Kasalukuyan kaming nakaupo ni Drew sa may tambayan namin. Napagod kami kakatakbo kanina. To kasing walang hiyang Drew na to. Hindi ako tinantanan hanggang hindi ako nakakapol ng pawis niya. pero thankful na din ako kasi hindi niya ako niyakap, pinunasan niya lang ako ng pawis sa braso. Kadiri pa rin >_<
“Aqui, bukod ba samin ni JR. nagkameron ka na rin bang bestfriend?”
Why of all sudden, naisip niyang itanung yun? Ano kayang meron?
“hmm. Bat mo natanung?”
“wala lang. Naisip ko lang.”
“meron akong nagging bestfriend way back then. Grade two ko siya nakilala. He is a kind of boy who can’t protect himself. He is a nerd one that’s why many of our schoolmate bully him.”
“anong nangyari? Pano kaya nagging maging magkaibigan?”
“well, isang araw. Nakita ko siyang inaaway ng tatlong schoolmate namin. Classmate niya ata. I saw the 3 little men pushed him at the wall then punched him so hard. Mga bata palang basagulero na. I saw blood running on his face kaya naalarma ako. I saw piece of wood yung parang dos por dos. At dahil may dugo akong pakialamera. Umeksena ako. Sabi ko pag hindi sila lumayo papaluin ko sila nung hawak ko. Akala ko nung una hindi effective pero glad to say natakot yung tatlo. They run and left us. Simula nun. Lagi na lang siyang nakabuntot sakin. Nung una I hate it but naramdaman ko na he is worth it. Kaya I accepted him as my friend na naglaon nagging bestfriend.”
“nasan na siya ngayon? Bat parang ni minsan hindi kita nakitang may kasama.”
“hindi ko na alam kung nasan siya. After naming gumaraduate ng elementary nagmigrate kami sa states because of my lola. Nagkasakit kasi siya at kami lang nila mommy ang pwedeng mag-alaga since nasa iba’t ibang bansa yung mga kapatid ni Mommy. Kaya iyon naiwan siya ditto. Bumalik kami nung 2nd year highschool na ko. I tried to look for him pero hindi ko na siya nakita. Hinanap ko siya but suddenly I ended up searching for nothing.”
“bat ka tumigil sa paghahanap?”
“may natuklasan kasi ako. Private part kaya di pwedeng ishare. Sorry”
“ahhh okay lang. may tanung ako?”
“what?”
“willing ka bang hanapin ulit yung bestfriend mo?”
“If I survive, I will.”
“survive? Saan?”
“hahaha nothing. Kalimutan mo na yun. Teka, diba ikaw may bestfriend ka din nung elementary, share naman dyan”
“naalala mo pala. Yes I have my bestfriend nung elementary but suddenly nagkahiwalay kami.”
“why?”
“she left me kasi”
“ha?”
“hindi ko alam kung bakit siya umalis. Nalaman ko na lang na iniwan na niya ako.”
Why I feel na connected ang story ng mga bestfriend namin sa isa’t isa? Weird. -___-
“galit ka ba sa kanya kasi iniwan ka niya?”
“hmmm. Sort of. Nung mga unang araw oo. but naisip ko na dapat di ako magalit sa kanya. Alam ko kasi na may certain reason why she left me. at ngayon alam ko na meron pala talaga”
Sana kagaya ni Drew. maintindihan din ni Phil. Na I left him because of my reason. Parang parehas pala ang nangyari samin ni Drew. ang kaibahan nga lang. Siyang iniwan. Ako ang nang-iwan. So cruel.
“nasan na siya ngayon?”
“nandito na ulit siya. Bumalik siya.”
“so ibig sabihin. Magkasama na ulit kayo ng bestfriend mo?”
“hindi rin.”
“bakit?”
“kasi hindi niya ko makilala.”
“ha? May amnesia ba yung bestfriend mo?”
“hahahaha. Wala no”
“eeh bakit?”
“I’ve changed na kasi eeh.”
“what do you mean?”
“mas gumawapo kasi ako ngayon kesa nuon.”
Errrr. Pati sa pagkekwento may kasamang kayabangan.
“nu nga?”
“yun nga. Nag-iba kasi yung physical appearance ko. Ewan ko ba dun. Di man lang niya maramdaman na nasa tabi niya lang ako.”
“lagi mo ba siyang nakikita? Lagi mo ba siyang nakakasama?”
“well, oo. Lagi ko siyang nakikita. At lagi ko rin siyang nakakasama. Pero nonsense, kasi di niya alam na nasa tabi lang niya ako. Hindi niya kasi ako makilala. That’s the sad part”
“bat hindi ka magpakilala?”
“hindi pa time eeh.”
“hindi pa? at kelan pa yung time nay un?”
“ewan ko. Pag handa na ako. At pag may lakas na ako ng loob.”
Hindi ko alam pero nakafeel ako ng pagkainis sa sinabi ni Drew. bat nya sinasayang ang oras, hindi ba niya alam na limited lang to. Tsk stk.
“alam mo Drew. kung ako sayo. Ipapakilala ko na yung sarili ko. Kasi hindi pang forever ang buhay. Maraming pwedeng mangyari na hindi mo inaasahan. Maaaring sooner or later biglang mawala yang bestfriend mo without knowing na nasa tabi lang pala niya yung bestfriend niya. kung ako sayo I will grab the opportunity para makapagpakilala sa kanya. Hindi natin alam kung hanggang kelan ang buhay Drew. No one knows our destiny. So better yet prepare yourself para makapagpakilala sa kanya soon.”
“hindi naman siguro mangyayari na mawawala siya at iiwan ulit ako. Malakas siya, matatag siya at mukha namang walang problema.”
“yan ang mali sating mga tao eeh. We just based on physical appearance. hindi natin alam o inaalam kung ano ba talagang meron sa isang tao after his appearance. Minsan mali ang nakikita ng mata. Kapag nakita mong malakas wala na agad problema, hindi mo alam na may dinaramdam na pala o rather may sakit na pala siya which may cause her life to end. Napaka unfair ng basis ng tao about judging persons capacity to live. Kapag walang nangyayari hindi kikilos. kapag may nangyari na tsaka. Magpakilala ka na sa bestfriend mo, kasi baka mawala siya bigla o iwan ka niya unexpectedly. Wag mong sayangin yung pagkakataon. Kumilos kana habang may chance ka pa”
Hindi ko namalayan na tumulo bigla yung luha ko. Kung sana alam ko lang kung nasan si Phil matagal ko na siyang pinuntahan para matagal ko siyang nakakasama. Siguro siya yung tutulong sakin at magpapalakas ng loob ko to consider the operation and to survive it. Kaso hindi ko alam kung nasan siya.
“I Love her. I really really love her. I never love someone after her. Mahal na mahal ko siya higit pa sa bestfriend. Dahil sa sinabi mo. Malapit ko ng aminin sa kanya na nasa tabi niya lang ang bestfriend niya matagal na.”
Dahil sa sinabi niya. I felt something touched my heart. Kahit na sinabi niyang mahal na mahal niya yung bestfriend niya, part of me say na para sakin yun. How weird the world is.
