจเหนื่อยและสะอึกสะอื้นจนตัวโยนถึงแม้จะอยู่ท่ามกลางบรรยากาศที่แสนเย็นฉ่ำภายในห้องแต่ใบหน้าของฉันกลับเต็มไปด้วยเหงื่อที่ฝุดพราวจนชื้นแฉะและน่าหงุดหงิด
ฉันปรับสายตาแล้วมองไปรอบตัวอีกครั้ง เพื่อย้ำเตือนให้ตัวเองให้รู้ว่าได้ตื่นจากฝันร้ายนั้นเพื่อเผชิญหน้ากับความเป็นจริงที่เรียกว่าเป็นฝันร้ายกว่า ก้อนสะอึกมากมายที่จุกแน่นอยู่ในลำคอทำให้ฉันระเบิดเสียงสะอื้นออกมาอีกครั้ง ความโหดร้ายที่เกิดขึ้นกลับฆ่าจิตวิญญาณของฉันให้ถดถอยลงทุกวันอย่างน่าเศร้า
.
ฉันคิดถึงเขาเหลือเกิน....
หนูใจจะขาดแล้วฮับบี้...หนูอยู่ไม่ไหว
.
ความรู้สึกวิงเวียนหน้ามืดคล้ายจะเป็นลมพาให้ภาพดวงตาพร่าเลือนและทุกอย่างหมุนติ้วเป็นลูกข่างช่างน่าสะอิดสะเอียน
อีกวันแล้วสินะ...
ฉันไม่สามารถกลั้นของเหลวบางอย่างที่กำลังเอ่อล้นขึ้นในลำคอพร้อมจะออกมาด้านนอกได้ทุกเมื่อ ทำให้ต้องรีบผุดลุกขึ้นจากที่นอนยกมือขึ้นปิดปากแล้วกึ่งเดินกึ่งคลานไปยังห้องน้ำที่อยู่อีกด้านของห้องอย่างรีบร้อน
.
อ้วกกกกกกกกกกกกกกกก
เมื่อถึงจุดหมายพร้อมกับความอดทนทั้งหมดได้พังทลายลงของเหลวที่จุกอยู่ในลำคอทั้งหมดทยานออกไปสู่เวิ้งกว้างของชักโครกเบื้องหน้าพร้อมกับเรี่ยวแรงของฉันทั้งหมดที่ออกไปด้วย
.
ให้ตายเถอะสการ์เล็ท เป็นอะไรกัน...
.
แต่ฉันคงมานั่งเอื่อยเฉื่อยกอดชักโครกเช่นนี้ไม่ได้ มันจะทำให้ฉันเสียเวลาที่จะได้อยู่กับเขา...แค่วินาทีเดียวฉันก็ไม่อยากเสียไป
ฉันพยายามยกหัวที่แสนจะหนักอึ้งและหมุนติ้วจนแทบจะขยับไม่ได้ของตัวเองขึ้นจากขอบฝาชักโครก แล้วค่อยขยับตัวนั่งพิงกับกำแพงห้องน้ำที่เย็นเหยียบเสียจนต้องสะดุ้งพร้อมกับขมวดคิ้วเข้าหากัน
.
สภาพทุเรศเป็นบ้าเลยฉัน -..-
.
มันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้วในตอนนี้
.
สักห้านาทีขอแค่ให้อาการนี้มันหายไปสักหน่อย