Moonlight Sky☁️✨

Chapter 10

ฟิคชั่นเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นจากมโนหนักและแรงกาวจากผู้เขียน ไม่มีเนื้อหาสาระหรือความรู้ใดๆนอกเสียจากกาวกระป๋องที่อยากมอบให้ผู้อ่านได้สูดไปพร้อมๆกัน โดยเรื่องนี้ประกอบไปด้วยทั้งเนื้อหาความรุนแรง เพศ และการใช้ภาษา รวมถึง NC 20+ ที่ต้องใช้วิจารณญาณในการอ่านหรือเตรียมผ้าซับเลือดไว้ด้วย ผู้อ่านอายุเท่าไหร่ก็ต้องใช้วิจารณญาณมากๆด้วยกันทั้งนั้นจ้าาาาาาา
.
.
.
.
- Winter Airlines Los Angeles -
.
.
"ไงคุณเรนเนอร์ ผมได้ข่าวว่า คุณส่งลูกสาวไปอยู่อังกฤษ" เสียงทุ้มเยือกเย็นของผู้กุมอำนาจแห่งวินเทอร์แอร์ไลน์เอ่ยขึ้นอย่างไม่รอช้าพร้อมกับร้อยยิ้มที่ดูเป็นมิตรอย่างเคย
"อ่า..ครับ ผมคิดว่าลูกสาวผมควรจะได้เรียนรู้อะไรหลายอย่าง" ผู้ก้าวเข้ามาในห้องเอ่ยอย่างสุภาพพร้อมกับรอยยิ้มจางๆไร้ความหวาดกลัวหรือกังวลกับคำขู่จากข้อความเมื่อก่อนหน้านี้
"หวังว่า...จะคุณจะไม่ได้เปลี่ยนข้าง"
"ครับ เมื่อผมตัดสินใจแล้วผมก็ไม่คิดจะเปลี่ยนไปไหนแน่" เรนเนอร์ตอบเสียงหนักแน่นในขณะสบสายตากับอีกคู่สนทนาฝ่ายอย่างมั่นคงแน่วแน่ในแววตา
"งั้นก็ดี เพราะผมจะได้ไม่ต้องเหนื่อยพูดเยอะ หรือต้องทำอะไรที่ให้ความสัมพันธ์ที่ดีของเรามัน ขาดสะบั้นลง"
"ครับ"
"เมื่อวันงานเลี้ยง ผมเห็นลูกสาวคุณดูสนิทกับลาร์สัน...คงอยู่ใกล้ยัยนั่นได้ไม่ยาก ซึ่งผมคิดว่ามันเป็นอะไรที่ดีเลยสำหรับเรา"
เซบาสเตียนแค่นยิ้มเอ่ยขึ้นอย่างสบอารมณ์ขยับเดินเข้าใกล้ผู้เป็นบิดาของเด็กสาวที่ตนวาดหวังว่าจะมีปรโยชน์ในอนาคตพร้อมกับยื่นมือมาตรงหน้า เรนเนอร์จึงคว้ามือตรงหน้าแล้วบีบเล็กๆพอเป็นพิธี
"ครับคุณสแตน"
"คุณนี่ก็แผนสูงใช่ย่อยถึงได้มาอยู่ในจุดนี้ได้"
"ธุรกิจมันก็ต้องมีเกมส์ มีความท้าทายบ้างไม่งั้นจะสนุกได้ยังไงล่ะครับ"
"ใช่ ผมถึงได้หวังว่างานนี้เกมส์ของเรามันจะสนุกกว่าที่เคยเป็น หวังว่าคุณจะไม่ทำให้ผมต้องผิดหวัง"
"ไม่ผิดหวังแน่ครับ..."
.
.
.
.
.
รถยนต์คันหรูแล่นความความเร็วไปบนถนนวิวทิวทัศน์เต็มความงดงามของบ้านเมืองที่ด้วยความเจริญรุ่งเรืองแต่ยังคงความมีเอกลักษณ์ศิลปะตึกราบ้านช่องเป็นมนตร์เสน่ห์เฉพาะตามแบบฉบับเมืองอังกฤษ
สการ์เล็ททอดสายตามองออกไปยังนอกหน้าต่างบรรยากาศในรถคันหรูเงียบเชียบจนแทบได้ยินเสียงลมหายใจ ดวงตาสีเทาอ่อนหม่นลงแม้เบื้องหน้าของตนนั้นจะเป็นบรรยากาศของบ้านเมืองที่ชื่นชอบเป็นอย่างก็ตาม
ซีอีโอสาวละสายตาออกจากหน้าจอ ipad ลอบมองบุคคลที่นั่งอยู่ด้านข้างพร้อมกับท่าทางเรียบเฉยจนน่าแปลกใจ ความเฉยชาของเด็กสาวที่แสดงท่าทีนั้นตั้งแต่สนามบินชวนให้รู้สึกเย็นกระดูกสันหลังได้อย่างน่าประหลาด
.
