Pagkatapos ng klase ko dumeretso na agad ako sa tambayan ko. Kahapon pa ako walang sa mood, dahil sa nalaman ko. Sinabi ko na rin yun kina mommy at daddy kaya si mommy iyak ng iyak kagabi pati na rin si daddy kaya ako si anak dakilang taga pagpatahan. Pinalakas ko na lang ang loob nila at sinabing kakayanin ko to. Pero sa totoo lang hindi ako sigurado. Anong mangyayari sa akin ngayon? Wala na ba talagang pag-asang mabubuhay ako. Wala na ba talaga?
“pssst”
May asungot na naman.
“bakit?”
“pwede akong umakyat dyan?”
“ano bang kailangan mo?”
“kakausapin lang kita”
“geh, bahala ka”
Pagkaakyat ni Jayden, umayos ako ng upo.
“ano bang sasabihin mo? At kailangan pa nating mag-usap.”
“I know”
“ha?”
“I already know why you not let me to be your friend.”
“anong bang pinagsasabi mo?”
“I know about your condition.”
O_________________O p-pa-pano nya nalaman.
“anong condition na pinagsasabi mo?”
“Sophia, I know about your sickness. Alam ko na ang tungkol sa sakit mo.”
>_______< nalintikan na. pano nya nalaman? Anong gagawin ko?
“a-anong s-sakit ?”
“oh Sophia don’t make me fool. Umamin ka na.”
Paano ito? Should I tell him the truth? Bahala na nga.
“p-paano m-mo n-nalaman?”
“simple lang. it happened that my father is your personal doctor.”
“ha? Si Dr. Aquino?”
“yes”
Oo nga pala. Jayden Ross AQUINO. My god. Bat sa lahat pa na magiging anak ni Dr. Aquino si Jayden pa. ang malas ko naman talaga oh. Mukhang mapapadali talaga ang buhay ko nito.
“please Jayden, I beg you not to tell anyone about this. Please”
“and why should I?”
“because I want. I have a certain reason kung bakit ayaw kong ipaalam sa kahit na sino.”
“at bakit?”
“its my personal reason, mind not ask about it.”
“okay okay. I will not tell anyone about this in one condition.”
“ano yon?”
“let me be your friend and I will not tell them what I know.”
“bat ba kasi gusto mo akong maging kaibigan?”
