𝐏𝐔𝐙𝐙𝐋𝐄 𝐏𝐈𝐄𝐂𝐄𝐒 | 𝐊𝐢𝐦 𝐓𝐚𝐞𝐡𝐲𝐮𝐧𝐠

40: Εσύ

Yoongi

"Hyung!" Άκουσα να φωνάζει κάποιος,από πίσω μου. Γύρισα το κεφάλι μου προς το μέρος,και είδα αυτόν που περίμενα..

"Jihoon!" Ανταπέδωσα,και ένα χαμόγελο ξέφυγε από τα χείλη μου.

Ο αδερφός μου...

"Τι κάνεις Yoongi;" Με ρώτησε αγκαλιάζοντας με.

"Προσπαθώ να είμαι καλά," απάντησα ειλικρινά "εσύ;"

"Εγώ είμαι πάρα πολύ καλά!" Είπε και χαμογέλασε. "Και είμαι σίγουρος,πως σε λίγο καιρό,και εσύ θα πάρεις τον δρόμο σου."

"Νομίζεις,ε;" Ρώτησε ο Yoongi,ένα πικρό γέλιο αφήνοντας τα χειλη του.

"Δεν νομίζω,είμαι σίγουρος!" Είπε σε μια προσπάθεια να ενθαρρύνει τον αδερφό του "Παμε τώρα;"

"Που να πάμε;" Ρώτησε ο Yoongi.

"Ε τι,εδώ θα μείνουμε;" Είπε δείχνοντας το πάρκο γύρω τους,το οποίο ήταν γεμάτο μικρά παιδιά και τους γονείς τους.

"Σωστά,πάμε λοιπόν!"

...

"Ήρθα!" Φώναξα όταν μπήκα σπίτι,έκλεισα την πόρτα πισω μου και ακούμπησα τα κλειδιά στον μπουφέ.

"Υ/Ν,έλα στο σαλόνι σε παρακαλώ!" Άκουσα τον μπαμπά μου να λέει από εκεί.

Όταν έφτασα,είδα καθισμένους σε εναν καναπέ τους γονείς μου,και στον απέναντι καναπέ τον Jungkook.

"Νόμιζα πως θέλατε να μιλήσετε σε όλους μας.." είπε αφού ξεφυσηξα,και έκατσα δίπλα στον αδερφό μου.

"Ο Namjoon και ο Hoseok δεν έχει νόημα να ακούσουν,ξέρουν ήδη." Είπε η μαμά μου ψυχρά,και το βλέμμα της ήταν ακομη ψυχρότερο.

"Ναι αλλά.. τι δεν έχει νόημα να ξέρουν,δεν μας λέτε." Είπε ο Jungkook,και ένας μικρός τόνος εκνευρισμού μπορούσε να διακριθεί στην φωνή του.

"Ναι.. δεν είναι και εύκολο ξέρετε.." είπε ο πατέρας μας,και χτύπησε την μαμά μου στην πλάτη.

"Υ/Ν,Jungkook,δεν είχα σκοπό ποτέ να σας το πω αυτό,και συγνώμη.. αλλά.." ειπε,και εκεί έκανε μια παύση.

"Αλλά..;!" Είπαμε με τον Jungkook ταυτόχρονα,ανυπομονοι να μάθουμε τι μπορεί να μας κρύβουν.

"Είστε υιοθετημένοι." Είπε με μια ανάσα "Και οι δύο."

Μετά από αυτό,δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Ενιωθα τον εαυτό μου να έχει παγώσει σε εκείνη την θέση στην οποία βρισκόμουν. Ένιωσα δάκρυα να σχηματίζονται στα μάτια μου,και τότε γύρισα να κοιτάξω τον αδερφό μου. Εκείνος δεν είχε αντιδράσει με κανέναν τρόπο. Απλά τους κοιτούσε,σαν να μην είχε ακούσει ότι μόλις ειπώθηκε.

"Παιδιά,συγγνώμη.." ξεκίνησε να λέει ο "πατέρας" μου "Δεν θέλαμε να σας το κρύβουμε,αλλά δεν ξέραμε και πως-"

"Σταματά!" Φώναξε τελικά ο αδερφός μου "Σταματήστε,και οι δύο!" Σηκώθηκε,και κοίταξε την "μαμά", η οποία κοιτούσε το πάτωμα.

"Jungkook,ηρέμησε-" προσπάθησα να του πω εγώ,πιάνοντας του το χέρι,όμως μάταια.

"Με δουλεύεις,πως μου λες να ηρεμήσω;!" Γύρισε απότομα και μου είπε "Εγώ φεύγω,και μην τολμήσει να με ψάξει κανείς,τουλάχιστον για τώρα" είπε,και με αυτό εφυγε.

"Τι με κοιτάτε;!" Είπα,με το που γύρισα το βλέμμα μου πίσω στους γονείς μου "Μπορείτε να μου εξηγήσετε τι ακριβώς σκεφτοσασταν και δεν μας το λέγατε τα τελευταία.. 20 χρόνια;!"

"Υ/Ν,εμεις-"

"Όχι μαμά,δεν είναι αυτό." Είπα,αλλά μετά σκέφτηκα καλύτερα "Βασικά,ξέρετε κάτι; Είναι αυτό. Γιατί φοβοσασταν μην μας χάσετε. Φοβοσασταν μήπως αν βρίσκαμε ποτέ τους βιολογικούς μας γονείς,ξεχνούσαμε εσάς,και έτσι μας χάνατε! Όμως τώρα,το κάνατε χειρότερο."

"Υ/Ν,υπάρχει λόγος που το μαθαίνετε τώρα!" Φώναξε ο πατέρας μου,επιμένοντας σε αυτό που είπε λίγο πιο πριν.

"Ο οποίος είναι..;" Ρώτησα,περίεργη να δω τι μπορούσε να εννοεί.

"Μου τηλεφώνησε η Aeri.." είπε η μητέρα μου "Η μητέρα του Taehyung.."

"Συνέχισε.." είπα.

"Έμαθε για μια απάτη που συνέβη στο νοσοκομείο που τον γέννησε,την μέρα που τον γεννησε,και υπεύθυνος ήταν ο γιατρός της.. Στον φάκελο που βρήκε στο γραφείο του,έλεγε πως.." έκανε εκεί μια παύση,μη θέλοντας άλλο να συνέχισει. Όμως,το έκανε..

"Ο φάκελος,έλεγε πως η Aeri είχε δίδυμα. Εκείνη παρόλα αυτά δεν το ήξερε,οπότε η κλινική της έδωσε μόνο το ένα από αυτά."

"Και,που κολλάω εγώ με όλα αυτά;" Ρώτησα,μη θέλοντας το χειρότερο σενάριο που έχω σκεφτεί να ισχύει.

"Αγάπη μου.." είπε η μητέρα μου,και έβαλε το χέρι της πάνω στο χέρι μου "εκείνο το δίδυμο,ήταν ο Taehyung. Και το άλλο...

Εσυ,Υ/Ν."

Α/Ν;
Οοοοολα αυτά,για να φτάσουμε εδώ. Τι μυαλό κουβαλάω.