เป็นอะไรไปนะ..
.
.
- Larson's Penthouse Heron Tower London -
.
"ฉันรักเธอหนักไปหรอ หื้ม"
เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกับวงแขนแกร่งของคนตัวสูงกว่าที่โอบกอดจากด้านหลังจนร่างบางแทบจะจมไปในอ้อมกอดนั้นพร้อมกับวาคางเกยบนไหล่เล็ก กลิ่นหอมหวานจางๆของ Cotton Candy จากเด็กสาวที่ลอยขึ้นสัมผัสปลายจมูกโด่งกลับให้ความรู้สึกอบอุ่นและผ่อนคลายให้กับอัลฟ่าสาวได้เป็นอย่างดี
"...."
"เป็นอะไรหรือเปล่า..เธอเงียบมาสักพักแล้วนะเบบี๋"
"หนูก็แค่เหนื่อยน่ะค่ะ..."
สการ์เล็ทตอบเสียงอ่อนเพราะนั่นไม่ใช่เพียงความเหนื่อยล้าทางกายไม่ว่าจะจากบทรักแสนเอาแต่ใจของคนที่กอดตนอยู่ตอนนี้หรือการเดินทางไกลหลายชั่วโมงเพียงเท่านั้น แต่มีสิ่งหนึ่งที่กำลังถูกรบกวนจิตใจอยู่เป็นอย่างมาก
รอยยิ้มและท่าทางสนิทสนมในบทสนทนาสั้นๆ ที่คนดุและเย็นชาอย่าง บรี ลาร์สัน แสดงออกมายิ่งทำให้ตนรู้สึกหวงแหน และหงุดหงิดอยู่ภายในใจมากเกินกว่าจะสามารถอธิบายเป็นคำพูดอะไรได้ในตอนนี้
.
.
เป็นเมียงั้นหรอ เป็นเมียแล้วทำอะไรได้.....
.
หวงได้หรือเปล่า
.
.
.
"อืม..เหนื่อยเหมือนกัน งั้นเราไปแช่น้ำอุ่นกันมั๊ย" คนตัวสูงเอ่ยขึ้นอย่างเอาใจพร้อมกับไล้ปลายจมูกโด่งบนผิวแก้มเนียนของคนในอ้อมกอดเพื่อสูดดมกลิ่นหอมหวานและสัมผัสผิวเนียนนุ่มอย่างหลงใหล
.
"ไม่ดีกว่าค่ะ ...เดี๋ยวหนูว่าจะไปหาร็อบ" สการ์เล็ทพูดพลางพยายามขยับตัวออกจากอ้อมแขนของอีกฝ่ายที่ดูเหมือนจะไม่สำเร็จ
.
"ใคร!" คนตัวใหญ่กว่าถามเสียงขุ่นพร้อมกับคว้าร่างของเด็กสาวที่กำลังทำท่าจะขยับออกไปให้หันกลับเผชิญหน้าแล้วสบตากัน
.
"ก็..ร็อบเป็นคนที่หนูสนิทด้วยที่สุดในชีวิตแล้ว" สการ์เล็ทอ่อมแอ้มตอบและหลบสายตาลงอย่างที่ไม่สามารถทานทนกับดวงตาสีเฮเซลคู่สวยที่เต็มไปด้วยความดุดันของคนตรงหน้าได้
.
"คนที่เธอจะสนิทด้วยที่สุดในชีวิตมีได้แค่ฉันเท่านั้น! สการ์เล็ท" บรีเอ่ยเสียงเข้มพร้อมทั้งยกมือขึ้นเชยคางเล็กให้เด็กสาวเงยหน้าขึ้นสบสายตาก่อนจะแนบริมฝีปากทาบทับเข้าหาแล้วกดจูบบดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มราวกับต้องการจะลงโทษเด็กสาวจอมแสบตรงหน้าให้หลาบจำกับสิ่งที่พูดออกมา
จูบดูดดื่มที่เต็มไปด้วยความเร่าร้อนรุนแรงและเอาแต่ใจจนสการ์เล็ทแทบขาดอากาศหายใจ มือเล็กขยุ้มเสื้อเชิ้ตของคนตัวสูงไว้แน่นเพื่อไม่ให้ตนเองล้มลงไปนอนกับพื้นเพราะรสจูบแสนเร่าร้อนนี้ซีอีโอสาวกดจูบให้ลึกขึ้นก่อนจะละริมฝีปากออกอย่างแสนเสียดาย แล้วอุ้มช้อนร่างเล็กขึ้นในอ้อมแขนอย่างรวดเร็ว
.
"ฮับบี้ปล่อยหนู!!"
.
"ปล่อยแน่เบบี๋...แต่ต้องไม่ใช่ตอนนี้" :)
.
.
.
.
"ขอบคุณคุณโอเซ่นนะคะที่ยอมมาพบดิฉันในวันนี้ถึงแม้จะกระทันหันไปหน่อย"
ซีอีโอสาวเอ่ยทักทายเจ้าของชื่อสาวสวยผู้เป็นเจ้าของธุรกิจจิวเวลรี่เครื่องประดับส่งออกอันดับต้นๆของโลกที่นั่งรออยู่ก่อนหน้าได้ไม่นานนักหลังมีคำสั่งขอพบด่วนจาก บรี ลาร์สัน หล่อนจึงไม่คิดปฏิเสธคำเชิญนั้นและพร้อมที่จะเข้าพบได้ในทันที
"ด้วยความยินดีเลยค่ะคุณลาร์สันพอดีช่วงนี้ฉันอยู่อังกฤษอยู่แล้วเลยไม่ได้ลำบากอะไรค่ะ" หญิงสาวยิ้มให้ผู้เป็นใหญ่กว่าอย่างมีมารยาทและเป็นกันเองอยู่ในที
"นี่ค่ะ ดิฉันลองออกแบบไว้คร่าวๆก่อน อยากได้โครงสร้างรวมถึงจิวเวลรี่ประดับรายละเอียดตามที่ระบุไว้เลย"
บรีเอ่ยพลางยื่นแฟ้มบางบรรจุเอกสารสำคัญที่ตนตั้งใจทำมาเป็นอย่างดีให้กับหญิงสาวตรงหน้าในขณะที่ทั้งสองเริ่มบทสนทนากันอยู่บริเวณลอบบี้ด้านล่างของตึกเพ้นท์เฮ้าส์หรูซึ่งน่าจะเป็นจุดนัดพบที่ดีที่สุดสำหรับเรื่องสำคัญและเป็นความลับต่อเด็กสาวที่กว่าตนจะกล่อมให้หลับได้นั่นก็แทบจะหมดเรี่ยวหมดแรง
"โอ้...สวยมากเลยค่ะคุณลาร์สัน"
หญิงสาวเอ่ยขึ้นราวกับละเมอมองพิจารณารายละเอียดเครื่องประดับที่ได้รับจากซีอีโอสาวอย่างสุดทึ่ง ตัวเพชรหายากน้ำงาม
แบบเดียวกับแหวน Pink Star เพชรสีชมพูที่มีมูลค่ามหาศาลกับลวดลายแปลกใหม่เต็มไปด้วยความหรูหราและอ่อนหวานที่ถูกออกแบบอย่างใส่ใจที่เข้ากันทั้งเซ็ทเครื่องประดับ สร้อยคอ สร้อยข้อมือ ต่างหู และ แหวนโดยรายละเอียดนั้นบ่งบอกอย่างชัดเจนจนแทบจะสามารถคาดเดาบุคลิกของคนใส่ได้ไม่ยากเลยว่ามีลักษณะเป็นเช่นไร
"ดิฉันไม่วอรี่เรื่องค่าใช้จ่าย แต่ขอให้ได้ตามนี้ก็พอค่ะ" บรีเอ่ยเสียงเรียบถึงความต้องการของตนเอง
"ได้ค่ะคุณลาร์สัน"
"ฝากด้วยนะคะ ถ้าหากต้องการายละเอียดเพิ่มเติมหรือติดปัญหาตรงไหนสามารถบอกเทสซ่าหรือถามดิฉันก็ได้ค่ะ มันสำคัญกับฉันมากเพราะฉะนั้นได้โปรดใส่ใจกับมันเหมือนกับงานชิ้นอื่นๆที่คุณทำให้ดิฉันด้วยนะคะ"
"ดิฉันใส่ใจกับงานทุกชิ้นอยู่แล้วค่ะ รับรองว่าไม่ผิดหวังแน่นอน เป็นของขวัญพิเศษให้แฟนใช่ไหมคะ"
"ไม่ใช่แฟนหรอกค่ะ.."
"โอ้ ดิฉันขอโทษค่ะที่ถามแบบนั้น"
"ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ใช่แฟน...แต่เป็นว่าที่คุณนายลาร์สัน ดิฉันเลยอยากออกแบบให้เป็นของขวัญที่มีชิ้นเดียวในโลกให้กับเขา"
"คนรักของคุณ โชคดีมากเลยค่ะ"
"ดิฉันมากกว่าค่ะที่โชคดี ยังไงฝากด้วยนะคะ"
"ได้ค่ะ"
หญิงสาวยิ้มรับพร้อมกับก้มศีรษะให้ผู้ที่มีอำนาจเหนือกว่าน้อยๆก่อนที่จะลุกขึ้นจับมือคล้ายกับตกลงร่วมกันทำธุรกิจใหญ่อย่างเป็นมิตรแล้วเดินออกจากบริเวณนั้นไป
โดยมีสายตาคู่หนึ่งที่ลอบมองทั้งสองอยู่ไม่ไกลแล้วตัดสินใจเดินออกจากบริเวณนั้นขึ้นรถสปอร์ตคันหรูที่จอดรอรับอยู่ออกไปด้วยความรวดเร็ว
.
.
.
.
.
.